Η ζωή ένας αγώνας

[revisited]
Κυριακή, 1η του Μάρτη. Με βρίσκει στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Γιατί έχω ένα στόχο για τες επόμενες 10 εβδομάδες. Θα 'ρθουν μέρες που θα θέλω να τα παρατήσω, που απλά δεν θα έχω δύναμη να δουλέψω, που θα θεωρήσω ότι δικαιούμαι μια μέρα off. Αλλά σήμερα έχει δουλειά. Μόλις τελιώσω το ποστ.
Ερχόμενος είδα ένα τριαντάρη, υπολογίζω, υπέρβαρο, να κάμνει τζόγκινγκ. Το δικό του αγώνα. Μπορεί να έβαλε τζιε τούτος στοχο σε δέκα εβδομάδες να χάσει 20 κιλά τζιε να θέλει να νιώθει άνετα χωρίς φανέλα όταν θα πάει με τους φίλους του Blackpool.
Περνώντας που την καμάρα με την επίγραφή του παν/μίου ένας Κινέζος πόζαρε για την μάνα του. Υποθέτω ότι ο συγκεκριμένος έδωσε τον αγώνα του τζιε επέρασε. Απολαμβάνει τη χαρά του σήμερα, μέχρι το Σεπτέμβρη που ξεκινά νέο αγώνα.
Τζιε φυσικά στο δρόμο περπατά κόσμος τζι αλλος. Ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις, στο δικό του αγώνα. "Σήμερα θα δοκιμάσω νέα συνταγή τζιε θέλω να την πετύχω για τον άντρα μου" η κυριούλλα που το tesco. "Ελπίζω το Μάρτη να καταφέρω να πληρώσω τις δόσεις του δανείου χωρίς να τσιγκουνευτώ στο δώρo για τα γενέθλια της φίλης μου" o νεαρός με τα headphones. "Που τούντην εβδομάδα θα τρώω 2 φρούτα κάθε μέρα τζιε θα κάμνω τζιε 30 κοιλιακούς κάθε πρωί" η νεαρή με τα dreadlocks..
Ποιος ξέρει τι αγώνα κάμνει ο καθένας στη ζωή του; Το σίγουρο εν ότι ούλλοι έχουμε αγώνες να δώσουμε. Τούτη εν η ζωή. Μικροί ή μεγάλοι στόχοι, μακροχρόνιοι ή και όχι. Γιατί αν ήταν η ζωή μια ρουτίνα χωρίς ορόσημα δε θα ήταν ζωή. Μαρτύριο θα ήταν.
Καλημέρα, καλό μήνα και καλή εβδομάδα. Γιατί να μην ξεκινά η εβδομάδα που την Κυριακή; Πιο χαρούμενο μου φαίνεται.