Γεύση

Ντάξει όσοι με ακολουθούν στο τουίτερ εκαταλάβαν ότι εψήσαμε μελομακάρονα δαμέ στην ξενιτιά φέτος. Πρώτη φορά παρ'όλο που είμαι 3 χρόνια εξωτερικό αλλά πώς να το κάμουμε; Άλλη φάση η φοιτητική ζωή.
Ιδιαίτερα φαν των μελομακάρονων δεν ήμουν ποτέ, προτιμούσα τους κουραμπιέδες πάντα. Τζιαι όταν ενήστευκα, (τούτο που ενηστεύκαμε μιτσιοί τζιαι μετά σταματούμε;) επροτίμουν τες "ελιές", τους ξηρούς καρπούς με μαύρη σοκολάτα.
Αλλά όταν έβαλα την πρώτη μπουκιά στο στόμα, πραγματικά ήταν Χριστούγεννα στον ουρανίσκο. Περίεργο πράμα ο εγκέφαλος, η δύναμη της συνήθειας υποθέτω, εν τα πράματα που έχουμε συνηφασμένα (αν το έγραψα σωστά τωρά τούτο).
Προσπαθώντας να το περιγράψω στους συναδέλφους (που εντωμεταξύ εν τζιαι λλίο σαν την οικογένειά μου γιατί εν οι μόνοι ανθρώποι που έχω καθημερινή τριβή, σε φυσική επαφή τουλάχιστον), επαρομοίωσα το με τη γεύση του pumpkin spice που ξεκινώντας που την Αμερική, με μέσο τα Starbucks, έφτασε τζιαι στην Αγγλία σαν το σήμα κατατεθέν του φθινοπώρου. Τζιαι εν όντως, το φθινόπωρο σε μια γουλιά.
Έχουν τζιαι δαμέ χριστουγεννιάτικες γεύσεις αλλά νομίζω το pumpkin spice εν πιο 'πατενταρισμένο'. Mince pies, pigs in blankets (δηλαδή αυτή είναι η γκουρμεδιά τους;!)

Αυτή η χαζή σκέψη για σήμερα.