Η πόλις εάλω

I feel like writing in English now. Been reading a lot of English, been speaking a lot less Greek lately, the brain has made the jump.

Yes,I know the title is in Greek. Hush now and read.

It must have been an hour since take-off and I must have been sleeping for the half of it when I woke up to the Bill Nighy in front of me saying to the Emma Thompson behind me "we are going down. Landing. God knows where".
I started looking around the cabin for clues. Why on Earth are we landing? Technical fault was my first guess. The plane had arrived late in Pafos and we took off shortly after. Were all checks in a rush? I looked outside. We were clearly descending as we were not over clouds as one would expect. Looking at the water and land formations.underneath and doing the calculations I already had a suspicion as to where we were. Crap.

I asked the Judi Dench next to me. "We are landing. A lady is sick." Well, that was good news. Not for the sick expat, for me. It meant she would get off it and us would get on with it. As we were coming down I was trying to figure out landmarks, bays and coastlines familiar from the GCSE Atlas. It could be Athens. I mean the airport we would land to was clearly near the sea but it couldn't be any seaside airport as a few minutes later I would see land out of both sides of the aircraft and water in between. And yet I hoped. Greek islands maybe. Or still Athens, with Evia? i hadn't landed in Athens for six years now and had no memory of its looks from this angle and height.
And it started becoming clearer. Neon lights and tourist resort features. Oh please don't let this be Ercan. I imagine landing in Ercan would require descending initiation off Kyrenia. I was overthinking. And then short skyscrapers/high buildings appeared clearly. One would be enough to exclude any Greek island, a handful to exclude Kyrenia, this many to exclude any Greek city and any non-major city this side of the world. Hello Istanbul.

Mosques were standing out now too, a food court too. Would I see Hagia Sophia, the Blue Mosque maybe? And the Greek-Cypriot inside of me was fully alert now. Anything Turkey related was evil, fear-worthy and of no good in any case. So, what if this is not a medical emergency? What if it's.just a way to take us off route and bring us here for some reason? What if Maskoforou was on board? What if he would crash the aircraft into Erdogan's palace? He would be a hero and we would be heroic collateral damage. A huge monument of his figure would be erected in the united Nicosia. The rest of us would be somehow resembled symbolically. Doves maybe. His house would.become a museum and the entrance fees would repay the mortgage in no time.

And so we land. The patient is at the rear of the cabin while I'm fortunately at the front. Paramedics got on the plane and this is now taking longer than I thought. I just thought they would pick her up and go. I hear a Maggie Smith saying it is a grandmother (really Maggie?) travelling with her husband and grandchild who is sick. In the meantime I go for a wee. Many thought of the same and we are now queuing up. Air-stewardess standing by the door (paramedics and airport staff keep coming in and out). Passengers ask her stuff and apparently she has no idea (how long will this take, what happens in such occasions etc, how long had we flown for, she didn't even know where we were until after landing. Really?) She kind of gracefully avoids to have to admit her ignorance by being funny. You know how they say chubby girls many times make the conscious decision to be the funny girl? That.

To cut the long story short, we finally took off maybe an hour later. They left the old lady behind and grandfather with child kept on travelling. Odd. I hope they didn't see the Midnight Express. While on land, the Judi next to me was trying to contact her family to let them know of the delay. I saw through the corner of my eye she was failing to send a text message. I have both my phones turned on (had a rough technology month leaving me with two old devices with connectivity issues) and while UK numbers got signal, Cypriot didn't. Could it be the device? Yes. Yet I suggested to her that it could be a politics thing. She was indeed an expat living in Cyprus for twelve years. Anyway, she bought it and I honestly thought I was right, I still don't know if I was by the way. But all I know is that sometime later she was also trying to send an email. Failed again. Because she still had airplane mode on. Hopefully she turned it off now.

And our journey went on. And the expats got their tea off the funny stewardess. With a biscuit to dunk. Where dunking is "lowering the biscuit into the tea and letting it soak in there and trying to calculate the exact moment before the biscuit dissolves, when you whip it up into your mouth and enjoy the blissful union of biscuits and tea combined. It's more relaxing than it sounds". God, I love that movie.

PS: No, i wasn't flying with the Best Exotic Marigold Hotel cast. Just a bunch of expats spending the pension pots in Cyprus. God save the Queen and the Commonwealth.

Home trusts

Επιτρέψτε μου ένα ποστ εν Αγγλιστί. Έννεν καν δικό μου. Εδιάβασα το στο τεύχος Οκτωβρίου του the Actuary. Της Jessica Elkin

When I’m visiting my parents of a weekend, I usually have a glance through their Sunday paper. It’s not my favourite – not enough puzzles, for starters – but I like to skim the supplements for easily digestible, content light, autobiographical columns that I dutifully read. Intellectual that I am. (It’s research like this, reader, that has helped me hone my skills for the student page.) One such column is by a woman around my age who writes about her love life. Think Carrie Bradshaw, but less annoying, with fewer “I couldn’t help but wonder”s. It’s very readable, if not especially educational; the last one I read was about getting drunk and going on Tinder. It wasn’t a long column, about half a page, and I surveyed it with curiosity and something bordering on jealousy. I couldn’t help but wonder how she’s managed to land such a cushy deal. Why couldn’t I do that, I thought? Why don’t I get paid to write pulp non-fiction for Sunday lazing and poolside entertainment? It seemed deeply unfair. Mostly she writes fluff about failed romantic pursuits – hah!

Like we don’t all have plenty of material for that.

Where there’s a will

The thing is, I could be doing that.Or at least, I could be trying to do that. The fact of the matter is, I can count on no hands the number of articles I’ve sent to any non-actuarial publication for consideration, unless of course you count that letter I got published in The Times in 2010. I am still dining out on that particular victory. I’m sure this other writer outdid me in her efforts to reach the dizzy heights of supplement-padding fame. So to answer the question of why I’m not a paid column writer, the crux of the matter is that I don’t want to be. Not really. If I wanted to do it then I would research what’s currently out there in different publications, come up with my own unique spin, write some samples, and submit them for consideration. Repeat ad nauseum until success.

There’s a great article by Mark Manson called The Most Important Question Of Your Life, in which he writes about the difference between actually wanting something and just enjoying the dream of it. “If you want the benefits of something in life,” he says, “you have to also want the costs. If you want the beach body, you have to want the sweat, the soreness, the early mornings, and the hunger pangs. If you want the yacht, you have to also want the late nights, the risky business moves, and the possibility of annoying a person or ten thousand.” Otherwise, he says, you don’t want it at all. You just enjoy the fantasy. (This is possibly why I don’t have the beach body or the yacht.)

Job application

I’ve been considering the application of this concept both to life in general, and to work. There’s a partner at my firm who has enjoyed a particularly impressive, and enviable, career trajectory. I discussed this with a different partner. He told me that, as he saw it, the reason for the first guy’s success was that he “didn’t ask permission”. This has since stuck with me.

I’m not saying he just scribbled ‘partner’ on his business cards and edited his email signature. It’s that when he wanted to do something professionally, he grabbed the bull by the horns and went right ahead. We’re not all naturally possessed of that sort of boldness, but we could force it. ‘Fake it till you make it,’ as they say. Or, as Brad Pitt says in his appalling turn as Achilles in Troy: "TAKE IT, IT'S YOURS!"

Actuaries don’t lack enthusiasm. We have it in spades. But diffidence is also in abundance. 

Socrates is often misquoted as having said that true wisdom is in knowing that you know nothing. That may be so, and actuaries are pretty wise, but that attitude is not going to get you anywhere in life.

What I am saying boils down to:work out what you want, and then go out and get it. 

Now I only have to follow my own advice. Easy, right?

Μασκοφόρος Μασκοφόρου

Επροσγειώθηκε στην πίσω αυλή της βίλας. Με εφφέ, έκαμε τζιαι το superhero landing, το γνωστό. Μπορεί να ήταν λλίο υπερβολικό, ένα φράχτη θκιο μέτρα εππήδησε αλλά άτε. Την κκάπα εν τη βάλλει, εν υπερβολή είπε, ας κρατήσει τη χαρά των superhero landings. Τελοσπάντων, η αποστολή έπρεπε ναν σύντομη. Τσακ μπαμ, να μπει να φκει.
Η ιστορία εξεκίνησε που πέρσι. Αγανάκτησε με τον Παντελίδη. Ντάξει, ποτέ δεν τον εσυμπάθησε ιδιαίτερα αλλά με το νέο τραγούδι με τον Τουρκοκύπριο του βίδωσε. Τα παιξε. Έπιασε το πρώτο αεροπλάνο για Αθήνα τζιαι εκανόνισε τον. Έπρεπε να φανεί σαν ατύχημα βέβαια. Όπως τζιαι τωρά. Ντάξει, εψιλομετάνιωσε το. Ένα τραγούδι ήταν, ένας τραγουδισταράς των μπουζουκιών ήταν, νεαρός τζιόλας που τον αγαπούσε τόσος κόσμος. Γι'αυτό του βίδωσε βέβαια, που ήταν λες τζιαι επρόδωσε την αγάπη του κόσμου. Τζιαι ναι, το τραγούδι εν τζιαι λαλεί τζιαι τίποτε. Αλλά ήταν τυφλός, τζιαι για τα λογικά του έσιει τζιαιρό που έσιει αμφιβολίες. Ό,τι έγινε έγινε. Τζιαι ας του χρειάστηκε μήνες να θωρεί το ταβάνι, τζιαι να καπνίσει φυτείες τζιαι φυτείες για να το χωνέψει τζιαι να το ξεπεράσει. Γι'αυτό επήρεν του μήνες να επιστρέψει στη δράση. Τι επιστροφή είναι τωρά με ένα περιστατικό στη δράση του, άλλη κουβέντα.
Εποσκολιέτουν τζιαι με τη δουλειά στο γραφείο, εγέννησε τζιαι η γυναίκα του, εν ήταν τζιαι ό,τι πιο εύκολο να  γυρίζει να κάμνει τον ήρωα. Να "κάμνει"; Όι, όι, πρέπει να αρκέψει να το λαλεί τζιαι ο ίδιος του εαυτού του ότι ΕΙΝΑΙ ήρωας αλλιώς εν θα γινεί ποτέ πραγματικότητα. Τούντους μήνες που μεσολαβήσαν εσχεδίαζε το μες στον νου του. Ποιός θα ήταν ο επόμενος που θα πληρώσει για ό,τι έκαμε των Κυπραίων; Η λίστα, μάσιαλλα μεγάλη. Κάποιοι όμως ήταν, κακά τα ψέματα, απλησίαστοι. Μεγάλο το ρίσκο να προσπαθήσει να τους κοντέψει, ήταν ακόμα ερασιτέχνης εξάλλου. Αλλά έστησεν το μες στον νου του. Ήβρε μια μασκούα, έκαμε τζιαι logo, όι πώς θα χρησιμέψει κάπου, να βρέθεται, ήβρε τζιαι όνομα, Μασκοφόρος Μασκοφόρου. Για να δηλώνει τζιαι την καταγωγή του. Ναι, το χιούμορ τζιαι ο σαρκασμός του έλειπε, του θλιβερού ανθρωπάκου. Ήταν όμως μια διέξοδος, ένιωθε ζωντανός μόνο που το εσκέφτετουν. Καμιά σχέση με τον κακομάζαλο υπάλληλο ραδιοταξί. Ούτε καν οδηγός ταξί, να γνωρίζει κόσμο, να συζητά, τηλεφωνητής ήταν στο κέντρο. Τζιαι καμιά σχέση ο Μασκοφόρος Μασκοφόρου με τον οικογενειάρχη, που έμπαινε σπίτι (Διαμέρισματούι) τζιαι έθελε να δώκει που το παράθυρο κάτω που τα προβλήματα που είσιε να αντιμετωπίσει. Αντί να διοχετεύσει τζιαμέ το κουράγιο (όντως έψαξε πολλά την αυτοκτονία τζιαι θέλει πολλή δύναμη ψυχής), εγύρισε του στα καραγκιοζιλίκκια τα ηρωικά.
Πίσω στην πίσω αυλή της βίλας. Έννεν πώς ήταν εύκολο να προσεγγίσει τον Βγενόπουλο, επείσμωσε τζιαι λλίο που το επίπεδο δυσκολίας. Αλλά μεγάλος μαλάκας ο Μασκοφόρος, θκιο ενοίκια πίσω τζιαι έκοφκε εισιτήριο για Αθήνα. Είπαμε, τα λογικά εν ήταν ακριβώς ακέραια. Εκανόνισεν τα όμως, ήρτε πίσω Κύπρο, εν επήρε κανένας είδηση, είπε της γεναίκας πώς έπιαε πιντωμένες βάρδιες να φκούν οι λοαρκασμοί τζιαι η δόση, είπε του μάστρου μια μέρα οφφ να μείνει με τη γεναίκα πως τάχα αρρώστησε το μωρό. Εν καλό πλάσμα ο μάστρος του, καλή ψυσιή. Νάκκο ηλίθιος, νάκκο αφελής, αλλά αν δεν ήταν εν θα τον απέλυε τότε που έκαμνε πατέντες με τα καύσιμα τζιαι τες αποδείξεις των οδηγών;
Έφκαλε την εφτομάα μπροστά που τα νέα να θωρεί για το Μοντ Μπελλερίν, όπου τζιαι αν είναι τούτο. Εφαντάστηκες να χρειαζετουν να παει αμαν αμαν τζιαι ποτζιεί; Πώς θα τα πλήρωνε, πώς θα τα δικαιολόγαν; Ήταν να βρει τρόπο, άμα του έμπαινε η ιδέα, ευτυχώς που εν εχρειάστηκε προς το παρών. Έκαμε τη σκέψη για Αμερική βέβαια μετά τες ειδήσεις αλλα ήταν τη στιγμής, στην έξαρση της ψιλής. Ας τα κανονίσουν μόνοι τους τζιείνοι. Εσκεφτετουν το πολλά συχνά, πώς εν δυνατόν ναν ο μόνος ξικάρφωτος πολίτης στον κόσμο που εμπούχτησε τζιαι άρκεψε να καθαρίζει κόσμο. Βέβαια μπορεί τζιαι να μεν ήταν. Ποιός ξέρει ποιοι που τους θανάτους πρώην ηγετών, τραγουδιστών (νταξει, τραγουδιστή πρέπει ναν ο μόνος που καθάρισε) εν όπως τους ακούουμε τζιαι όι κάποιος αφανής ήρωας; Μα τι ρομαντικό που ακούεται έτσι. Μαλακίες




ΥΓ: όλα είναι 100% προϊόν φαντασίας, ελπίζω τίποτε μηνύσημο, αιωνία η μνήμη των μακαριτών

Μασκοφόρος Μασκοφόρου

Επροσγειώθηκε στην πίσω αυλή της βίλας. Με εφφέ, έκαμε τζιαι το superhero landing, το γνωστό. Μπορεί να ήταν λλίο υπερβολικό, ένα φράχτη θκιο μέτρα εππήδησε αλλά άτε. Την κκάπα εν τη βάλλει, εν υπερβολή είπε, ας κρατήσει τη χαρά των superhero landings. Τελοσπάντων, η αποστολή έπρεπε ναν σύντομη. Τσακ μπαμ, να μπει να φκει.
Η ιστορία εξεκίνησε που πέρσι. Αγανάκτησε με τον Παντελίδη. Ντάξει, ποτέ δεν τον εσυμπάθησε ιδιαίτερα αλλά με το νέο τραγούδι με τον Τουρκοκύπριο του βίδωσε. Τα παιξε. Έπιασε το πρώτο αεροπλάνο για Αθήνα τζιαι εκανόνισε τον. Έπρεπε να φανεί σαν ατύχημα βέβαια. Όπως τζιαι τωρά. Ντάξει, εψιλομετάνιωσε το. Ένα τραγούδι ήταν, ένας τραγουδισταράς των μπουζουκιών ήταν, νεαρός τζιόλας που τον αγαπούσε τόσος κόσμος. Γι'αυτό του βίδωσε βέβαια, που ήταν λες τζιαι επρόδωσε την αγάπη του κόσμου. Τζιαι ναι, το τραγούδι εν τζιαι λαλεί τζιαι τίποτε. Αλλά ήταν τυφλός, τζιαι για τα λογικά του έσιει τζιαιρό που έσιει αμφιβολίες. Ό,τι έγινε έγινε. Τζιαι ας του χρειάστηκε μήνες να θωρεί το ταβάνι, τζιαι να καπνίσει φυτείες τζιαι φυτείες για να το χωνέψει τζιαι να το ξεπεράσει. Γι'αυτό επήρεν του μήνες να επιστρέψει στη δράση. Τι επιστροφή είναι τωρά με ένα περιστατικό στη δράση του, άλλη κουβέντα.
Εποσκολιέτουν τζιαι με τη δουλειά στο γραφείο, εγέννησε τζιαι η γυναίκα του, εν ήταν τζιαι ό,τι πιο εύκολο να  γυρίζει να κάμνει τον ήρωα. Να "κάμνει"; Όι, όι, πρέπει να αρκέψει να το λαλεί τζιαι ο ίδιος του εαυτού του ότι ΕΙΝΑΙ ήρωας αλλιώς εν θα γινεί ποτέ πραγματικότητα. Τούντους μήνες που μεσολαβήσαν εσχεδίαζε το μες στον νου του. Ποιός θα ήταν ο επόμενος που θα πληρώσει για ό,τι έκαμε των Κυπραίων; Η λίστα, μάσιαλλα μεγάλη. Κάποιοι όμως ήταν, κακά τα ψέματα, απλησίαστοι. Μεγάλο το ρίσκο να προσπαθήσει να τους κοντέψει, ήταν ακόμα ερασιτέχνης εξάλλου. Αλλά έστησεν το μες στον νου του. Ήβρε μια μασκούα, έκαμε τζιαι logo, όι πώς θα χρησιμέψει κάπου, να βρέθεται, ήβρε τζιαι όνομα, Μασκοφόρος Μασκοφόρου. Για να δηλώνει τζιαι την καταγωγή του. Ναι, το χιούμορ τζιαι ο σαρκασμός του έλειπε, του θλιβερού ανθρωπάκου. Ήταν όμως μια διέξοδος, ένιωθε ζωντανός μόνο που το εσκέφτετουν. Καμιά σχέση με τον κακομάζαλο υπάλληλο ραδιοταξί. Ούτε καν οδηγός ταξί, να γνωρίζει κόσμο, να συζητά, τηλεφωνητής ήταν στο κέντρο. Τζιαι καμιά σχέση ο Μασκοφόρος Μασκοφόρου με τον οικογενειάρχη, που έμπαινε σπίτι (Διαμέρισματούι) τζιαι έθελε να δώκει που το παράθυρο κάτω που τα προβλήματα που είσιε να αντιμετωπίσει. Αντί να διοχετεύσει τζιαμέ το κουράγιο (όντως έψαξε πολλά την αυτοκτονία τζιαι θέλει πολλή δύναμη ψυχής), εγύρισε του στα καραγκιοζιλίκκια τα ηρωικά.
Πίσω στην πίσω αυλή της βίλας. Έννεν πώς ήταν εύκολο να προσεγγίσει τον Βγενόπουλο, επείσμωσε τζιαι λλίο που το επίπεδο δυσκολίας. Αλλά μεγάλος μαλάκας ο Μασκοφόρος, θκιο ενοίκια πίσω τζιαι έκοφκε εισιτήριο για Αθήνα. Είπαμε, τα λογικά εν ήταν ακριβώς ακέραια. Εκανόνισεν τα όμως, ήρτε πίσω Κύπρο, εν επήρε κανένας είδηση, είπε της γεναίκας πώς έπιαε πιντωμένες βάρδιες να φκούν οι λοαρκασμοί τζιαι η δόση, είπε του μάστρου μια μέρα οφφ να μείνει με τη γεναίκα πως τάχα αρρώστησε το μωρό. Εν καλό πλάσμα ο μάστρος του, καλή ψυσιή. Νάκκο ηλίθιος, νάκκο αφελής, αλλά αν δεν ήταν εν θα τον απέλυε τότε που έκαμνε πατέντες με τα καύσιμα τζιαι τες αποδείξεις των οδηγών;
Έφκαλε την εφτομάα μπροστά που τα νέα να θωρεί για το Μοντ Μπελλερίν, όπου τζιαι αν είναι τούτο. Εφαντάστηκες να χρειαζετουν να παει αμαν αμαν τζιαι ποτζιεί; Πώς θα τα πλήρωνε, πώς θα τα δικαιολόγαν; Ήταν να βρει τρόπο, άμα του έμπαινε η ιδέα, ευτυχώς που εν εχρειάστηκε προς το παρών. Έκαμε τη σκέψη για Αμερική βέβαια μετά τες ειδήσεις αλλα ήταν τη στιγμής, στην έξαρση της ψιλής. Ας τα κανονίσουν μόνοι τους τζιείνοι. Εσκεφτετουν το πολλά συχνά, πώς εν δυνατόν ναν ο μόνος ξικάρφωτος πολίτης στον κόσμο που εμπούχτησε τζιαι άρκεψε να καθαρίζει κόσμο. Βέβαια μπορεί τζιαι να μεν ήταν. Ποιός ξέρει ποιοι που τους θανάτους πρώην ηγετών, τραγουδιστών (νταξει, τραγουδιστή πρέπει ναν ο μόνος που καθάρισε) εν όπως τους ακούουμε τζιαι όι κάποιος αφανής ήρωας; Μα τι ρομαντικό που ακούεται έτσι. Μαλακίες




ΥΓ: όλα είναι 100% προϊόν φαντασίας, ελπίζω τίποτε μηνύσημο, αιωνία η μνήμη των μακαριτών

Κυρά Βέφα

Η έμπνευση χτυπά σε ακατάλληλες ώρες οπότε ας δούμε τι θα βγει τωρά.

Η κυρία Βέφα θεωρεί ότι καταλαμβάνουν την Ελλάδα οι κακοί μετανάστες όταν μαθητές κρατούν την Ελληνική σημαία. Ότι θα πρέπει να ντρεπόμαστε που επιτρέψαμε σε αυτή τη μαθήτρια να υψώσει την Ελληνική σημαία ενώ οι προγόνοι της δε φώναξαν το ΟΧΙ. Επειδή οι απόγονοι αυτών το αξίζουν, επειδή απλώς έτυχε να γεννηθούν εδώ. Κι ας ώθησαν τον Βαγγέλη στην αυτοκτονία, κι ας μαχαίρωσαν τον Φύσσα, κι ας ψηφίζουν ΧΑ. Φτάνει να έχουν γεννηθεί Έλληνες. Μήπως κυρά Βέφα μου να αναλογιστούμε πόσο περισσότερη συναισθηματική φόρτιση θα ένιωθε μια μαθήτρια με μαντήλα που κρατούσε την Ελληνική. Δικαιωματικά της άξιζε (υποθέτω είναι άριστη μαθήτρια για να μπει σημαιοφόρος), και θα ήθελα να πιστεύω, ως ανέλπιστα ρομαντικός ότι αναλογίστηκε η μαθήτρια την ιστορία της επετείου και να έχει περάσει στο πετσί της περισσότερο από τους πλείστους μαθητές που είχε πίσω τους. Ξέρεις, αυτούς που γιορτάζουν την 28η Οκτωβρίου του '21 ξερωγώ.

Και νυσάφι πια με αυτή την παρελθοντολαγνεία των Ελλήνων. Μη μας θίξουν το παρελθόν, και ποιος χέζει το παρών. Τραβολογούμε τα νήπια σε φυλακές με αγχόνες, να τους τα μπήξουμε στον εγκέφαλο τα γεγονότα, τα μαθαίνουμε τραγούδια για την κάθε εθνική επέτειο, τα βάζουμε να κάνουν πρόβες για να περπατήσουν τη φασιστική παρέλαση (βλ καταγωγή αυτού του εθίμου) και μέχρι την εφηβεία χεσμένα τα έχουν όλα αυτά. Είναι στην ίδια κατηγορία με το θεώρημα του Πυθαγόρα και τον περιοδικό πίνακα. Για μέχρι το γραπτό.

Μακάρι λοιπόν να είναι όλοι οι πρόσφυγες δεκτικοί να αφομοιωθούν και να τιμήσουν την Ιστορία της χώρας που τους φιλοξενεί κι ας μην γινόμαστε μικρόψυχοι. Αλλά ξέρεις τι με εξοργίζει κυρά Βέφα; Ότι αν αυτή η κοπελίτσα νικούσε ξερωγώ την Παγκόσμια Ολυμπιάδα Μαθηματικών με τη σημαία της Ελλάδας, αν ήταν αθλήτρια και σήκωνε το χρυσό κτλ δε θα μας ένοιαζε. Θα ήταν Ελλαδίτισσα γαμάτη. Όπως Ελληνάρες "έχουμε κάνει" τον Σχορτσανίτη και τους Αντετοκούμπο (τυχαία τα παραδείγματα αποκλειστικά καλαθοσφαιριστών).

Χωρίς επίλογο. Γιατί ό,τι και να πούμε, τόσο σε Ελλάδα και Κύπρο, κάθε τόσο κάποιο παράδειγμα θα βρεθεί να αποδείξει πόσο σκατόψυχοι και στενόμυαλοι είναι οι νεοέλληνες. 

Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου

όχι γι'αυτό το τετράστιχο, ούτε για να μοιραστώ μαζί σας ένα γαστρονομικό θαύμα.

'Επιασα πάνταν, για να πάρω θκιο ανάσες να μεν κλαμουριστώ.
Έκαμνα ζαππινγκ στο ράδιο, προφανώς είχαν μόλις τελειώσει οι ειδήσεις σε ένα κανάλι, κάποιο που τα κρατικά λογικά. Τζιαι εσυνέχισε η παραγωγός που εδιάκοψε για τις ειδήσεις λέγοντας πώς άκουε για τις μάχες της Μοσσούλης και τον άμαχο πληθυσμό, τα μωρά. Εκλείσαν 5μιση χρόνια συγκρούσεων. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού (κάτω των 10 ετών πες) τούτη εν η πραγματικότητα που ξέρουν για ζωή.
Τζιαι επίντωσε η παραγωγός το παρακάτω κομμάτι.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Τζιαι πεντακόσια χιλιόμετρα δυτικότερα τσακώνουνται για τες ακατζίες τζιαι τα φακκινγκ αμπελοπούλια

The return

Oh mah Gahd we are back again..

Γεια σας τζιαι χαρά σας. Ακόμα μια επιστροφή μετά που μήνες διακοπής. Θα μπορούσα να πω ότι εν ειχα το χρονο αλλα η αληθκεια εμπορουσα να κοψω αλλες μαλακιες τζιαι να γραφω μια χαρα.

Τελοσπαντων, ειχα κατι εξετασεις, αφιερωσα παρα πολλες ωρες, ισως και να μην καρποφορησαν τελικα. Θα περιμενε κανεις οτι μετα που ντουζινες και ντουζινες εξετασεων θα ηξερα πώς να προετοιμαζουμαι καλυτερα. Τεσπα.

Επηεν τζιαι τουτο. Τωρα μεχρι την επομενη σαιζον θελω να διαβασω βιβλια, να δω σειρες, ταινιες, μουσεια, ταξιδια. Να δουμε τι θα καταφερουμε. Γινεται και μια συνεχής αξιολογηση της κατάστασης που ειμαι. Μεταναστης, περικυκλωμενος που ανθρωπους που ξερω μαξιμουμ 15 μηνες. Ολοι. Δεν εχει εναν που πιο παλια. Μιλουμε για την καθημερινότητα ομως. Εξεταζονται μετακομισεις, επαναπατρισμοι, παραίτηση. Οπως παντα.

Ειπα να με ανταμειψω μετα τις εξετασεις. Γιατι η αληθκεια πιεστηκα αρκετα. Είχα τζιαι μετακομιση λιγες εβδομαδες πριν, ηταν ουλλα λλιο πολλα. Ετσι εκαμα ενα full body massage θκιο ωρες μετα την εξεταση. Νομιζω εν ξερω πως να χαλαρωσω παντελώς, να μεν σκεφτουμαι τιποτε. Γινεται; τζιαι σήμερα συνεχισα με τζακουζι και σαουνα. Τουτα θα τα καμνω πιο τακτικα.

Εν λες τζιαι αναγκαζω τον εαυτο μου να χαλαρωσει. "You WILL relax mothafucka. You WILL let go". Εγειρα τζιαι πισω, εκλεισα τζιαι τα μαθκια, τιποτε. Ο εγκεφαλος σε υπερδιεγερση. Ανοιξα τα μαθκια, επαρακολουθουν τες ρουφηχτρουλες στο τζακουζι, το ρυακι ιδρωτα που πανω μου στη σαουνα. Τιποτε. Μα τω Θεο, ετσι οπως εθωρουν τα δρωματα, μια φαση ενομισα ειδα τζιαι το εψεσινο double cheeeburger.  Εγυρισε τζιαι εθωρεν με ετσι οπως επεφτε. "im just a toxin, what have i done so wrong to deserve this?" Ω ναι, εσιει θκιο εβδομαδες που ρεσιζουμαι τρελα υδατάνθρακες τζιαι γλυκα. Την παλευομεν.

Αλλα νταξει, προσπαθω να είμαι πιο χαλαρος. Και την ταινια μου πηγα, και τον υπνο μου ριχνω και ολα. Θα αρχισω και διαβασμα λογοτεχνικο τωρα. Στο επανιδειν.
Εχω κατι σημειωσεις για μερικα βαρετα ποστς. Not boring, heavy. Εν ξερω αν με την αλλαγη διαθεσης εννα γραψω τα ποστς ποτε. Ειδομεν. (;)

Ps: επροσεξετε οτι τα θκιο quotes εφκηκαν μου στα αγγλικα. "brain why you do this?" oh wait.

Τις προάλλες ήμουν λυπημένος

Τις προάλλες ήμουν λυπημενος. Και τουιταρα περί τουτου γιατί εχουμε 2016.

Motivation to live: 0

— dreamer in a cubicle (@Skeftomekegrafo) July 13, 2016

Και τωρα θα το γραψω στο μπλογκ μου γιατι πεθυμω το 2008.

Ίσως να ήταν μια που τζιεινες τις μερες απλώς. Που επιτρεπεται να εχουμε ολοι. Να ειναι ολα μαυρα, ματαια. Ισως να ηταν η κουραση και η ενταση των προηγούμενων ημερών. Να τα προλαβεις ολα,  να διαβασεις, να μαγειρεψεις και να μην ενδωσεις στα φαστ φουντ, να πας γυμναστηριο, να κρατας το σπιτι σε μια οκ κατασταση, να πετυχεις τον αποταμιευτικο στοχο του μηνα, να διαβασεις το αρθρο που πετυχες στο φβ και φυλαξες για μετα, να μη στερηθεις κοινωνικη συνευρεση,  να δεις ολα τα νεα βιντεο των καναλιων που εισαι συνδρομητης στο γιουτουμπ. Καλα, ενταξει, εκει κανω περικοπες. Αγνοουσα την υπαρξη του ορου fomo, μεχρι που μου εισηγηθηκαν οτι πασχω. Ε μαλλον, υποθετω. Ειχα και ενα αθλιο Κυριακοδευτερο που συνεχιστηκε με δυο πενταωρες νυχτες. Ω ναι, ο υπνος ειναι αυτος που την πληρωνει συνηθως. Και η παραγωγικοτητα στη δουλεια βουλιαζει χερι χερι με τα βλεφαρα την επομενη.

Τελοσπαντων, εφερα και λιγο τα πανω κατω στα προσωπικα ζητηματα προσφατα. Και νομιζα θα εβρισκα μια εσωτερικη ηρεμια κάπως. Οτι θα ημουν ενταξει με τις αποφασεις μου, αποδοχη κτλ. Ατε να περασω τζιειντη διαδρομη της απορριψης, θλιψης, πενθους, θυμου κτλ τζιαι να περασει. Ελα που ομως που τωρα μας περισσευει το αγχος, και η αγωνια και τα νευρα για το μελλον. Περι τουτου. Σκατα φιλε αναγνωστη. Κανενα πλανο στο μελλον επι του παροντος.

Ουτε τα επαγγελματικά δεν είναι στα φορτε τους. Δεν ηταν ποτε δηλαδη απο τοτε που αρχισα να έχω κατηγορια "επαγγελματικα" στη ζωη μου αλλα τωρα τελευταια σκεφτομαι διαφορα. Να μην μακρηγορω.

Ειδα ονειρο το σπιτι τζιαι τους δικους μου την προηγούμενη. Αφου ακολουθησαν μερικες μερες μοναξιας. Επειδη αν εκφραζεις επιθυμία να ζησεις στο εξωτερικο να εισαι ετοιμος για μερες μοναξιας. Και ημουν. Οι τρεις μηνες με το σπιτι σε ασκητικη ησυχια το απογευμα πεσανε βαρετοι ομως. Κι ας μην τρελαίνομαι για τον συγκατοικο εν παση περιπτωση. Κι ας κουβαλω φιλους ενιοτε να σπαζει η μονοτονια. Ηρθαν ολα κι εδεσαν το πρωι εκείνο λοιπον. Στο λεωφορειο για τη δουλεια. Τη νεροβραστη δουλεια. Ακουστικα στα αυτια,  δε θα πω ποιο τραγουδι, μη μας παρουν με τις πετρες. Θκιο νοτες αρκουσαν και ξεχειλισαν το ποτηρι. Και τα ματια. Ποταμος ρε φιλε εξω που το γραφειο. "Τι καμνω δαμε; Γιατι εν παω πισω γαμωτο να τα βρω ουλλα ευκολα τζιαι κανει; Τι που τουτα που εχω δαμε αξιζει τι στερουμαι τζιαμε;"

Ακομα εν ηβρα απάντηση η αλήθεια ειναι.

Αλλά εντάξει, λιγος ηλιος και μιας βραδιας καλος υπνος μου αλλαξε προοπτικη. Προς το παρων. Μεχρι τις επομενες μαυριλες.

Δεκάρι.

Ατε να δουμε αν θα καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρα να φκει κειμενο.

Έτρεξα την Κυριακή 10 χλμ για φιλανθρωπικό σκοπό. Όι μόνος μου, οργανωμένη μέρα που την πόλη, εγώ συμμετείχα για φιλανθρωπικό σκοπό. 35000 συμμετοχές, ημουν καπου μες στην 6η χιλιαδα. Not bad.

Εκαμα το τζιαι για προσωπικη πρόκληση. Αλλα ενω δικαιουσαι να το τρεξεις μονος σου, για το "περγαμοντο", μπορεις να επιλεξεις φιλανθρωπικο ιδρυμα, εγγεγραμμενο στο ΗΒ. Ενω θα γλυτωσεις τα εξοδα συμμετοχης ετσι,  δεσμευεσαι να μαζεψεις συγκεκριμενο ποσο (περιπου 200 λιρες, εξαρταται που το ιδρυμα που επιλεγεις). Εν ημουν σιουρος αν θα καταφερνα να τες μαζεψω τζιαι ειπα να τρεξω για δικο μου σκοπο. Τζιαι εθκιαλεξα ενα μικρο ιδρυμα στην Κύπρο που εχω καποια αλφα προσωπικη σχεση.
Με αυτα και με κεινα τις τελευταιες εβδομαδες εστελλα μηνυματα, shares κτλ, ελαλουν το ποτζιει ποδα. Εν το εχω να ζητω λεφτα η αληθκεια, αλλα εννεν για μενα. Μιση δικη μου, μιση δικη τους η αντροπη. Οξα το "ο σκοπος αγιαζει τα μεσα"  παει παραπανω. Εν τελει,  εμαζευτηκαν 510 ευρω, πολλα παραπανω απο οτι επιστευκα!
Θωρεις διαφορα περιεργα σε ετσι περιπτωσεις. Κοντινοι σου φιλοι επαιξαν πελλο τζιαι επαραθεσαν αφορμες τζιαι δικαιολογιες. Ασχετοι διουν κατι τζιαι συγχαιρουν σε,  στελλουν σου μηνυματα. Στην Κυπρο εκαμαμε το like νομισμα ενομισαν καποιοι. Αμα σου στελλω μηνυμα τζιαι λαλεις μου 'Μπραβο,  καλό' κτλ,  εν πρεπει να θεωρησω οτι εννα δωσεις κατι; εν ξερω μπορει να εχω λαθος.

Fast forward στην ημερα της κουρσας. Ηταν συγκινητικό που εθωρες κοσμο ολων των ηλικιών να στεκεται (στην ψιχαλα τζιαι αργοτερα στη βροχη) να ενθαρρυνει ουλλους τους δρομείς. Εμας στες παρελασεις χειροκροτουν πολλοι μονο το σχολειο του δικου τους (λολ). Τζιαι οι συμμετέχοντες βεβαια,  ολων των ηλικιων και "φυσικων καταστασεων". Ο καθενας με το τεμπο του,  για τον σκοπο του. Ffs there was a man running with a fridge on his back to end world hunger.
Το δεκαρι εν αποσταση που μπορουν ουλλοι να καμουν με λίγη προπονηση νομίζω. Στο δικο τους ρυθμο ο καθενας. Το συστηνω ανεπιφυλακτα. Ιδανικο τζιαι για γυμναστικη,  τζιαι για να καθαριζει ο νους μια φορα την εβδομαδα τουλαχιστον. Διαφορετικά που το γυμναστηριο. Ηδη σκεφτουμαι για του χρονου εγω. Μισο μαραθωνιο; σωστο; εν ξερω καν που θα είμαι του χρονου. Εννα θελα να εχουν αλλαξει τα δεδομενα μου ως τοτε. Βλεπουμε...

Παραπλευρο συμπερασμα. Μια χωρα/κοινωνία κρινεις την που το πώς συμπεριφερεται στα ζωα λεν. Ή στους ΑΜΕΑ. Να συμπληρωσω τζιαι που το επιπεδο εθελοντισμού. Τζιαι στην Κυπρο, το τριτοκοσμια και πολυ μας ειναι.

Skillz

Γεια σου ρε Χαννιδη αρχοντα.

Ειναι να απορεις με αυτα που ακουμε τον τελευταιο χρονο. Καθε εβδομαδα, δυο maximum αμα τους πιαννει η γενναιοδωρια για την ψυχικη μας υγεια,  καποιος (υποψηφιος και μη) βουλευτης θα πεταξει μια κοτσανα να εχουμε να τριφουμε τα μμαθκια μας μιαν εβδομαδα.
Ξεκινουμε που τα κομμωτηρια της Κυριακιδου,  ρεσιταλ Θεμιστοκλεους Χαμπουλλα εναλλαξ μεχρι και σημερα, ο Αθως, οι αφισες με τα σλογκαν Ιωαννιδη,  τωρα ο Χαννιδης. Απολαυση το επιπεδο.

Τζιαι απορεις ρε φιλε,  εν εσιει εναν επικοινωνιολογο,  εναν PR κάτι να τους κατευθυνει λλιο; Οι α;  Εν αμερικανιες τουτα ουλλα α; Εθωρουν τζιαι μια συνεντευξη του Κυπριανου η αληθκεια που εμμεσως,  δε θυμουμαι το διαλογο επι λεξη, δηλωνε πως εχει χαρισμα. Χρυσε μου γιε, μετρημενοι οι πολιτικοι που εφκαλεν η Κυπρος με πραγματικο χαρισμα. Τζιαι ακομα πιο λλιοι αν πρεπει να ειναι τζιαι ζωντανοι.

Ποσο μελανι,  πρωτοσελιδα θα εγλυτωναμεν αν ηξεραν οι πολιτικοι μας να χειρίζονται τη δημοσια εικονα τους; Να βαλω τζιαι το "δεσμευομαι"  μεσα καπου δαμε. Ισως τοτε να μπορουσαμε να συγκεντρωθουμε στα κυρια προβληματα του τοπου. Τι εννοείς το κυριοτερο προβλημα εν οτι εν εχουν υποθεση οι πολιτικοι μας;

Ας σαλαβατησουμε ακομα λλιο για τον Χαννιδη ωσπου να ξεπροβαλλει κατι αλλο απο εβδομαδας. Τζιαι το χειροτερο εν οτι η πλειοψηφία του λαου εσιει μνημη χρυσοψαρου. Δηλαδη,  ο μονος που θα πληρωσει τη ματσουτζια που θα πει δημοσια θα ειναι οποιος την παθει με το Μαη.

Ανυπομονω να δω τι σοι τσιρκοβουλη θα σχηματισουμε εμεις.

Περί γυναικών. Και κάτι ακόμα.

Σκεφτομαικαιγραφιτες και σκεφτομαικαιγραφιτισσες σας χαιρετώ απο το λεωφορείο για δουλεια.

Μερα της Γυναικας εχτες. Αρκετα ειρωνικα (μεταφραση του ironically enough) ,  στο Τουιτερ σφαζοντουσαν η Κιμ, η Μπετ και η Κλοέ-Γκρεις για μια γυμνη σελφι.

Δε θα αναλωθω στα τετριμμενα περι της ημερας. Οι Γυναικες εχουν ακομα δρομο να διανυσουν μεχρι την ισοτητα.

Θα εκαμνα ξεχωριστο ποστ για την kesha, με λινκς,  βιντεο,  φουλ ρεπορταζ εδω και εβδομαδες αλλα χρονος γιοκ.

Περιληπτικα λοιπον,  η kesha κατηγορει τον παραγωγο της οτι την αποπλανησε με ναρκωτικά και τη βιασε. Η ιστορία αξιζει να την ακολουθησετε. Στο μεταξυ,  ειναι δεσμευμενη με τη δισκογραφικη της και δεν της επιτρεπεται να κυκλοφορήσει νεα δουλεια. Νταξει,  δε χασαμε και καμια Μαρια Καλας αλλα ειναι ζορικο. Τελευταιως, δεχεται τη δημοσια στηριξη πολλων συναδελφων,  φερνοντας την υποθεση στα πρωτοσελιδα. Παραλληλα,  η καριερα του Chris Brown, επιτιμου της Αγιας Ναπας βεβαιως βεβαίως, μονο ανοδικα κινείται.

Η Σιαραποβα ντοπε. Αντρακι βεβαια. Το πηρε ολο πανω της. Θα της δωσω μερικα ελαφρυντικα. Ότι τι; δεν ξερουμε οτι ολοι οι πρωταθλητες παιρνουν συμπληρώματα για να ενισχυσουν αποδοσεις; Το θεμα ειναι να μην πιαστουν στα νομικιστικα των αρμοδίων που αλλάζουν τις λιστες με τα επιτρεπομενα. Εισιε βεβαια καθηκον να ενημερωθει οτι τζιεινο που επαιρνε εδω και δεκα χρονια μπηκε στη λιστα το Γενάρη. Τωρα χανει τις χορηγιες,  ψιλο-εξευτελιζεται δημοσια. Ο χρονος θα δειξει τι αξιζει.

Το revenge porn στις ΗΠΑ ειναι μεγαλο θεμα, μεχρι και ο Ομπαμα ασχολήθηκε αν δεν καμνω λαθος. Στην Κύπρο χλευαζουμε τον Βαγγέλη. Σιγουρα το βιντεο που διερρευσε, εν τουλαχιστον ενοχλητικο για τους πλειστους απο εμας. Τι; Τα βιτσια τουτα υπηρχαν που πριν οξά τωρα τα μαθαμε; ναι,  τζιαι το βιντεο με την Ποταμιτου ευνοει τα περιπαιχτικα σχολια. Ο Βαγγελης ομως δεν παυει να ειναι το θυμα της ιστοριας. Η δικη μου αποψη. Τζιαι καμια σχεση δεν εχω μαζί του για να τον υπερασπιστω,  ουτε κατι να κερδισω. Αν η ιστορια εχει ως ακουστηκε, φυσικα τζιαι ειναι το θεμα. Αμφιβαλλω βεβαια αν εχουμε επαρκες (;)  νομους να τον προστατεψουν. Τον καθε Βαγγελη. Που την ιστορία του Παντελιδη εν εμαθαμε να βαζουμε λιγο γλωσσα μεσα ομως. Σαιτς ανεβαζουν αρθρα,  χωρις το βίντεο για "αυτονοητους λογους",  αλλα περιγραφουν το τι περιεχει.  Ηθικη μηδεν.
Με αυτα τα ομορφα εφτασα δουλεια. Καλημέρα σας.

Το μέλλον.

Ρωτηστε με τι φοβαμαι.

Πρώτο.

Πείτε μου πώς αυτό δεν είναι τρομακτικό; Αν είχα χρόνο, θα εγύρεφκα frame που ταινία με villains. Είμαι σίουρος ότι υπάρχει κάποια με ακριβώς την ίδια σκηνή.

Να μια παρόμοια.

Δεύτερο

H Χίλαρι που εν η Wall Street, που εν πιο συστημική τζιαι που το σύστημα. Ίσως η ασφαλέστερη τζιαι πιο προφανες επιλογή. Για να μεινει το νερο στο αυλακι. Αν αυτο θελει καποιος

Ο Τραμπ. Που εξεκινησε σαν αστειο αλλα όχι πλεον.

Ο Sanders. Που υποθετω στους Αμερικάνους τωρα φαινεται σαν ο Τσίπρας στους Ελληνες περσι. Που θα ταράξει το σύστημα. Αλλα αντεχει η παγκοσμια οικονομια ταρακουνημα αυτη τη στιγμη; Ή ξεχνουμε ποσο πασχιζει ο Ομπαμα να περασει καποια bills που το Κογκρεσο; Αρα μπορει τζιαι να ειναι μουφα ο τυπος.

Για τον Κρουζ δε θα πω πολλα γιατι δε θεωρω οτι εχει καποια ουσιαστικη πιθανοτητα αλλα εκαμε machine gun bacon εν μεσω της προεκλογικης. Δηλαδη... ναι.

Τριτο

H Independent ειχε αρθρο σημερα οτι η γενια μου θα δουλευει μεχρι τα 70+ για να πιασει κρατικη συνταξη. Που εν συγκρινεται τοσο πολλα με τα παραπανω αλλα ποσο χαλια να μεν μπορεις να προσφερεις στους αγαπημενους σου τζιεινα που θα θελεις; Τζιεινα που εισιες; Να μεν σχολιασω τη ζωη 9-5 για ακομα 45 χρονια.  Τζιαι μετα αντι να ταξιδεψεις τον κοσμο ή να μεγαλωσεις εγγονια θα μπαινοβγαινεις στα νοσοκομεια. Τζιαι ασε τη συνταξη. Ποροι υπαρχουν να μας ταισουν ολους τζιαι να ζουμε ανετα. Παρ'ολα αυτά η μεσαια ταξη εξαφανιζεται. Παντου στον κοσμο.

Στο μεταξυ, 9000 στην Ειδομενη. Και ο αριθμος ανεβαινει. Και στο Calais. Και νεες απανθρωπες δηλωσεις που ηγετες καθε μερα.

Ανθρωπος. Homo sapiens.

Σσσσσς

Εν θέλω να γράφω για τη ζωή μου πλέον δαμέσα αλλά το τελευταίο Σαββατοκυρίακο ήταν αρκετά δύσκολο.
Θα αρκεστώ να πω ότι που το Σάββατο το πρωί ως την Κυριακή νύχτα εμίλησα μόνο με τους δικούς μου Κύπρο, 5 λεπτά κάθε μέρα. Καμιά ανθρώπινη επαφή.

Από μένα σε μένα

Ντρημάκος σε κρίση.

Ματαιοδοξία

Κατ'αρχάς, ήθελα να ξεκινήσω το ποστ με μια ωραία ερμηνεία της λέξης του τίτλου φκαρμένη που λεξικό. Με το άρθρο, ρίζα, ερμηνεία κτλ. Αλλά δεν έβρισκα. Εν το προσπάθησα τζιαι ιδιαίτερα να λέμε την αλήθκεια αλλά το πρώτο αποτέλεσμα του google ήταν το wiktionary, που εν ήταν όπως το ήθελα, 2 λινκς "η ιδιότητα του ματαιόδοξου", τα επόμενα μεταφράσεις ή άσχετα άρθρα. Τζιαι ξέρετε τι λαλούν. The best place to hide a body is the second page of Google.

Στο θέμα μας.

Χαριτωμένα τα χορευτικά τζιαι οι παραγωγές στους γάμους. Αρκετά εν χωρκαθκιό σκέτο αλλά το συγκεκριμένο εν λλίο κρίμα. Επειδή εν προφανές ότι μπήκε πολλή προσπάθεια στο να γινεί σε σημείο που νομίζω ότι εστήθηκε ούλλος ο γάμος για το βίντεο. 

Τζιαι ο καλεσμένος άλλην έννοια εν έσιει που το να σου κάμνει τον καραγκιόζη. Επειδή έπρεπε να συντονιστεί τζιαι το πλήθος βλέπετε.

Η εισαγωγή του βίντεο εν τζιείνη που "εκθέτει" το ζευγάρι. Τούτη η δίψα να γινούν viral ρε φίλε.

ΥΓ: είπα να προσέξω λλίο σήμερα τζιαι να  είμαι πιο σωστός τζιαι αντί "γιατί", έγραφα "επειδή"  

Ιστορίες για κοπρίτες

Στη βράστη κολλά το σίερο.
Ας εν καλά και η νήσος που δεν περνά εβδομάδα χωρίς "ψουμί".

Λοιπόν, το βιντεάκι του Παύλου Μυλωνά είδετε το φαντάζουμαι, εν θα το βάλω δαμέ, εν χρειάζεται. Τούτος ο άνθρωπος κάτι έπαθε τελευταία οξά εν η ιδέα μου. Πολλές εξάρσεις ρε παιδί μου. Κρίση ηλικίας, αγαμίες,τι; Κάπου εθκιάβασα ότι παίζει να κατεβεί με το ΕΛΑΜ βουλευτικές. Ήταν ψιλή, ήταν διασταυρωμένο άρθρο, ήταν πελλάρα εν ξέρω. Εν θα ήταν έκπληξη, αλλά θα ήταν κατάντια. Εν είχα ποτέ ιδιαίτερη άποψη για τον Μυλωνά, όχι όπως τον Τσουρούλλη ή την Κενεβέζου που λόγω κάποιας έντονης προσωπικότητας που περνά το γυαλί, σχηματίζεις μια γνώμη. Καλή ή κακή. Ούτε έχω εικόνα να τα μπήει κάποιου πολιτικού, αλλά ούτε θυμούμαι να μου έδωκε αφορμή να τον θεωρώ βολεμένο στα πράματα. Γενικά, με κρυό με βράστη
Αυτό μέχρι πρόσφατα, γιατί είπαμε, κάτι έπαθε. Τζιαι αντακώννουν του τζιαι που τες σελίδες του φβ. Νομίζω εν που το "Στηρίζουμε τις συνομιλίες".

Α! Θυμούμαι ότι κάτι είπε πάλε τελευταίως που εν μου άρεσε τζιαι είπαν του καμπόσα. Αλλά εν θυμούμαι τι. (Πετάξετε με τζιαι εχάλασα).

Στο σημερινό. Κάποια αφορμή ήβρε τζιαι έμπηξεν τα των Κυπραίων που παν στα κατεχόμενα τζιαι ξοθκιάζουνται. Κοπρίτες τους ανέβαζε, κοπρίτες του εκατέβαζε. Τζιαι αντάκωσεν του πάλε η ίδια σελίδα. Εν θυμούμαι αν εν τζιείνη που προανέφερα, απολογούμαι αν έχω λάθος.
Το λοιπόν Παυλάκη μου. Εν διαφωνώ μαζί σου. Το κοπρίτες μπορεί ναν τζιαι λλίο που είπες. Ξηγημένα πράματα. Άμα πάεις στα κατεχόμενα με μόνο σκοπό το οικονομικό όφελος, για μένα εν έσιεις ίχνος ηθικής. Εμένα τούτα μου ορίζουν οι αρχές μου σεβάστου τα. Βέβαια τζιαι εσύ, ως δημοσιογράφος θα έπρεπε να ήσουν πιο σεμνός, πιο ορθά τοποθετημένος. Τούτο ορίζει η δουλειά σου, σεβάστου το. Αλλά είχα την εντύπωση ότι ήθελες να τοποθετηθείς έτσι τζιαι εγύρεφκες αφορμή. Τζιαι ήταν τζιαι η κορούδα δίπλα σου να σούζει την κκελέ της.

Όσο για τη σελίδα του φβ (τρίτη αναφορά, εξακολουθώ να βαρκούμαι να μπω να έβρω ποια είναι), αν τζιαι με βρίσκουν σύμφωνο στις πλείστες τοποθετήσεις τους, δαμέ εδιαφώνησα κάθετα μαζί τους. Ενθαρρύνουν την καταγγελία του Μυλωνά που τους πολίτες στο ΕΣΡ. Ναι, είπαμε εν ήταν σωστός αλλά παρατραβημένο. Τζιαι κάμνουν μετά επίκληση στο συναίσθημα, θέτοντας ως παράδειγμα ένα συνταξιούχο με μασημένο εισόδημα τζιαι δικαιολογώντας την πράξη του να γυρέψει πιο φτηνά 'ό,τιδήποτε' στα κατεχόμενα. Σόρρυ γκάις, με χάσατε. Ειδικά μια σελίδα που προωθεί τις συνομιλίες τζιαι τη λύση, εν βλέπω τι ζόρι τραβά για να υπερασπιστεί τόσο τους "κοπρίτες". Μάλλον βλέπω. Προηγούμενα με τον Μυλωνά.

Συμπέρασμα. Τζιαι οι θκιο πλευρές με τις σκοπιμότητες τους. Τούτο εισπράττω. Αλλά προσωπικά, αν πρέπει να πάρω μια πλευρά, θα πάρω αυτή του Μυλωνά. Μέχρι να μη χρειάζεται η σελίδα αυτή στο φβ, δεν αγοράζουμε από τα κατεχόμενα. *drops mic*

Ιστορίες για Φιλιππινέζες.

Μπορεί να τη βρίσκω να είμαι το πνεύμα της αντιλογίας. Ή αν το έχω να θέλω να ξέρω την άλλη πλευρά της ιστορίας, την πιο δημοφιλή (ελπίζω να το κλίνω σωστά, δε θα γκουγκλάρω, χάνει την αξία του). Ή αν θέλω απλώς να προκαλώ. Αλλά σίγουρα συμφέρον δεν έχω, ούτε προσωπικό όφελος έχω στο να υπερασπιστώ τους εμπλεκόμενους στην ιστορία με το σχολείο της Αραδίππου όπου ο Σύνδεσμος Γονέων εκλήρωσε τα έξοδα για να φέρει ο νικητής οικιακή βοηθό στην Κύπρο.

Αλλά η άλλη πλευρά έχει ως εξής. Φαντάζουμαι ότι ο Σύνδεσμος Γονέων επροσέγγισε τους γονείς, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται τζιαι ο γονέας που έβαλε το βραβείο στην κλήρωση, (αν δεν είναι μέλος του Συμβουλίου ο ίδιος), να βάλουν δώρα στην ετήσια κλήρωση όπως συνηθίζεται. Τζιαι όπως επίσης συνηθίζεται, ο καθένας βάλει ό,τι εν προσβάσιμο.

Που ήμουν μαθητής, σε λαχείο-έρανο εβάλαμε κουπόνι που έπιπλα επειδή οι γονείς συμμαθητή είχαν γνωστό σχετικό μαγαζί. Προσωπικά, σε σχολική κλήρωση εκέρδισα συνδρομή σε γυμναστήριο. Ούτε την ήθελα, (Τζιαι ούτε την εχρησιμοποιήσα). Αλλά φαντάζουμαι ότι κάπως έτσι έμπηκε το δώρο στην κληρωτίδα. Όντας μέλος σε τοπική οργάνωση, εβάλαμε δώρο σκουτεράκι επειδή ο ιδιοκτήτης γκαράζ μας το έδωσε δωρεάν. Καταλήγω στο ότι τις πλείστες φορές τα μη χρηματικά δώρα σε κληρώσεις εν δώρα που μπορούν να αποκτηθούν δωρεάν που το σώμα που κάμνει την κλήρωση, ή τουλάχιστον σε προνομιακή τιμή. Κανένας εν θα βάλει το σιέρι στην πούγκα για να αγοράσει κάτι σε λιανική τιμή τζιαι να το βάλει στην κλήρωση. Δέχουμαι το "κανένας" να βάλει νερά.

Αν δηλαδή το δώρο ήταν καθάρισμα κήπου, θα γινόταν η ίδια φασαρία; Αποτρίχωση; Μια ώρα personal training; Οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία τελοσπάντων. Τζιαι ας ακριβολογούμε, οι τίτλοι "Έβαλαν σε κλήρωση οικιακή βοηθό" εν παραπλανητικοί. Δημοσιογραφική δεοντολογία της νήσου λέμε. Στην κλήρωση ήταν τα έξοδα του να φέρει κάποιος οικιακή βοηθό. Όχι τα μεροκάματα. Τζιαι εννοείται ότι τούτο σημαίνει ότι η οικιακή βοηθός 'θέλει' να έρτει Κύπρο να δουλέψει ως οικιακή βοηθός.

Σε καμιά περίπτωση δε συγκρίνω μιαν οικιακή βοηθό με έπιπλα, σκουτεράκι ή τα άλλα παραδείγματα που προανέφερα. Τζιαι εγώ ο ίδιος επαραξενεύτηκα. Ή όπως λαλούν δαμέ στην Αγγλία "it raised my eyebrows". Τζιαι σίγουρα η άποψη μου εν ότι δεν υπήρχε λόγος να μπει τούντο δώρο. Εν 'περίεργο' που μόνο του και ήθελε δεύτερη σκέψη. Τζιαι ναι, σίουρα εν άππωμα οι οικιακές βοηθοί εκ Νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά δεν αμφισβητώ τις προθέσεις του γονέα που έβαλε τούντο δώρο για να βοηθήσει τον Σύνδεσμο Γονέων του σχολείου του παιδιού του. (Σημειώνουμε ότι στην Κύπρο υστερούμε στο να προσφέρουμε εθελοντικά σε ομάδες όλων των φύσεων). Τούτο είσιε, τούτο έβαλε. Αν ήταν αγελαδοτρόφος τζιαι έβαλε μια αγελάδα δηλαδή, θα ξεσηκώνουνταν οι οικολόγοι; Μια καλή σκέψη με λάθος σκεπτικό να την υποστηρίζει αν έσιει νόημα τούτο που λέω.

Γι'αυτό ας μη ρίχνουμε πέτρες με τόσο μένος και με την πρώτη ευ
καιρία, ειδικά αφού όλοι ζούμε σε γυάλινα σπίτια.

Ξέρω ότι τα παραδείγματα εν ίσως ατυχή. Απλά παραθέτω τζιαι το άλλο σκεπτικό που σε έτσι ιστορίες σπανίως ακούονται.