Τις προάλλες ήμουν λυπημενος. Και τουιταρα περί τουτου γιατί εχουμε 2016.
Motivation to live: 0— dreamer in a cubicle (@Skeftomekegrafo) July 13, 2016
Και τωρα θα το γραψω στο μπλογκ μου γιατι πεθυμω το 2008.
Ίσως να ήταν μια που τζιεινες τις μερες απλώς. Που επιτρεπεται να εχουμε ολοι. Να ειναι ολα μαυρα, ματαια. Ισως να ηταν η κουραση και η ενταση των προηγούμενων ημερών. Να τα προλαβεις ολα, να διαβασεις, να μαγειρεψεις και να μην ενδωσεις στα φαστ φουντ, να πας γυμναστηριο, να κρατας το σπιτι σε μια οκ κατασταση, να πετυχεις τον αποταμιευτικο στοχο του μηνα, να διαβασεις το αρθρο που πετυχες στο φβ και φυλαξες για μετα, να μη στερηθεις κοινωνικη συνευρεση, να δεις ολα τα νεα βιντεο των καναλιων που εισαι συνδρομητης στο γιουτουμπ. Καλα, ενταξει, εκει κανω περικοπες. Αγνοουσα την υπαρξη του ορου fomo, μεχρι που μου εισηγηθηκαν οτι πασχω. Ε μαλλον, υποθετω. Ειχα και ενα αθλιο Κυριακοδευτερο που συνεχιστηκε με δυο πενταωρες νυχτες. Ω ναι, ο υπνος ειναι αυτος που την πληρωνει συνηθως. Και η παραγωγικοτητα στη δουλεια βουλιαζει χερι χερι με τα βλεφαρα την επομενη.
Τελοσπαντων, εφερα και λιγο τα πανω κατω στα προσωπικα ζητηματα προσφατα. Και νομιζα θα εβρισκα μια εσωτερικη ηρεμια κάπως. Οτι θα ημουν ενταξει με τις αποφασεις μου, αποδοχη κτλ. Ατε να περασω τζιειντη διαδρομη της απορριψης, θλιψης, πενθους, θυμου κτλ τζιαι να περασει. Ελα που ομως που τωρα μας περισσευει το αγχος, και η αγωνια και τα νευρα για το μελλον. Περι τουτου. Σκατα φιλε αναγνωστη. Κανενα πλανο στο μελλον επι του παροντος.
Ουτε τα επαγγελματικά δεν είναι στα φορτε τους. Δεν ηταν ποτε δηλαδη απο τοτε που αρχισα να έχω κατηγορια "επαγγελματικα" στη ζωη μου αλλα τωρα τελευταια σκεφτομαι διαφορα. Να μην μακρηγορω.
Ειδα ονειρο το σπιτι τζιαι τους δικους μου την προηγούμενη. Αφου ακολουθησαν μερικες μερες μοναξιας. Επειδη αν εκφραζεις επιθυμία να ζησεις στο εξωτερικο να εισαι ετοιμος για μερες μοναξιας. Και ημουν. Οι τρεις μηνες με το σπιτι σε ασκητικη ησυχια το απογευμα πεσανε βαρετοι ομως. Κι ας μην τρελαίνομαι για τον συγκατοικο εν παση περιπτωση. Κι ας κουβαλω φιλους ενιοτε να σπαζει η μονοτονια. Ηρθαν ολα κι εδεσαν το πρωι εκείνο λοιπον. Στο λεωφορειο για τη δουλεια. Τη νεροβραστη δουλεια. Ακουστικα στα αυτια, δε θα πω ποιο τραγουδι, μη μας παρουν με τις πετρες. Θκιο νοτες αρκουσαν και ξεχειλισαν το ποτηρι. Και τα ματια. Ποταμος ρε φιλε εξω που το γραφειο. "Τι καμνω δαμε; Γιατι εν παω πισω γαμωτο να τα βρω ουλλα ευκολα τζιαι κανει; Τι που τουτα που εχω δαμε αξιζει τι στερουμαι τζιαμε;"
Ακομα εν ηβρα απάντηση η αλήθεια ειναι.
Αλλά εντάξει, λιγος ηλιος και μιας βραδιας καλος υπνος μου αλλαξε προοπτικη. Προς το παρων. Μεχρι τις επομενες μαυριλες.
Ήταν πουτζείνες τες μέρες. Επίσης, ναι έχεις fomo. Όποιος κι αν σου το είπε είχε δίκαιο, να του ακούεις. Να μας γνωρίσεις κιόλας, ακούεται έξυπνο πλάσμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω την ανάγκη να κάμνεις τα πράματα που κάμνεις, αλλά εν γίνεται να φτάνεις σε τούτο το σημείο που πίεση που βάλλεις μόνος σου πάνω στον εαυτό σου. Θεωρώ ότι κάτι πρέπει να κόψει πίσω. Και μπορεί να μεν είναι το ίδιο πράμα κάθε φορά, αλλά κάτι πρέπει να αφήνεις. Είτε το γυμναστήριο, είτε το φαΐ (εν σημαίνει ότι έννα τρώεις χάλια επειδή εν θα μαειρέψεις τα πάντα φρομ σκρατς), είτε οι παρέες, είτε το καθάρισμα. Θεωρώ ότι το διάβασμα εν το πιο σημαντικό σε τούτη τη φάση. Και ο ύπνος, πάντα.
Για τα υπόλοιπα...είσαι 25 χρονών. ΓΙΑΤΙ αγχώνεσαι για το μέλλον κλπ; Εμείς είμαστε 30 και αγχωθούμε εν αγχωθούμε η οκκά εν 400. Είσαι σε μια χαρά δρόμο, πολλά καλύτερα που ΠΟΛΛΟΥΣ άλλους συνομήλικους σου.
Τέλοσπαντων, θεωρώ ότι είχες κάτι σαν το PMS που μας πιάνει εμάς και νιώθουμε ότι ούλλα παν εναντίον μας, ότι ποτέ εν θα γίνουν όσα θέλουμε, ότι είμαστε μόνες μας. Φόρτιση ψυχολογική, κούραση σωματική, να ξέρεις ότι ακόμα έχεις καιρό μπροστά σου έτσι, χωρίς να αλλάζει κάτι, ίσως, όλα αυτά οδηγούν σε ποτούτες τες μαυρίλες. Ξέρω τα, επέρασά τα, ένιωσά τα, τζαι για παρόμοιους, τζαι για διαφορετικούς λόγους.
Ξέρεις όμως ότι είσαι πολλά πιο τυχερός που άλλους, έχεις άλλους λόγους να είσαι καλά, που άλλου δεν έχουν. Σκέφτου το έτσι, όποτε μπορείς. Καλή συνέχεια.
PS. Αλήθεια, θα περιμένω στοιχεία του ατόμου που ήταν τόσο σωστό στην κρίση του περί fomo. :p
Τα πράματα εν απλά φίλε. Υπάρχουν πάντα καλλίττερα τζαι υπάρχουν, ταυτόχρονα, πάντα shιειρόττερα. Έχουμεν ούλλοι τα κάτω μας τζιαι τα πάνω μας, αλλά η ζωή εν ωραία τζιαι εν προνόμιον τζιαι στατιστικά ομιλώντας πολλά σπάνιον πράμαν να συμβεί. Εν μου άρεσεν το "motivation to live: 0". Εν ολίγον "ύβρις", με ούλλον το σεβασμόν. Είσαι νέος άθρωπος, έθθα σε εύρουν τα κίνητρα, εν δική σου δουλειά να τα εύρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛαλεί τα τζιαι το τραγούδιν¨
https://www.youtube.com/watch?v=gH476CxJxfg
Ναι, βασικά δεν χρειάζεσαι εμένα να σου πω ότι εδώ "δεν είναι όλα εύκολα". Δεν σε πρήζω όμως γιατί κι εγώ πέρασα τη φάση σου που νοσταλγούσα την Κύπρο και ενώ πέρασαν ήδη 9 χρόνια από την επιστροφή μου, σήμερα εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί επέστρεψα. Και κάθε χρόνος που περνά ξέρω ότι θα είναι δύσκολο να ξαναφύγω και αυτό με πνίγει περισσότερο. Δεν σου χρυσώνω το χάπι τώρα, ξέρω ότι είναι και εκεί δύσκολα. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι έξω υπάρχει η ελπίδα ότι όλα μπορούν να φτιάξουν, ενώ εδώ ξέρεις ότι μέχρι να πεθάνεις θα είναι όλα χάλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo fomo τι είναι; Εγώ πρώτη φορά το ακούω! Είναι που εμεγάλωσα και δεν ανήκω πλέον στην νεολαία άραγε; Επίσης μην αγχώνεσαι, και στην Κύπρο να ήσουν σίγουρα θα είχες και τέτοιες μέρες! Έχω παρατηρήσει, ότι όταν δεν είμαι καλά στα προσωπικά μου όλα είναι μαύρα, κατράς, πίσσα! Ούτε φως στο τούνελ ούτε τίποτε. Νομίζω για εμάς τις γυναίκες έτσι είναι! Αν μη τι άλλο χαίρομαι που δεν υπάρχουν μόνο αναίσθητοι άντρες :) Ελπίζω να φτιάξουν όλα! Ένας νέος έρωτας σίγουρα βοηθάει. Τουλάχιστον στην αρχή του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓουρουνέλλα
fomo unites :)
ΑπάντησηΔιαγραφήλαλούν πως υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ. [ναι, είμαι ό,τι χειρότερο στο να μοιράζω συμβουλές]
που μπορεί να μεν φαίνεται, αλλά εν νομίζω πως μπορείς να χαθείς στο τούνελ της Πάφου, amirite?
καλή υπομονή.