Σας/μας βαρέθηκα

Παρασκευή ελοάρκαζα να ρτω νύχτα σπίτι να γράψω ένα ποστ για τα γελοία που διαδραματίζονταν στην Κύπρο. Μπήκα να διαβάσω νέα στο λεωφορείο της επιστροφής που τη δουλειά τζιαι εδιάβασα πολλά κουφά, τα οποία τωρά ούτε καν θυμούμαι. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πάντως ήταν η ιστορία με τους ηδονοβλεψίες αγγέλους. (Ας πούμε!)
Τελικά όπως ήρταν τα πράγματα, εθώρουν νέα ως η ώρα 2 το πρωί τζιαι επήα για ύπνο με πολλά μαύρη διάθεση.

Τζιαι μετά παρακολούθησα το γνωστό μωτίβο που επαναλαμβάνεται πάντα. Στο facebook πιπιλούν κάποιο χάστανγκ, είχαμε και τις αλλαγμένες profile. Τις πρώτες ώρες ο κόσμος απλά μοιράζει links που άρθρα ειδήσεογραφικών ιστοσελίδων. Το σοκ ακόμα να περάσει.
Εμφανίζονται σιγά σιγά οι πρώτες αντιφωνίες στο τουίτερ. "Πού ήσασταν όταν σκοτώνουνταν στην Παλαιστίνη, στην Κένυα, στην Ιαπωνία" κτλ. Τα είδατε, τα γράψατε κι εσείς. Οι ζωές σε ζυγαριά.
Μετά έρχονται οι πολιτικές ευθύνες. Φταίει ο ____σμός, (συμπληρώστε ό,τι θέλετε, μέσα θα πέσετε μάλλον) , φταιν οι πρόσφυγες, η Αμερική, η Ρωσσία. Το λυπητερό εν ότι οι θέσεις εν προδιαγεγραμμένες ανάλογα με την κομματική γραμμή του κάθε διαδικτυακού φίλου.
Χωρίζεται σιγά σιγά ο κόσμος σε οπαδούς απόψεων. Παρεμβαίνουν σιγά σιγά τζιαι οι χιουμορίστες. Που μηδενίζουν τα πάντα. Μπαίνουν σιγά σιγά οι ξερόλες, οι είρωνες, οι λάτρεις που βλέπουν συνομωσίες παντού. Ο Παίσιος πάντα θα κάμει την παρουσία του κάπως. Οι θρησκόληπτοι μας καληνυχτούν με μια προσευχή feeling sad. Βίντεο τζιαι φωτογραφίες, συχνά γραφικές, πάντα αχρείαστες, κάμνουν τον γύρο του διαδικτύου. Γράφω τα τζιαι κουράζουμαι. Τόσο προβλέψιμοι.
Μετά που δυο 24ωρα επανέρχονται σιγά σιγα οι ρυθμοί. Αλλάζουν οι profile, ανεβαίνουν οι σέλφι. Βοήθησαν και τα καλλιστεία τζιαι η επέτειος που μετακινήσαμε  για να βολέψει τους καταπονημένους μας μαθητές.

Το σκ έκαμα τζιαι εγώ κανένα χιουμοριστικό ριτουίτ. Σήμερα που διάβαζα την εφημερίδα στο λεωφορείο εγεμώσαν τα μάθκια που εθκιάβαζα μαρτυρίες. Έναν κομήτη να μας αφανίσει και γρήγορα.