‘Ημουν στο Εδιμβούργο αρχές Αυγούστου στα πλαίσια του Fringe festival. Εν είχα πάει Εδιμβούργο στα πέντε μου χρόνια στο ΗΒ έτσι εν εμπορούσα να αρνηθω την προσκληση του συμφοιτητη πριν μερικους μηνες – παρ’ολο που την επόμενη εβδομαδα ειχα Λονδινο σχεδιασμενο τζιαι την προηγουμενη επροεκυψε Νιουκαστλ. Τζιαι ευτυχως δεν το εκαμα.
Εκαταλαβα γιατι πολλοι εν ερωτευμενοι με το Εδιμβουργο. Εν ομορφη πολη με πρασινο ακομα και στο κεντρο τζιαι δεν εσιει ενα κτηριο ασχημο. Υπαρχουν τα υπερμοντερνα, γυαλινα κτλ, τζιαι τα παλια. (βρισκεις τα κτηρια περασμενων δεκαετιων πιο εξω). Προσωπικα εν θα μπορουσα να ζησω ομως. Εν μου εκαμνε το κλικ που μου εκαμε το Μαντσιεστερ (το Λονδινο, το Παρισι, η Αθήνα, η Βαρκελωνη). Grim ειναι η λεξη που βρηκα να το μεταφρασω, μια λεξη που καταλαβαινεις τι σημαινει που τον ηχο τζιαι μια λεξη που χρησιμοποιειται συνηθως για το Μαντσιεστερ. Πολλά δρομάκια, διαφορετικά επίπεδα, δύσκολος προσανατολισμός. Μπορεί να ξαναπάω τζιαι να αλλάξω γνώμη, όπως είχε γίνει με το Λίβερπουλ.
Στα του φεστιβαλ. Εμειναμε σε φοιτητικες εστιες επειδη τα ξενοδοχεια τις εβδομαδες του φεστιβαλ εν πλησιαζουνται οικονομικά. Τζιαι κατανοητο, η πολη κινειται στους ρυθμους του φεστιβαλ με καθε μπαρ, χωρο συνεδριασεων ξενοδοχειου, παρκο, εκκλησια, αποθηκη να γινεται χωρος φιλοξενιας εκδηλωσεων φεστιβαλ. Με 100+ τετοιους χωρους, που το πρωι ως τη νυχτα για 3 εβδομαδες αντιλαμβανεστε οτι εχει τοσα, τόσα πολλα να δεις. Ειδαμε 7 performances, με συνολικο κοστος 60 λιρες.
Ξεκινησαμε την Παρασκευη νυχτα με την αφιξη μου για το Priscilla: Queen of the Desert. Θα ηταν μια ‘συμπιεσμενη’ διασκευη, με τοπικο καστ τζιαι χαμηλο προυπολογισμο φυσικα. Αυτα τα ξεραμε. Αλλα αυτο που συναντησαμε, δεν το περιμεναμε. Το καστ ηταν δεν ηταν 20 χρονων, το χαρτινο σκηνικο εκατερρεε σε καθε σκηνη και παραπανω και οι ηθοποιοι ξεχνουσαν τα λογια τους ή εγελουσαν. Αλλα τουτα δεν ηταν προβλημα. Πραγματικα απολαμβαναμε το σοου που ηταν απενεχοποιημενο του προυπολογισμου τζιαι οι ηθοποιοι παρ’ολα τα παραπανω τζιαι τη μεγαλη αμηχανια στα πρωτα acts μετα επηραν τα πανω τους. It was so bad it was good. Αλλα καποια φαση δεν εφκαινε κανενας στη σκηνη. Οι κοπελες-γλαστρες ειπαν ενα τραγουδι στα παρασκηνια, εφκηκαν τζιαι θκιο ηθοποιοι ντυμενοι φανερως βιαστικα απλως για να γεμισουν χρονο αυτοσχεδιαζοντας αλλά προφανως κατι δεν πηγαινε καλα. Και οντως μετα που δεκα λεπτα μας ειπαν οτι λογω τεχνικου προβληματος, το οποίο μετα εγινε ανικανοτητα ενος βασικου ηθοποιου να συνεχισει, η παρασταση θα σταματουσε στη μεση.
Την επομενη ειχαμε ενα πρωινο σοου ταχυδακτυλουργιας αλλα επειδη ηταν δωρεαν και δε ειχαμε εισιτηριο στο προγραμμα, το ξεχασαμε. Ειχαμε κατι κλεισμενο παρομοιο νωρις το απογευμα (επισης δωρεαν). Το προγραμμα του συγκεκριμένου περιειχε τοξοβολια με το προσωπο της Τερεζας Μει και αποκοπη σελιδων απο το βιβλιο του Τραμπ. Αρα ολα καλα. Ηταν λιγο κωμωδια, λλιο ταχυδακτυλουργια, λιγο περισυλλογη για σημερινα θεματα (social networks, politics, aspirations). Ευχαριστο για απογευμα, Chris Cook ο τυπος εντωμεταξυ
Μετα ειχαμε κλεισει τσιρκο, την παρασταση Ethiopian Dreams απο το Circus Abyssinia. Εξαιρετικη παρασταση με ακροβατικα, ζογκλερ, νουμερα ισορροπιας και ευλυγισιας. Ομως τοσο εγω, οσο και ο συμφοιτητης μου νιωσαμε μια αμηχανία γιατι ηταν ενα κοινο αποκλειστικα με λευκους, σχετικα προνομιουχους ανθρωπους, να διασκεδαζουν με την παρασταση Αφρικανων. Ενοχη ισως. Ακομα και αν φαινονταν να το διασκεδαζουν, ειδικα για τους μικροτερους του θιασου νιωθαμε μια αμηχανια για το τι ευκαιριες εχουν και τι ξερουν ως ζωη μεγαλωνοντας σε ενα θιασο τσιρκου. Highlight το τραγουδι στο κλεισιμο, τραγουδι των Bang La Decks που εχω την εντυπωση ειναι Ελληνες DJ
Για να πεσουν οι τονοι και να χαλαρωσουμε απο τη βαρια νυχτα που ακολουθουσε στο προγραμμα, κλεισαμε για Comedy Improv show. Τεσσερις κωμικοι αυτοσχεδιαζουν επι τοπου με ό,τι τους δωσει το κοινο. Να δω ποσα μπορω να θυμηθω. Στο πρωτο ρωτησαν τι μπορει να αγορασε ο ενας απο το καταστημα των υπολοιπο τριων: Τσαγιερα ειπε καποιος στο κοινο. Και τι πηγαινε λαθος μαζι της για να θελω να την επιστρεψω: Ηταν μαγικη ειπε αλλος. Και εφτιαξαν επι τοπου κωμικο νουμερο. Το αλλο ηταν διαλεξαν ενα ζευγαρι απο το κοινο, γυρω στα 60-70, τους ρωτησαν το σκελετο της γνωριμιας τους και προσπαθησαν να αναπαραστησουν τα πρωτα τους ραντεβου με το ζευγαρι να κρατα κορνα και κουδουνι για να τους διορθωνει ή να επικροτει αν αυτα που εβλεπαν ειχαν καποια βαση αληθειας.Το τελευταιο σκετς που μου ερχεται τωρα ηταν που βγηκαν οι τρεις εξω, ρωτησε ο τεταρτος το κοινο για τυχαια τοποθεσια, επαγγελμα και αντικειμενο (με απαντησεις Μορντορ, πυρηνικος επιστημονας και πιτσα με πορτοκαλια) και προσπαθησε να εξηγησει στο δευτερο (και ο 2ος στον 3ο και ο 3ος στον 4ο) την ιστορια μονο με παντομιμα και μιλωντας μωρουδιστικα. Στο τελος ειπαν ο καθενας τις μαντεψιες του. Ειχε κι αλλα νούμερα, κάποια λιγοτερο καλά από άλλα οπως αναμενεται σε παραστασεις αυτοσχεδιασμου. Σε καμια περιπτωση δε μετανιωσαμε το χρονο μας ομως.
Επομενο σοου: Χοροδρομα. Lady Macbeth: Unsex me here. Τρεις αντρες χορευτες στη σκηνη ερμηνευουν και οι τρεις το ρολο της Λαιδη Μακβεθ συγχρονως ισορροπωντας μεταξυ των φυλων. Δε θυμομουν λεπτομερως την ιστορια αλλα εμεινα αφωνος. Ηταν εξαιρετικη δουλεια, δε σε αφηνε να παρεις τα ματια σου που πανω τους για μια ολοκληρη ωρα. Απο τους Company Chordelia. Μετα το τελος της παραστασης, ειδα στο προγραμμα, οτι η χορογραφια βασιζοταν στη BSL (British Sign Language) που εξηγουσε την πρωτη σειρα με κωφαλαλους στο κοινο και καποιες χειρονομιες των χορευτων που δεν ηταν χορευτικης φυσεως.
Αργά το βράδυ ειχαμε το Anathema στο προγραμμα. Η ιστορια ενος φοιτητη που επεσε θυμα βιασμου σε φοιτητική εστια. Οσοι εμειναν σε φοιτητικη εστια ξερουν τις επιπροσθετες επιπλοκες που εχει τουτο στην κοινωνικη ζωη οταν ζεις με καθε λογης ατομα. Η παρασταση επηεννε μπρος πισω με αξονα τη νυχτα του βιασμου. Εσυγκινησε με απροσμενα, τζιαι η σκηνη του βιασμου που εκλεισε την παράσταση ηταν αρκετα ωμη για να μας πάρει λιγο χρόνο να συνελθουμε μετα την αυλαια. Να σημειωθει οτι και αυτα πιπινια σαν την πρωτη νυχτα αλλα ετη φωτός μπροστα σε επιπεδο προετοιμασιας, ερμηνειας (και οχι προυπολογισμου)
Τη νύχτα του Σαββάτου επηαμε σε ενα παρτυ στα πλαίσια του φεστιβαλ (την Παρασκευή αφου ειχαμε τελιωσει πιο νωρις που την παρασταση επηαμε σε μπαρ της πολης). Τουτο που εκαταλαβα τζιαι επιβεβαιωσα με αλλους εν οτι για νυχτερινη ζωή το Εδιμβούργο δεν. Ταξιδευουν Γλασκόβη για τετοια. Περιεργο.
Κυριακη εδωσαμε μας χρονο να γυρισουμε λιγο στην πολη. Επηαμε στο λοφο πανω απο την πολη αλλα οχι στη γνωστη Arthur's seat που θα επαιρνε χρονο μαλλον (και ενέργεια που δεν διαθεταμε). Και μετα στο Εθνικο Μουσειο Σκωτίας. Που συστήνω ανεπιφύλακτα. Ειχαμε μπει και την προηγούμενη που είχαμε λιγη ωρα μεταξυ σοους και περνουσαμε απο εξω αλλα εκλεινε. Ωρες στο κομματι φυσικής ιστοριας. Τις ενοτητες με τα κοινωνικά και τους πολιτισμούς τα ψιλοβαριεμαι. Τις επιστημες και τις εφευρεσεις ομως αλλα κουβεντα. Ειδικα οταν γινεται τοσο καλα. Με διαδραστικα παιχνίδια, μεσα ολων των ειδων για ολες τις αισθησεις. Ξέρουν πως να στήσουν μουσεια δαμεσα. Και ολα δωρεαν.
Τελευταίο σοου για το σουκου Cathy. Θεατρο. Η ιστορία μιας μητερας που μεγαλωνει μονη την κορη της στο σκληρο Λονδινο. Μενει πισω στα ενοικια, εξωση και παρακολουθουμε την κατρακυλα. Υπηρεσιες ανικανες να της προσφερουν ουσιαστικη βοηθεια αφου τη βαζουν προσωρινα σε μια τρωγλη, της βρισκουν σπιτι στο Νιουκαστλ και της ζητουν να περιμενει εκει μεχρι να βρεθει κατι στο Λονδινο. Και αν. Και μπορει να παρει 8 χρονια. Η αδερφη της τις φιλοξενα για λιγο μονο, ο πατερας του παιδιου σε χειροτερη μοιρα. Παρακολουθουμε την Καθυ να βαζει την κορη της προετεραιοτητα σε ολα αφου πλησιαζουν οι καθοριστικες εξετασεις των GCSE. Καταληγουν στους δρομους, σε σπιτια μεθυσμενων αντρων που γνωριζει σε μπυραριες. Τελικα τη χανει και αρκειται να την παρακολουθει στη σταση του λεωφορειου. Ακομα ενα βαρυ σεναριο, ακομα πιο βαρυ οταν ξερεις ποσες χιλιαδες ιστοριες σαν αυτες εξελισσονται κοντα σου. Μετα το τελος της παραστασης ακολουθησε συζητηση. Πισω απο τον θιασο υπαρχει ολοκληρη πολιτικη δραστηριοτητα και ο παραγωγος εχει μιλησει στο παρελθον στη βουλη για την οικιστικη κριση στην Αγγλια.
Το ταξιδι αξιζε με τα χιλια και το εισηγουμαι σε οποιονδηποτε εχει το παραμικρο ενδιαφερον για τετοια κουλτουριαρικα. Θελει λιγο τρεξιμο προηγουμενως, με διαμονη και με τις τοσες επιλογες. Μεχρι τοτε, φεστιβαλ Κυπρια! Ατε και μακρηγορησα
ΥΓ: Δε σαμποταρω τα Κυπρια απλα αν το Εδιμβουργο καταφερνει επι χρονια κατι τοσο μεγαλο επί χρόνια, γιατί δε μπορεί η Κύπρος ολόκληρη να κάνει κάτι παρόμοιο; Το Κυπρια βεβαια εχει μεγαλυτερες παραγωγες, στις πλειστες παραστασεις του Fringe το κοινο εν γυρω στα 20 ατομα με ανωνυμους καλλιτεχνες να παιρνουν βημα στις πλειστες περιπτωσεις
