Έντα ψυσιή

Δε λέω, χάλια οι Δευτέρες.
Σκέψου, και γράψε, να ήταν η ζωή μας μόνο Τρίτες. Να είσαι με στη μέση του πούποτε

Οι Δευτέρες έχουν ένα σκοπό, αναδιοργανώνεσαι, βάλεις μικρούς νέους στόχους, ίσως είσαι ακόμα του hangover. Επέρασε σουκού, τζιαι λλίο που το "χαμογέλασε που συνέβη, μη λυπάσαι που έφυγε" ή όπως κι αν είναι το απόφθεγμα αυτό που κοελίζει λίγο, κρατεί σε ακόμα.
Ενώ η Τρίτη ρε φίλε; Τι να πεις για την Τρίτη; Τι λόγο ύπαρξης έσιει η Τρίτη. Η Τετάρτη εν στη μέση, η Πέμπτη εν σχεδόν το τέλος τζιαι η Παρασκευή... ε εν η Παρασκευή. Γι'αυτό σας λέω.

Don't be afraid to like Mondays, there is worse in store afterwards!

Γιατί σκέψου, έντα ψυσιή να ήταν η ζωή μας μόνο Τρίτες.


ΥΓ: Το ποστ μια προσφορά του μπλογκ στους λίγους αναγνώστες που παν δουλειά αύριο. Ξέρω οι επόμενες δύο εβδομάδες έχουν αργίες, έχουν άδειες λογικά κτλ, αλλά κράτα αυτή τη σκέψη για πιο μετά :)

Γεύση

Ντάξει όσοι με ακολουθούν στο τουίτερ εκαταλάβαν ότι εψήσαμε μελομακάρονα δαμέ στην ξενιτιά φέτος. Πρώτη φορά παρ'όλο που είμαι 3 χρόνια εξωτερικό αλλά πώς να το κάμουμε; Άλλη φάση η φοιτητική ζωή.
Ιδιαίτερα φαν των μελομακάρονων δεν ήμουν ποτέ, προτιμούσα τους κουραμπιέδες πάντα. Τζιαι όταν ενήστευκα, (τούτο που ενηστεύκαμε μιτσιοί τζιαι μετά σταματούμε;) επροτίμουν τες "ελιές", τους ξηρούς καρπούς με μαύρη σοκολάτα.
Αλλά όταν έβαλα την πρώτη μπουκιά στο στόμα, πραγματικά ήταν Χριστούγεννα στον ουρανίσκο. Περίεργο πράμα ο εγκέφαλος, η δύναμη της συνήθειας υποθέτω, εν τα πράματα που έχουμε συνηφασμένα (αν το έγραψα σωστά τωρά τούτο).
Προσπαθώντας να το περιγράψω στους συναδέλφους (που εντωμεταξύ εν τζιαι λλίο σαν την οικογένειά μου γιατί εν οι μόνοι ανθρώποι που έχω καθημερινή τριβή, σε φυσική επαφή τουλάχιστον), επαρομοίωσα το με τη γεύση του pumpkin spice που ξεκινώντας που την Αμερική, με μέσο τα Starbucks, έφτασε τζιαι στην Αγγλία σαν το σήμα κατατεθέν του φθινοπώρου. Τζιαι εν όντως, το φθινόπωρο σε μια γουλιά.
Έχουν τζιαι δαμέ χριστουγεννιάτικες γεύσεις αλλά νομίζω το pumpkin spice εν πιο 'πατενταρισμένο'. Mince pies, pigs in blankets (δηλαδή αυτή είναι η γκουρμεδιά τους;!)

Αυτή η χαζή σκέψη για σήμερα.

Χα.

Δε θυμάμαι πότε γέλασα τελευταία φορά. Να γέλασα που καρδιάς, μέχρι δακρύων. Να χάσω την αναπνοή μου, να πονήσω την τζιοιλιά μου.

Μη νομίσετε ότι είμαι με τα αντικαταθλιπτικά. Καλά περνώ. Απλά δε γελώ. Και μου τη δίνει.

Σας/μας βαρέθηκα

Παρασκευή ελοάρκαζα να ρτω νύχτα σπίτι να γράψω ένα ποστ για τα γελοία που διαδραματίζονταν στην Κύπρο. Μπήκα να διαβάσω νέα στο λεωφορείο της επιστροφής που τη δουλειά τζιαι εδιάβασα πολλά κουφά, τα οποία τωρά ούτε καν θυμούμαι. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πάντως ήταν η ιστορία με τους ηδονοβλεψίες αγγέλους. (Ας πούμε!)
Τελικά όπως ήρταν τα πράγματα, εθώρουν νέα ως η ώρα 2 το πρωί τζιαι επήα για ύπνο με πολλά μαύρη διάθεση.

Τζιαι μετά παρακολούθησα το γνωστό μωτίβο που επαναλαμβάνεται πάντα. Στο facebook πιπιλούν κάποιο χάστανγκ, είχαμε και τις αλλαγμένες profile. Τις πρώτες ώρες ο κόσμος απλά μοιράζει links που άρθρα ειδήσεογραφικών ιστοσελίδων. Το σοκ ακόμα να περάσει.
Εμφανίζονται σιγά σιγά οι πρώτες αντιφωνίες στο τουίτερ. "Πού ήσασταν όταν σκοτώνουνταν στην Παλαιστίνη, στην Κένυα, στην Ιαπωνία" κτλ. Τα είδατε, τα γράψατε κι εσείς. Οι ζωές σε ζυγαριά.
Μετά έρχονται οι πολιτικές ευθύνες. Φταίει ο ____σμός, (συμπληρώστε ό,τι θέλετε, μέσα θα πέσετε μάλλον) , φταιν οι πρόσφυγες, η Αμερική, η Ρωσσία. Το λυπητερό εν ότι οι θέσεις εν προδιαγεγραμμένες ανάλογα με την κομματική γραμμή του κάθε διαδικτυακού φίλου.
Χωρίζεται σιγά σιγά ο κόσμος σε οπαδούς απόψεων. Παρεμβαίνουν σιγά σιγά τζιαι οι χιουμορίστες. Που μηδενίζουν τα πάντα. Μπαίνουν σιγά σιγά οι ξερόλες, οι είρωνες, οι λάτρεις που βλέπουν συνομωσίες παντού. Ο Παίσιος πάντα θα κάμει την παρουσία του κάπως. Οι θρησκόληπτοι μας καληνυχτούν με μια προσευχή feeling sad. Βίντεο τζιαι φωτογραφίες, συχνά γραφικές, πάντα αχρείαστες, κάμνουν τον γύρο του διαδικτύου. Γράφω τα τζιαι κουράζουμαι. Τόσο προβλέψιμοι.
Μετά που δυο 24ωρα επανέρχονται σιγά σιγα οι ρυθμοί. Αλλάζουν οι profile, ανεβαίνουν οι σέλφι. Βοήθησαν και τα καλλιστεία τζιαι η επέτειος που μετακινήσαμε  για να βολέψει τους καταπονημένους μας μαθητές.

Το σκ έκαμα τζιαι εγώ κανένα χιουμοριστικό ριτουίτ. Σήμερα που διάβαζα την εφημερίδα στο λεωφορείο εγεμώσαν τα μάθκια που εθκιάβαζα μαρτυρίες. Έναν κομήτη να μας αφανίσει και γρήγορα.

Αυτό δεν είναι νόμισμα.

Ήταν 1η Σεπτεμβρίου. Δεν έβρεχε. Ούτε κρύο έκανε, δροσούλα είχε. Γράφτηκα γυμναστήριο.

Ήταν τυχαία 1η Σεπτεμβρίου, απλά ήταν μερικές μέρες μετά που εγκαταστάθηκα στο διαμέρισμα. 

1. Κάπου στα μέσα προς τέλη Σεπτεμβρίου πήγα Λονδίνο στο Πεζούνι, θυμάστε τον; Είδε με τζιαι 'ενθουσιάστηκε' με την αλλαγή που παρατήρησε στο σώμα μου. Και γουάου και 3 εβδομάδες μόνο κτλ. Να πω ότι από τον Μάρτη είχαμε να ειδωθούμε. Να πω και πάλι ότι πέραν του jogging που έκαμνα 2 εβδομάδες πριν να ξεκινήσω γυμναστηρίο εν τζιαι είχα κάμει άλλη άσκηση στο διάστημα που μεσολάβησα. Τζιαι τέλος όντως έχει το σώμα μου τζιαι αλλάσσει σχετικά γρηγόρα. (τωρά μεν φαντάζεστε δραματικές αλλαγές, απλά είχα σφίξει λλίο τζιαι έππεσε η σκεμπούδα λλίο).

2. Τελοσπάντων, ακόμα 3 εβδομάδες μετά εβρέθηκα δαμέ με έναν άλλο φίλο. Νομίζω στο μπλογκ τον έχω αναφέρει σαν Κ. Τελοσπάντων με τον Κ είχαμε να βρεθούμε από τα μέσα Ιουλίου. Η αντίδραση του όταν σχολιάζαμε το ότι πάω γυμναστήριο σχεδόν κάθε μέρα, προσέχω τζιαι τη διατροφή μου ήταν "εεεε.. κάμνε παραπάνω αερόβια". Εν ήταν τζιαι ιδιαίτερα κολακευτικό.

3. Εν ήταν τζιαι ιδιαίτερα κολακευτικό γιατί εγώ ήξερα πώς έκαμα διαφορά. Νιώθω το, θωρώ το στα ρούχα μου. (Αν το ένιωθε τζιαι κανένα άλλο πλάσμα καλά θα ήταν, but this is not one of those posts).

4. Είναι ευρέως γνωστό σε όποιον δεν είναι παντελώς άσχετος με τη γυμναστική ότι πρέπει κάθε ορισμένο διάστημα να αυξάνεις ένταση, να ανεβαζεις στροφές για να συνεχίσεις να βλέπεις αποτέλεσμα. Ε τζιαι τούτο κάμνω. Αλλά άκουσα και το σχόλιο από φίλη στο γυμναστήριο "Ε κανεί ρε Βαν Νταμ". Καθόλου δε θα σταθώ στο σχόλιο τούτο, για σωρεία λόγων.

Αυτές είναι διάφορες απόψεις που μπορείς να ακούσεις άμα δουλεύκεις για ένα στόχο. Συνέβησαν πραγματικά όλα τα παραπάνω αλλά παραλληλίζω, παρομοιάζω. Τι λαμβάνεις υπόψην που όσα ακούεις; Αν πεις εν ασχολούμαι με τι λαλούν οι άλλοι αλλά αππώνεσαι με τα θετικά τι σε κάμνει;

Η δική μου σκοπιά στο θέμα. I look good/better and I'm thinking of joining the 10km run in April.

Όρνεα..

Καλημέρα.

Εσκοτώθηκε ακόμη ένας μιτσής το σαββατοκυρίακο. Νέος στρατιώτης, εβούραν να πάει μέσα.

Απόφοιτος του σχολείου μου και αυτός, διαιωνίζοντας έτσι την κατάρα. Σχέδον κάθε σχολική χρονιά έχει ενα σοβαρό τροχαίο, κάποτε θανάσιμο. "Εμείς" ήμασταν τυχεροί, εγλυτώσαμε με μερικές ώρες εντατική, πλάκες που πάνω ως κάτω. Άλλοι επισκέφτουνται ακόμα συμμαθητές που μόνο να ανοιγοκλείνουν μάτια μπορούν τζιαι άλλοι εκλαίαν θκιο συμμαθητές τους μέρες πριν την αποφοίτηση.

Τελοσπάντων, όταν ακούστηκε ότι εβούραν να πάει μέσα, ήμουν σίουρος ότι θα ακούονταν φωνές για τη ματαιότητα του στρατού τζιαι την ευθύνη που έχει. Τζιαι εν βλέπω τη λογική. Τη χρησιμότητα του στρατού τζιαι τη ζημιά που κάμνει στην κοινωνία, όχι μόνο οικονομική, θεωρώ ότι εν τζιαι χρειάζεται να την αναπτύξω ιδιαιτέρως. Αλλά δαμέ θα τους υπερασπιστώ. Ο κανόνας του να είσαι παρών μια συγκεκριμένη ώρα έννεν κανένας παράλογος που εν συναντάς παντού. Εμάς, τζιαι όπως έμαθα μετά που συζητήσεις των ημερών, σε πολλά στρατόπεδα, ελέαν μας αν αρκήσουμε να ποάμε τηλέφωνο να ενημερώσουμε τζιαι να μεν βουρούμε.

´Ο,τι έγινε έγινε όμως τζιαι μετά τες φωνές του κόσμου μια μόνιμη αξιωματικός εθέωρησε σωστό να πάρει θέση, που αλλού; Στο facebook! Κάποιος στην άλλη πλευρά του ατλατικού, που τώρα μου διαφεύγει το όνομα του, είπε ότι αν δε θέλεις να ασχοληθούν μαζί σου, μη δημοσιεύεις. Εν κοντά στον νου, ειδικά αν θα προκαλέσεις. Τελοσπάντων η κυρία είπε επί της ουσίας να μείνουν οι μανάες έσσο τους στα ττάππερ τζιαι ο στρατός έννεν που τη δουλειά τους. Και άλλα πολλά.

Ξέρω την κάπως την κυρία, τον βαθμό της τωρά εν τον ξέρω, αλλά υπηρέτησα σε στρατόπεδο μαζί της τζιαι θεωρώ ότι εν έσιει τη βίδα των πλείστων μονίμων. Αλλά όσο τζιαι αν συμφωνώ με την ουσία της θέσης της, βρίσκω άκυρη την τοποθέτησή της ώρες μετά τον θάνατο στρατιώτη. Πολλά χοντρό, πολλές φορές με σωστή διατύπωση μπορείς να καταφέρεις πολλά παραπάνω. Αλλά βούττα την νάκκο πρώτα που λέει ο σοφός λαός.

Ε τζιαι εννοείται ότι επέσαν να την φάσην σε ιστόσελίδες που έχουν ως βασιλή απασχόληση τα screenshots που τα φέισμπουκ του κόσμου. Τζιαι δώστου να ξεθάφκουν παλιές φωτογραφίες με αποφθέγματα του στύλ "σε μυρίζω πάνω μου και μαστουρώνω" άρα αμέσως συμπαιρένουμε πράματα για το ήθος της κοπέλας. Λες και μια γυναίκα αξιωματικός θέλει τζιαι πολλά να της φκει όνόμα. Τελοσπάντων ως τζιαι ο Κασκαούνιας επήρε θέση σε τούντον τόπο! Ενώ κάμε μια ψύχραιμη και ποο σωστή διατύπωση για το αν φταίει ο στρατός να δεις πώς κλείνουν τα στόματα. 

Η οκκά εν τετρακόσια. Καλό ταξίδι Μάριε.

Όρνεα.

Έβλεπα εχτές αυτό το βιντεάκι. Να ξεκαθαρίσω ότι με τα βιντεάκια του Ted έχω ένα θέμα, μια προκατάληψη. Βρίσκω ότι αρκετά από αυτά είναι ανούσια λόγια ή/και ωραίες θεωρίες. Θα μου πεις τώρα που είναι το κακό να αναλύει κάποιος μια ιδέα όταν εσύ γράφεις τιτανοτεράστιες μαλακίες στο μπλογκ σου κάθε 4,2 ποστς περίπου; Ερμ, δεν έχω επιχείρημα να απαντήσω αυτή τη στιγμή αλλά ίσως εκαταλάβατε τι θέλω να πω.
Για να κλείσει η εισαγωγή, θα ευχαριστώ πάντα το Ted που έκανε ευρέως γνωστή την Κατερίνα Βρανά.

Για εκείνους που θα βαρεθούν να δουν το βίντεο, ή που εν δουλειά και διαβάζουν μπλογκς (τελικά δουλεύκετε λλίο μεταξύ μπλογκ, τουίτερ και φέις;), έτσι περιληπτικά να πώ ότι περιγράφει το πώς η μαγική και αγαπημένη τουιτερόσφαιρα ξέσκισε τη Justin Sacco ενώ αυτή βρισκόταν εν πτήση, άρα δεν είχε καμιά επαφή με τον έξω κόσμο. Μίσος, κατακραυγή, κατάρες, χυδαιότητα, απαιτήσεις, παραπληροφόρηση (Στο ίντερνετ είμαστε, μη ξεχνιόμαστε, χειρότερο κι από το σπασμένο τηλέφωνο που παίζαμε μικροί). Η Justine ήταν μέχρι τότε μια κάπως ασήμαντη δημοσιοσχετίστρια με ένα λογαριασμό στο τουίτερ που με το ζόρι να έπαιρνε μερικά interactions την ημέρα. Χειρότερη κι από εμάς δηλαδή. Τα πιο πάνω λοιπόν έγιναν για ένα τουήτ με ένα κακό, πολύ κακό αστείο.

Δε θα κατηγορήσω, δε θα υπερασπιστώ.Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Εξάλλου πέρασαν δυόμιση χρόνια από τότε, η κοπέλα είναι ακόμα στιγματισμένη από αυτό, καλώς η κακώς λέμε, δεν παίρνω θέση σε αυτό το ποστ.

Ο τύπος στο βίντεο αναφέρει ότι το τουίτερ έδωσε φωνή σε πάρα πολλήν κόσμο που πριν δεν είχαν καθόλου φωνή. Ε και στην κυπριακή, αππωθήκαμε. Συχνά πυκνά θα μα βγάλει το χειρότερο μας εαυτό, τα βαθύτερά μας απωθημένα. 

Όλα αυτά τις μέρες του Walter Palmer. Του δολοφόνου του Cecil του λιονταριού. Τον οποίον το τουίτερ και γενικά το ιντερντ και τελικά η κοινή γνώμη καταδικάζει. Οι αντιδράσεις παρόμοιες. Ίσως και φτηνά να τη γλύτωσε η Sacco μπροστά στο ξεμπρόστιασμα του Palmer. Είναι για μέρες χαμένος που τη γη, έξω από το οδοντιατρείο του γίνεται αλαλούμ με σημειώματα και λούτρινα λιονταράκια ενώ τα μίντια ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι. Και κάθε μέρα ένα βήμα παραμέρα. Ξεθάβουν την ιστορία της αδερφής του. Ξεθάβουν φωτογραφίες άλλων 'κυνηγών' που καμαρώνουν με τα θηράματά τους στα κοινωνικά δίκτυα.Και συνεχίζεται μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο να δεκτεί την προσοχή του πλήθους. Καμιά δήλωση της Καρντάσιαν ξέρωγω. 

Εστιάζουμε λίγο στα δικά μας. Δεν ξέρω κατά πόσο το σκεφτήκετε κι εσείς όπως έπραξα εγώ ενώ έβλεπα το βίντεο, αλλά εγώ σκέφτηκα την περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου. Πανομοιότυπη περίπτωση

Σύντομο φλασμπακ, η Παπαχρήστου μέσα σε λίγες ώρες αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, μέρες πριν την έναρξη. Κόποι μιας ζωής και το όνειρο του κάθε αθλητή.

Η κάθε μια που τις τρεις ιστορίες έχει τις δικές της ιδιομορφίες και τα δικά της χαρακτηριστικά. Ή μήπως είναι και για τους τρεις η ίδια ποινή;

ΥΓ: Θα παριστάνω για λίγο τον πρήχτη που κουνά το δάχτυλο. Μακάρι να νοιαζόταν ο κόσμος για πολλά άλλα θέματα όσο ενδιαφέρτηκε για το λιοντάρι. Ξέρω ξέρω, άλλο το ένα άλλο το άλλο κτλ κτλ.

ΥΓ2: Τότε, για τη Βούλα http://skeftomekegrafo.blogspot.co.uk/2012/07/fight-for.html

Κύκλοι

Πάει σχεδόν ένας μήνας που έγραψα τούντο κείμενο μια μέρα που επήα θάλασσα μόνος μου. Δεν το δημοσίευσα τότε γιατί έθελα να το ξαναπεράσω. Τζιαι εθυμούμουν το τες επόμενες μέρες ότι εξέμεινε μες στα drafts μου. Τζιαι ελάλουν θα το ξαναπεράσω στο αεροπλάνο. Για την ατμόσφαιρα. Θα το περάσω την νύχτα πριν τη δουλειά, για το συμβολισμό. Νομίζω ότι τελικά τις μέρες που ακολούθησαν την πρώτη αυτή γραφή του κειμένου, άλλαξε απλώς ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα.
Παρ'όλα αυτά σας το παρουσιάζω. Εν το επείραξα α. Πρόμις.





Δεν μπορεί να ανοίξει ένας κύκλος χωρίς να κλείσει ο προηγούμενος. Κάθε αρχή είναι και ένα τέλος. Όταν μαθαίνεις να περπατάς, σταματάς να αρκουδίζεις. Πας γυμνάσιο αφού τελειώσεις το δημοτικό. Έτσι και με τους ανθρώπους, καλούμαστε συχνά πυκνά να κλείσουμε ή να ανοίξουμε κύκλους. Σχέσεις τελειώνουν αλλά ο καινούριος κύκλος δεν είναι απαραίτητα ο αντικαταστάστης αυτού που αποχαιρετάς αλλά ο καινούριος σου εαυτός που κουβαλά όσα έμαθες και έπαθες. Και αυτά που δεν έμαθες παρ'όλο που έπαθες.

Τίγκα στις μεταφορές το κείμενο σήμερα. Κάποιους κύκλους καταφέρνεις να τους κλείσεις με χάρη, επειδή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, επειδή η πορεία ήταν νοητά προδιαγεγραμμένη. Αλλους κύκλους δεν καταφέρνεις να τους κλείσεις. Σπάζεις τον διαβήτη, σκίζεις το χαρτί και σου απομένει μια άμορφη μάζα. Απροσδιορίστου ταυτότητας, μεγέθους και πορείας. Μάλλον που δεν θέλησες ποτέ να κλείσεις τον κύκλο. Κι ας θέλεις σαν τρελός όσο κι αν σε τρομάζει, να ανοίξεις έναν άλλον κύκλο.

Φεύγω εντός των ημερών. Βρήκα μετά που μήνες δουλεία στην Αγγλία. Βρήκα δουλειά ακριβώς πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου, παρ'όλο που τους τελευταίους μήνες λόγω 'απόγνωσης', έστειλα αιτήσεις και σε άλλα πεδία. Δεν θα ζήσω αυτό που φανταζόμουν όμως. The big life σε μια (καταθληπτική) μητρόπολη δουλεύοντας σε γυάλινα πολυόροφα για καλά λεφτά που θα εξαγόραζαν όσα θα μου έλειπαν. Αντ'αυτού, σκέφτουμαι αν θα τα βγάζω πέρα στο τέλος του μήνα. Με αυτοτιμωρώ κατά κάποιον τρόπο έτσι, για όσα δεν κατάφερα. Μα κανείς δε μπορεί να με κατηγορήσει ότι δεν προσπάθησα. 

Και μες στη σύγχηση των ημερών, έγινες άλλος άνθρωπος. Λύσσαξες να φύγεις και ξέχασες να ζήσεις αυτό που σου έμεινε. Κι ακόμα κι αν πείσεις τον εαυτό σου ότι θα σε τιμωρήσεις με αυτό, που θα φύγεις ξέροντας ότι δεν έπραξες σωστά αυτό τον ένα μήνα διακοπών, δεν είσαι μόνος σου στο ταμπλό αυτό.

Νοσοκομείο

Επήα σήμερα στο Γενικό Λάρνακας μισή ώρα να δώσω αίμα. Γράφεις βιβλίο με τα τραγικά που παρατηρούνται. Ή έστω stand-up comedy.

Τζιαι ξεκινούμε με το μαρτύριο "Στάθμευση".
Ένας χάος ο χώρος στάθμευσης τζιαι ίσως ο πιο κακοσχεδιασμένος που είδα ποτέ. Λλίο μετά την είσοδο μια προχειροστημένη καντίνα, με τέντες τζιε αρκετό κόσμο στα τραπεζάκια που κάτω. Μυρίζει σάντουιτς, οι παραπάνω φορούν άσπρα. Εν προσωπικό, εν εκπαιδευόμενοι, εν ξέρω. Χαμέ τζίνο το πράσινο χαλί που τάχα υποτίθεται ότι πρέπει να σε ξεγελά για τεχνητό χλοοτάπητα. Κάτω που το χαλι (ο τόνος όπου θέλετε), άσπρο τσιακκίλι. Που το βάλει σε εξωτερικό χώρο για να προσθέσεις επίπεδο, αφού όμως προνοήσεις για αγριόχορτα ή έστω να ξεχορτίζεις συχνά. Περιττό ότι δεν έγινε κανένα που τα δυο.
Γίνουνται έργα για επέκταση τζιαι εννοείται εν τζίντα ττέλια, κυγκλιδώματα, φράκτες γουατέβερ με τους πράσινους μουσιαμάες. Τριτοκοσμία. Στην Αγγλία μπαίνουν κατάλληλα πλακάτ, να μεν θωρείς, με διαφημίσεις ή με τα σχέδια και πληροφορίες για το τι κτίζεται τζιε τα πλακάτ έχουν στρατηγικά τοποθετημένες τρύπες για να θωρεί μέσα ο κόσμος.
Το πλακόστρωτο χαμέ σπασμένο σε σημεία. Εν τζείνο με τες πέτρες μέσα, εν ξέρω αν εν κατάλληλο για νοσοκομείο. Πρέπει να σιονωσαν καμιά σύκλα με νερό πριν μερικές ώρες, ή εν λάθκια. Να και ένα σκυλάκι στην είσοδο. Φαίνεται καλοδιατηρημένο, ελπίζω ότι περιμένει τον ιδιοκτήτη του αλλά ελεύθερο και με κολλάρο μάλλον εν αδέσποτο. Έξω που το νοσοκομείο. Περίφημα.
Μπαίνω τζιαι στρίφω αμέσως για τη σκάλα να πάω πάνω. Περιττό ότι γενικά εν ένα σαγλίκκι μέσα. Vending machines ποτζί ποδά, καροτσούθκια, κόσμος πάει έρκεται, ούλλα βγαλμένα που τα 90ς, τα αλουμινία των παραθύρων που φαντάζουμαι έννεν καθόλου μονοτικά τζιαι ίσως εν τα ίδα με τα δωμάτια.
Φκαίνω στον πρώτο όροφο, έσιει εξοπλισμό μες στους διαδρόμους, ψυγεία (ιατρικά), φορεία, ο κόσμος περιμένει την ουρά του. Μουντίλα, οι καρέκλες οι ίδιες με τότε που έρκουμουν πριν 15 χρόνια πιο συχνά για ένα μικροπροβληματάκι. Επήα στο χημείο-τραπέζα αίματος.
Εκάθουνταν οι κυρίες μέσα στο γραφείο τζιαι ασχολούνταν με γραφειακά ενώ εμιλούσαν περί ανέμων κα υδάτων. Εδουλεύκαν τα κλιματιστικά φουλ, οι πόρτες ορθάνοιχτες όμως, η τηλεόραση στην κύρια αίθουσα ανοιχτή χωρίς να θωρεί κανένας, ένα αυτοκόλλητο Αη-Βασίλη κολλημένο στα πλακάκια του τοίχου. Έσιει χρόνια που εν τζιαμέ. Θρησκευτικές εικόνες, αποφθέγματα για την αιμοδοσία, μίγματα και των δύο.
Εσυμπλήρωσα τη φόρμα όπως με καθοδήγησε, είπα της ότι έδωκα αρκετές φορές αίμα τζιαι επερίμενα να έρτει κάποιος γιατρός. Ήρτε η γιατρός με καταγωγή από ΕΣΣΔ, φιλική δεν τη λες, μονολεκτικά μου εμίλαν, έπιασεν μου τη πίεση, εξαιρετική πάλε (win).
Εντομεταξύ πάλια εν έκαμναν τζιαι μιααιματολογική μικροεξέταση; Τες τελευταίες φορές εν μου κάμνουν.
Ήρτε η κοπέλα να με ετοιμάσει, ενώ ελάλουσαν τα δικά τους. Ετρύπησε με τζιαι επήε να αλλάξει κανάλι ρωτώντας τη γιατρό αν ξέρει κάτι νεότερο για την Ελλάδα. (έδειχνε κάποιο παλιό ελληνικό σίριαλ τζιαι έβαλε ειδήσεις). Τι ήθελε να τη ρωτήσει. Εξεκινήσαν κουβέντες του καφενέ. Πώς εβρεθήκαμε να συζητούμε για την Κύπρο, εν εκατάλαβα. Αλλά πάντα έτσι γίνεται, έννε;
Εδοκίμασα να προσθέσω κανένα θκιο σχόλια να κατευθύνω τη συζήτηση στην ουσία αλλά δεν. Υπήρχε και μια μικροένταση όταν η κυπραία, πρόσφυγας νοσοκόμας ελάλεν της ότι όταν επήε το 88 στο Κίεβο εν είχαν ούτε κωλόχαρτο ενώ η Ρωσσίδα ελάλεν ότι είχαν από όλα και για παράδειγμα είπε ότι είχαν άφθονα μήλα ενώ τώρα πρέπει να εισάγουν που Πολωνία. Η θέση της ήταν ότι οι κλειστές οικονομίες έχουν την καλύτερα. Πέρασε στην αντεπίθεση ισχυριζόμενη ότι στην Κύπρο εν είχαμε τίποτε πριν την εισβολή. Αντάκοσε η άλλη για το Βαρώσι τζιαι το χωρκό της που είχαν τηλεόραση. Βεβαίως έγινε και αναφορά στους Άγγλους που μας εβοηθήσαν, είχαμε κτηματολόγιο ενώ οι καλαμαράες ιδέα, τα γνωστά.
Με αυτά και με αυτά, έφυε η γιατρός αφού εμίλησε τζιαι λλίο στα τηλέφωνα τζιαι είδε ότι είμαι οκ. Ήπια τη λεμονάδα μου της ΚΕΑΝ, τα μπισκοτούθκια τα bakandys τα μαλακά (πλέον), που το ίδιο μεταλλικό σκεύος που είχαν πάντα τζιε έφυα. Τα ίδια.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα, στο ανοιχτό παράθυρο, Κύπριος μεσήλικας, του γνωστού είδου Gadarus εκάπνιζε. Μες στο νοσοκομείο!
Εφαντάστηκα το διάλογο που θα ακολουθούσε οπόταν εν είπα τίποτε. Σόρρυ.

Δεν επροσπάθησα να γράψω κάτι λογοτεχνικής αξίας δαμέ. Απλά το νοσοκομείο Λάρνακας εν ένα μαύρο χάλι. Τζιαι μιλώ για το καινούριο.

Crash

Άλλη μια φορά που ξεσκονίζω και κάνω επιστροφή.

Η αλήθεια βέβαια, βλέποντας ότι το τελευταίο μου ποστ γράφτηκε όταν ερχόμουν Αγγλία μετά το Easter break δικαίως παραμέλησα το μπλογκ. Που την πρώτη μέρα της επιστροφής, μπήκαμε σε πρόγραμμα εξεταστικής με λογικά, θεωρώ, διαλείμματα όταν υπήρχε ευκαιρία. Σας διάβαζα βέβαια και σας σημάδευα "read later".

Από τον Απρίλη, μπας και σώσουμε τα σπασμένα.

Το διάλειμμα θα έπρεπε να γράφεται αλλιώς. Όπως και η Θεσαλλονίκη.

Δεν σώθηκαν τα σπασμένα φοβάμαι. Αλλά θα τα πούμε όλα σιγά σιγά. Ίσως και όχι. Το μπλογκ δεν το έχω για να δεσμεύομαι.

Επιστρέφω Κύπρο σύντομα. Να ανασυνταχτώ, να βρω λίγο δύναμη γιατί προς το παρών μόνο απογοήτευση. Από μένα. Για όσα δεν έκανα, για όσα δεν κατάφερα. Όχι μόνο φέτος. Η αυστηρότητα με την οποία κρίνω τον εαυτό μου με αναγκάζει να ανατρέξω μέχρι και στο δημοτικό και να θυμηθώ αποτυχίες και στόχους που δεν κατέκτησα. Φορές που άκουσα το "δεν πειράζει, έκανες ότι μπορούσες", φορές που φόρεσα δικαιολογίες για να ντύσω την αδυναμία μου και την ανικανότητα μου, φορές που απογοήτευσα.

Dreamer όνομα και πράμα. Που να ήξερα όταν διάλεγα το username πόσα θα φανέρωνε για την προσωπικότητα μου. Γιατί δε με είπα ούτε achiever, ούτε winner, ούτε καν warrior. Dreamer με είπα, ό,τι πιο παθητικό και αξιολύπητο. 

Σκέφτομαι και Γράφω και Πετώ

Βρε τζιαιρούς που έσιει να γράψω (που το mobile app του blogger).

Συνήθως στο κινητό βάλλω 100-150 τραγούδια τυχαία επιλεγμένα που το library του λάπτοπ τζιε ανανεώνω τα όποτε τα βαρεθώ. Για την πτήση τωρά είπα να βάλω μόνο όσα άκουσα ζωντανά τούντα δυόμιση χρόνια στην Αγγλία. Άρα έχουμε thirty seconds to mars, placebo, hurts, neighbourhood, kodaline. Και muse. Που εν τους είδα αλλά εν ο πόνος μου για τούντο μήνα. Τζιε είμαι στη φάση που εννά τα ακούσω ούλλα παρά να τζιοιμηθώ. 

Άσε που ο νυχτερινός ουρανός εν παράδοξα φωτεινός. Να θυμηθώ να ψάξω για πανσελήνους κτλ όταν θα έχω ίντερνετ.

Εν θυμούμαι που πότε έσιει να ταξιδέψω με τόσο άδειο αεροπλάνο. Πλειοψηφία Βρετανοί συνταξιούχοι με μονοψήφιο αριθμό outliers. Σκέφτουμαι (και γραφω) να τους ανοίξω κουβέντα για τα συνταξιοδοτικά τζιε τες πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στις σχετικές νομοθεσίες του ΗΒ. Αλλά τζιοιμούνται ήδη οι παραπάνω, μετά τα κρασάκια/μπύρες. 

1994-2001: Δεν θυμάμαι πολλά από τα όποια ταξίδια αυτής της περιόδου. Άγνοια κινδύνου σε αυτές τις ηλικίες μάλλον. Αλλά θυμούμαι ότι αρέσκεν μου το ταξίδι με το αεροπλάνο. Adrenaline rush τζιε ξερωγώ.

2001-2005: λίγο καμιά ταινία που είδες, λίγο η 9/11 σταυροκοπιέσαι πριν την κάθε απογείωση. Τσιεκκάρεις συνεπιβάτες. Ποιός θα μπορούσε να μας ξεκάνει; Ποιός θα μπορούσε να παίξει τον Μπρους Γουίλις και να μας σώσει; (don't judge, it's the post 90s era) Άγνοια της ανυπαρξίας της Κύπρου στα παγκόσμια δρώμενα (καλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση).

2005-2012: Η μετά Ήλιος εποχή. Ντάξει, μεγάλωσες, αντιλήφθηκες τις πιθανότητες να έσιει τρομοκράτη σε μια πτήση Λάρνακα - Αθήνα. Αλλά δεν μπορείς να μη σκέφτεσαι το Δήμο, τη Μαργαρίτα, τη Σοφία και την Ιωάννα σε κάθε πτήση. Ήταν και η πρώτη φορά που είδες τη μάνα σου να κλαίει. Και η πρώτη φορά που συνειδητοποιείς το μέγεθος της τυφλής εμπιστοσύνης που δείχνεις σε πιλότους, αεροσκάφους, μηχανικούς. Με το που πατάς το πόδι σου στην άτρακτο ελάχιστο έλεγχο έχεις πάνω στη ζωή σου για τις επόμενες ώρες.

2012-2013: με τρία ταξίδια (αλέ-ρετού) το χρόνο απέκτησες πλέον ανοσία/ ασυναισθησία. Ξέρεις πλέον τις ελάχιστες πιθανότητες για ανεπανόρθωτη μηχανική βλάβη, για κενά ασφαλείας κτλ. 

2014-2015: πετούμε πάνω που χώρες  με καθεστώς πολεμικό ή σε ανακωχή; (Ειρωνία: Η Κύπρος εν σε καθεστώς ανακωχής εδώ και 40 χρόνια. Τι; Δεν το ήξερες;) έσιει κανέναν η πτήση που κάποιος μπορεί να θέλει νεκρό; Να κάμω activate το sharing location με τους κολλητούς μπας κα χαθούμε; Δεν μας έφταναν αυτά, να ανησυχούμε και για τον πιλότο αν εν σε καλή διάθεση, αν τον παράτησε η γκόμενα ή αν ασπάστηκε το Ισλάμ. Τσκ τσκ τσκ... 

ΥΓ: χοντρά χοντρά η ομαδοποιήση των χρονολογιών, με μικρές ανακρίβειες, υπερβολές για τη χάρη του κείμενου. Για την πουτανιά, τη χαριτωμενιά και την τσαχπινιά.

ΥΓ2: δε γεννήθηκα το 94 μάνα μου. Απλά σκέφτηκαν οι γονείς μου ότι καλά θα ήταν να ελέγχω το σκατό μου πριν την πρώτη μου πτήση. Πού να ξεσκατίζεις μωρό στους αιθέρες.

ΥΓ3: είμαι σε καλή διάθεση όπως μπορεί να κατάλαβες. Γιατί δεν ξέρω, με τα όσα έπονται. 

Η ζωή ένας αγώνας

[revisited]
Κυριακή, 1η του Μάρτη. Με βρίσκει στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Γιατί έχω ένα στόχο για τες επόμενες 10 εβδομάδες. Θα 'ρθουν μέρες που θα θέλω να τα παρατήσω, που απλά δεν θα έχω δύναμη να δουλέψω, που θα θεωρήσω ότι δικαιούμαι μια μέρα off. Αλλά σήμερα έχει δουλειά. Μόλις τελιώσω το ποστ.
Ερχόμενος είδα ένα τριαντάρη, υπολογίζω, υπέρβαρο, να κάμνει τζόγκινγκ. Το δικό του αγώνα. Μπορεί να έβαλε τζιε τούτος στοχο σε δέκα εβδομάδες να χάσει 20 κιλά τζιε να θέλει να νιώθει άνετα χωρίς φανέλα όταν θα πάει με τους φίλους του Blackpool.
Περνώντας που την καμάρα με την επίγραφή του παν/μίου ένας Κινέζος πόζαρε για την μάνα του. Υποθέτω ότι ο συγκεκριμένος έδωσε τον αγώνα του τζιε επέρασε. Απολαμβάνει τη χαρά του σήμερα, μέχρι το Σεπτέμβρη που ξεκινά νέο αγώνα.
Τζιε φυσικά στο δρόμο περπατά κόσμος τζι αλλος. Ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις, στο δικό του αγώνα. "Σήμερα θα δοκιμάσω νέα συνταγή τζιε θέλω να την πετύχω για τον άντρα μου" η κυριούλλα που το tesco. "Ελπίζω το Μάρτη να καταφέρω να πληρώσω τις δόσεις του δανείου χωρίς να τσιγκουνευτώ στο δώρo για τα γενέθλια της φίλης μου" o νεαρός με τα headphones. "Που τούντην εβδομάδα θα τρώω 2 φρούτα κάθε μέρα τζιε θα κάμνω τζιε 30 κοιλιακούς κάθε πρωί" η νεαρή με τα dreadlocks..
Ποιος ξέρει τι αγώνα κάμνει ο καθένας στη ζωή του; Το σίγουρο εν ότι ούλλοι έχουμε αγώνες να δώσουμε. Τούτη εν η ζωή. Μικροί ή μεγάλοι στόχοι, μακροχρόνιοι ή και όχι. Γιατί αν ήταν η ζωή μια ρουτίνα χωρίς ορόσημα δε θα ήταν ζωή. Μαρτύριο θα ήταν.
Καλημέρα, καλό μήνα και καλή εβδομάδα. Γιατί να μην ξεκινά η εβδομάδα που την Κυριακή; Πιο χαρούμενο μου φαίνεται.

Φόροι

Έλα δυο ποστς σε ένα μήνα. Ένδοξες μέρες ξανά για το τετράδιο εκθέσεων Σκέφτομαι και Γράφω.

Αφορμή για το ποστ σήμερα αυτή η ειδησούλα. Λίγο lifestyle, αλλά στην κατηγορία business της guardian.

Για τους βιαστικούς και, όχι άδικα, τεμπέληδες (ή ανάποδα) το άρθρο λαλεί ότι η προσωπικά αγαπημένη Emma Thompson και ο σύζυγός της σταματούν να πληρώνουν φόρους έως ότου βρεθούν ένοχοι και φυλακιστούν άτομα για το σκάνδαλο της HSBC (εδώ και μερικές εβδομάδες αποκαλύφθηκε ότι η τράπεζα βοήθησε άτομα να βγάλουν λεφτά έξω για να μη φορολογηθούν. Η αρμόδια αρχή, HMRC, μέχρι στιγμής δεν κατάφερε κάτι αποτελεσματικό).

Στην Κύπρο είναι γνωστό ότι μια χούφτα ανθρώπων χρωστούν εκατομμύρια, ποσό που μπορεί να αντιστοιχεί στα χρέη χιλιάδων νοικοκυριών. Παρόλα αυτά, τούντα πρόσωπα, και δε φωτογραφίζω κανέναν, όντας κάποιου σεβαστού κοινωνικού status, με πολιτικές επιρροές, παραμένουν απλώς οφειλέτες.

Δεν ξέρω τα ψιλά γράμματα στον νόμο των εκποιήσεων. Με αυτό σαν δικαιολογία (αν θέλετε) και με πίστη μέχρι τέλους, ότι είναι ένας δίκαιος νόμος που θα λαμβάνει υπόψη το ποσό που δανείστηκε ο κάθε ένας και το πώς και το γιατί βρέθηκε πίσω στις δόσεις, δηλώνω υπέρ των εκποιήσεων. Έχω την εντύπωση ότι αν καταφέρουμε στην Κύπρο (και στην Ελλάδα να πατάξουμε φοροδιαφυγή, μαύρη οικονομία κτλ) θα κόψουμε πολλή στράτα στην ανηφόρα που έχουμε μπροστά μας.

Πίσω στην Thompson. Μπορώ να φανταστώ τι οδήγησε την ηθοποιό σε μια τέτοια δημόσια κίνηση. Μεγαλωμένη σε μια κοινωνία ψυχρή/δίκαιη, οι έννοιες αυτές λίγη απόσταση έχουν στο δικό μου μυαλό, είναι έξαλλη που κάποιοι παραμένουν ατιμώρητοι ενώ αυτή (την) πληρώνει. Εμείς από την άλλη βλέπουμε τον Χριστοδούλου να βγαίνει έξω. Μαλάκα μου, εγώ έχει να βγω έξω σε κλαμπ παραπάνω καιρό από όσο έκαμες εσύ μέσα. Ντάξει, ήταν ένα παραδειγμα, λασπολογήθηκε το όνομα του κτλ κτλ αλλά ο μέσος νοικοκύρης γιατί δεν αντιμετωπίζει μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση στα θέματα του; Γίνεται και μια εκστρατεία για προεδρική χάρη στον Παπακώστα με επίκληση στο συναίσθημα. Δεν ξέρω μωρέ, ναι είναι ένα παππουδάκι και είναι κρίμα να περνά τα τελευταία του χρόνια στα νοσοκομεία αλλά είναι ο μόνος που την πληρώνει για το Μαρί, αν δεν κάμνω λάθος. Και ο πρώτος/μόνος; που παραιτήθηκε γι'αυτό. Προς Θεού, τα αυτονόητα δεν είναι ελαφρυντικά, αλλά αν υπήρχαν κι άλλοι στις φυλακές θα μου έβγαινε πιο εύκολα το "Δεν γαμιέται, στείλτε τον σπίτι του τον παππού".

Υπέυθυνη δήλωση:

Τα είπαμε πολλές φορές. Ούτε πολιτικός συντάκτης είμαι, ούτε οικονομολόγος. Ξέρω ό,τι διαβαζω στα ειδησεογραφικά και ό,τι συζητιέται στα φοιτητικά πηγαδάκια. Καλοδεχούμενα τα καλοπροέραιτα σχόλια και οι διορθώσεις για ασάφειες και λάθη στα γραφόμενα μου.

Μου πήρε λίγο παραπάνω να γράψω τις σκέψεις μου, αφού είπα να εγκαταλείψω λίγο το στυλ του "εμετός σκέψεων στο πληκτρολόγιο χωρίς σειρά και στην καθομιλουμένη" αλλα και να βάλω και τόνους. Μπράβο μου. Εγέλασέν μου τίποτε;

Ειμαι εγω κακος ανθρωπος;

Διαφωτιστε με; Ειμαι κακος που απορω γιατι δεν ενωνονται οι "χωρες του πρωτου κοσμου" (ακου τωρα ορολογιες) και δεν βομβαρδιζουν τις περιοχες του ISIS / ISIL ή τελοσπαντων πώς το αποκαλουν τελευταιως τα ειδησεογραφικα πρακτορεια;
Βλεπω, μαζι με ολο τον κοσμο τους αποκεφαλισμους (θυμουμαι Βρετανο, Ιαπωνα και Αμερικανο αυτη τη στιγμη) αντρων και αν δεν κανω λαθος κατι τετοιο θα ηταν λογος για θερμο επεισοδιο τουλαχιστον υπο αλλες συνθηκες.
Με τα πολιτικα και τα ιστορικα δεν τα παω καλα, αυτο ειναι γεγονος. Αλλα η 'εισβολη' των Αμερικανων στη Συρια δεν εγινε για να προστατευτουν οι αθωοι πολιτες απο τα χημικα οπλα που ΠΙΘΑΝΟΝ να υπηρχαν στην κατοχη του Ασαντ; Μπορει και να λεω ασαφειες, κοτσανες τωρα. Βαλλω disclaimer καλε και παιρνω την ευθυνη. Η Τουρκια δεν εισεβαλε στην Κυπρο για να προστατευσει του Τκ;
Περαν τους αποκεφαλισμους που απευθυνονταν στις κυβερνησεις των χωρων αυτων, εχουμε δει να ριχνουν ομοφυλοφιλους που ταρατσες (που ενταξει, εγκληματα ομοφοβικα γινονται σε ολα τα μηκη και τα πλατη της γης, doesnt make it any less of a crime) αλλα και εκτελεσεις εφηβων αγοριων επειδη εβλεπαν ποδοσφαιρο. Φυσικα ολοι ξερουμε οτι στις Ισλαμικες χωρες γινονται διαφορα που στη δυση θεωρουμε βαρβαρα (ας βαλω την Κυπρο στο δυτικο κοσμο) πχ λιθοβολισμοι γυναικων κτλ. Η επιθεση στη Γαλλια εχει εξαντληθει σαν θεμα απο ολους, δεν το συζητω.
Τελοσπαντων, σκορπιες πεταμενες οι σκεψεις μου, που θελω να καταληξω; Γιατι οταν γινεται μια τοσο προφανης καταπατηση ανθρωπινων δικαιωματων, με τοση εκταση στα ΜΜΕ δεν επεμβαινει καποιος; Κυβερνησεις "νουσιμες", μη κυβερνητικοι, ΗΕ, καποιος τελοσπαντων! Δεν ξερω, αυτες τις μερες νιωθω μιαν οργη αλλα και να με πνιγει και το αδικο που δεν καμνει κανενας τιποτε διεθνως. Αγωνιζουνται μονοι τους (προσφατα απελευθερωθηκε το Κομπανι) σε ενα αγωνα που επρεπε να συμμετεχει ολος ο κοσμος.
Στα πλαισια του περιστατικου στο Παρισι, βρεθηκε το Ισλαμ στα φωτα. Ιδιαιτερα θρησκο δε με θεωρω, αλλα δεν θα δεχτω να μου προσβαλεις τη θρησκεια μου.  Απαιτω να τη σεβεσαι οπως οφειλεις να σεβαστεις και το οτι μου αρεσουν τα μπροκολα και ακουω Iggy Azalea (παραδειγμα). Αλλα ουτε θα σε ταισω μπροκολο ουτε θα παιζω Iggy Azalea δυνατα. Οποταν, οταν σκοτωνεις ανθρωπους στο ονομα της θρησκειας σου, εστω κι αν εισαι μια παραλογισμενη φανατισμενη μειονοτητα που ερμηνευει λαθος τα οσα λεει η θρησκεια φυσικα και θα σε κοιταξω με το μισο μου (τουλαχιστον).
Guilty confession: την εβδομαδα των φασαριων στο Παρισι, απεφυγα να μιλησω με Μουσουλμανους συμφοιτητες. Δεν ηθελα να ακουσω την αποψη τους, δεν ηθελα να ερθω σε ρηξη στην μικρη πιθανοτητα να υπερασπιζονταν εστω και λιγο τους τρομοκρατες.

ΥΓ: αντιλαμβανομαι την αντιφαση του να απαιτω να σεβεσαι τη θρησκεια μου και να παιρνω το μερος της σατυρικης εφημεριδας. Αλλα απο την προσβολη μεχρι τη δολοφονια υπαρχει αποσταση ετσι;

ΥΓ2: Μια ανικανοτητα στη συνταξη πεντε σκεψεων τη διακρινετε κι εσεις ετσι;

Γεματο λαθη το ποστ μες στη βιασυνη, ευχαριστω τη φιλη αναγνωστρια για τις διορθωσεις :)

Update: εκαψαν και τον Ιορδανο. Οσο περνουν οι μερες λιγοτερο τρομαζω με το μισος που μου φκαλλουν

Τσιπρας.

Τι; Να μεινει αυτο το μπλογκ πισω απο το σημερινο talk of the town; Και ενταξει, βγηκε μια κυβερνηση που θα ειναι στην εξουσια για καποιο χρονικο διαστημα, αλλα σε μερικες εβδομαδες θα μας περασει το σοκ της αριστερης κυβερνησης χωρις ΝΔ ή Πασοκ, χωρίς εναν Παπανδρεου στη Βουλη και θα συζητουμε για τη Eurovision, τα Οσκαρ. (Μακαρι βασικα να ειναι ολα καλα και να ασχολουμαστε με αυτα)
Λοιπον, ομολογω οτι δεν ειμαι πολυ διαβασμενος. Ουτε ιστορικα ουτε πολιτικα. Την επικαιροτητα προσπαθω να διαβαζω και αυτο λιγο. Τις θεσεις του Συριζα λιγο πολυ τις εχουμε ακουσει ολοι για αυτο εν συντομια θα πω τα γνωστα:
Η νικη του ηταν προδιαγεγραμμενη απο τη στιγμη που δεν καταφερε ο Σαμαρας να βγαλει ΠτΔ, κακα τα ψεματα. Η πολιτικη του Σαμαρα απετυχε. Το μνημονιο λυγισε τον κοσμο και η οικονομικη αναπτυξη δεν φανηκε. Γιατι ενα πρωτογενες πλεονασμα δεν φερνει την αναπτυξη. Ισως η σταθεροτητα να θελει χρονο και κοπο, αλλα ο κοσμος δεν εβλεπε προοδο. Διαβασα την Κυριακη το πρωι οτι ο κοσμος δεν πιστευει και πολυ στον Τσιπρα, αλλα θα τον ψηφισει γιατι δεν εχει κατι να χασει στο να δοκιμασει κατι καινουριο, κατι τολμηρο, κατι πολλα υποσχομενο. Και στο κατω κατω η ελπιδα πεθαινει τελευταια. Θα περιμενουμε να δουμε τι θα καταφερει να υλοποιησει απο οσα υποσχεται ο Τσιπρας, χωρις λεφτα.

Αυτα τα γνωστα. Θα κρατησω αλλες παραμετρους εγω. Σε καμια περιπτωση να μη γινεται συγκριση του Τσιπρα και του Συριζα με οτιδηποτε κυπριακο. Ο Συριζα δεν ειναι Ακελ, ουτε Εδεκ. Ο Τσιπρας ειναι ενας σαρανταρης που καταφερε να βγει πρωθυπουργος σε μια χωρα που οι πλειστοι πολιτικοι εχουν παιδια στην ηλικια του (καλοβολεμενα και στα χναρια των γονιων τους). Ο Τσιπρας δεν ερχεται απο καποια οικογενεια που ηταν στην εξουσια παλαιοτερα ουτε σε καποιο κομμα που ειχε κυβερνησει τις περασμενες αμαρτωλες δεκαετιες. Αυτο ειναι το μονο που θα ηθελα να αφομοιωσουμε στην Κυπρο. Τα νεα προσωπα σε ηγετικες θεσεις και οχι παραγκωνισμενους σε ασημαντα ποστα και στις τελευταιες θεσεις των ψηφοδελτιων - για γεμωσια. Στην Κυπρο, τα τελευταια 20 χρονια πανω κατω πρωταγωνιστουν οι ιδιες φατσες. Εγκληματικο. Α, αξιζει να αναφερω και την ψηφο σε μη παραδοσιακα κομματα/προσωπα. Και στα δικα μας. Την αντιμνημονιακη πολιτικη ελπιζω να κρατησουμε μια πισινη πριν την ακολουθησουμε. Επειδη εχουμε αυτο το χουι ιστορικα. Εικαζω οτι μεχρι τις επομενες Προεδρικες θα μπορουμε να πουμε αν υπαρχει κατι περα απο τα Eurogroup και την Τροικα. Επισης, οι αριστεροι στην Κυπρο ας μην πανηγυριζουν για την νικη Τσιπρα. Τις δικες τους αμαρτιες πληρωνουμε. Απλα ο Αναστασιαδης οδηγει τη μεθοδο αποπληρωμης με τα δικα του πιστευω. Τα επωδυνα, τα μη δημοφιλη. Γιατι κατι που πρεπει να αναγνωριστει του Αναστασιαδη εν το οτι εν φοαται το πολιτικο κοστος.

Το λογοπαιγνιο Τσιπρας, Chypre εν πολλα αθλιο εννε; Να μην το δοκιμασω.
Μεχρι να τελιωσω το ποστ, επεσαν κριτικες για τη συνεργασια με τους Ανεξαρτητους Ελληνες, για την ομαδα που στηνει ο Τσιπρας στο Μαξιμου, για το αν θα ορκιστει χριστιανικα. Θα ακουσει πολλα ο Τσιπρας. Σε καθε του βημα. Αλλα αν εχει ουσια και δεν ειναι μονο λογια, που τον επαιρνε μεχρι σημερα, θα φανει.

Αντε, περιμενω σχολια τυπου "Τοσα ξερεις τοσα λαλεις ρε μιτση". Και θα ειναι καλοδεχουμενα αν ειναι διαφωτιστικα

update: ξεχασα να πω αυτο  που ηθελα απο την αρχη. Μωρε ας φτιαξουν τα πραγματα και ποτε ξανα δεξια!

Η επιστροφη

Ξεκινω να γραφω χωρις να βαλω τιτλο ακομα. Δεν ξερω που να απευθυνεται ο τιτλος. Στην επιστροφη του μπλογκ; Μπα. Εξανακαμα απουσιες τζιε τελοσπαντων το μπλογκινγκ αργοπεθαινει. Εσκεφτουμουν να ξεκινησω να γραφω σε καποια αλλη πλατφορμα πιο 'συγχρονη΄ αλλα θα επρεπε να διαθεσω αρκετο χρονο που δεν. Αρα δεν πετω απο πανω μου τον Dreamer ακομα.
Εν συντομια. Επερασε ενα ολοκληρο εξαμηνο. Κατα τη διαρκεια του οποιου επροσπαθησα να εξασφαλισω δουλεια για του χρονου. Δεν καταφερα ακομα. Ειχα βαλει στοχο μεχρι τα Χριστουγεννα, αλλιως να ξεκινησω ψαξιμο για μεταπτυχιακο. Τα Χριστουγεννα ηρθαν και παρηρθαν αλλα μεταπτυχιακο δεν θελω να καμω. Οποταν συνεχιζω ακομα λιγο και ισως το ψαξω παραλληλα. Το τελος του εξαμηνου ηρτε σαν κεραμιδα λιγουλακι. Αλλα ας περιμενω αποτελεσματα πριν την κλαψα και ελπιζω να μεν υπαρχουν συνεπειε στην ασυνεπεια μου.

Και αποφασιζω να κλεισω το ποστ δαμε αφου τα νεα μου εχρειαστηκαν παραπανω χωρο απο οτι ενομιζα.