Die alone

Τον τελευταίο χρόνο ο άνθρωπος που περνώ τις περισσότερες ώρες των πλείστων ημερών εν νοσοκόμος στο επάγγελμα στην μονάδα εντατικής φροντίδας του τοπικού νοσοκομείου. Θωρεί διάφορα εννοείται, έμαθα να εκτιμώ το επάγγελμα μέσω του (εν σωστή τωρά η έκφραση τούτη).

Ελάλε μου εψές στο νυχτέρι του ότι είχαν ένα άστεγο (πολλοί άστεγοι στην πόλη, πολύ συχνά στη μονάδα για διάφορους λόγους). Μάλλον θα καταλήξει ο άνθρωπος τζιαι επροσπαθούσαν μέσω και της αστυνομίας να εβρούν κάποιο γνωστό του, οικογένεια, φίλους, άλλους άστεγους να τον ξέρουν κτλ. Καμία πληροφορία. Αρκετά απίστευτο τζιαι θλιβερό. Να πεθάνεις μόνος σου σε ενα νοσοκομείο τζιαι να μεν σε γυρέψει κανένας. Να μεν το μάθει κανένας.
Έλεα πάντα ότι εν θα ήθελα να μείνω ως τα βαθιά γεράματα με ένα σωρό αρρώστιες τζιαι καθηλωμένος κτλ. Τζιαι τούτο όμως εξίσου άσχημο.

Εν ετέλιωσα τες σκέψεις μου εψές αργά που έπεφτα να τζιοιμηθώ τζιαι εστραβοκατάπια. Έβηχα, έβηχα, κάμε χάζι λαλώ. Ντάξει έχω συγκάτοικους αλλά μια τρομάρα την πήρα. Που το σάλιο ρε φίλε;

Σέλμα

Παρακολουθώ την ταινία Σέλμα στο Netflix. Τελικά το ειδος ταινιών που μου αρεσκουν εν τα δράματα. Οικογενειακά, κοινωνικά, ότι θες. Όσο πιο σκοτεινά, τόσο τα αγαπώ. Άσε που τείνουν να αφήνουν και μια αισιοδοξία στο τέλος. (Ψες είδα το what Maisie knew που το λες και Ματίλντα χωρίς μαγικά κόλπα).

Αλλά βλέποντας το Σέλμα ξέρετε τι σκέφτομαι; Και συγκεκριμένα τις σκηνές που οι ειρηνική διαμαρτυρία διαλύεται με βία; Πώς γίνεται γαμώτο να μην έκανε βήμα μπροστά η ανθρωπότητα πάρα μόνο φαινομενικά. Σκέφτομαι την Καταλονία, που σωστό ή λάθος το αίτημα τους, νόμιμο ή αντισυνταγματικό χτυπήθηκαν όπως όλοι είδαμε τις περασμένες μέρες στην Ευρώπη που κατά τα άλλα καταδικάζει τη βία και προστατεύει τους πολίτες.
Σκέφτουμαι Στοουνγολ, που επι χρόνια οι άνθρωποι στερούνταν τα πιο βασικά τους δικαιώματα, θύματα βίας, θύματα φονικών επιθέσεων μέχρι και σήμερα σε πολλές χώρες, κρυφά και φανερά.
Κι εμείς; Εμείς έχουμε την πατρίδα μας μοιρασμένη, πολιτικούς να μας υποτιμούν τη νοημοσύνη νυχθημερόν, είδαμε καλώς ή κακώς τις αποταμιεύσεις μας να εξανεμίζονται για να καλύψουν λάθη άλλων. Και η μεγαλύτερη συγκεντρωση διαμαρτυρίας ήταν για τα αμπελοπούλια ρε φίλε.
Η γενιά μας για τι θα παλέψει; Τα βρήκαμε όλα έτοιμα και δεν έχουμε να παλέψουμε για κάτι; Πόσο διαβρωθήκαν οι ψυχές μας; Πόσο νέρωσαν οι ιδεολογίες;
Πάμε πάλι. Απαρτχάιντ, Σέλμα, Στοουνγολ, Βιετνάμ, Γουντστοκ, Βερολίνο. Τι θα έχει να λέει η γενιά μας; Βάλε σε κατηγορίες. Καλό κακό. Χαρούμενο λυπημένο. Η γενιά μας έζησε άραγε τη μεγάλη της στιγμή; Την καλή ή την κακή; Κι αν αυτή η στιγμή πέρασε και δεν την προσέξαμε επειδή βλέπαμε την οθόνη;

Γυναίκες τριγύρω πολλές

Καλησπέρα, καιρό να τα πούμε. Ούλλο λαλώ τζιαι ούλλο αμελώ, τα γνωστά.

Βλέπω κι εγώ μαζί σας τις εκλογές να πλησιάζουν, με όλα όσα αυτό φέρνει.  "Άρωμα γυναίκας στα επιτελεία". Κλασσικό. Κάθε φορά. Κάμε γκουγκλ τη φράση να δεις. Εν τόσο συνηθισμένη φράση σε περιόδους εκλογών/ανασχηματισμών. 'Οπως το "ο καιρός θα είναι αίθριος με παρωδικές νεφώσεις". Παρένθεση: Είχα καθηγήτρια στο λύκειο Γερμανίδα. Ολόκληρο χρόνο δεν εμίλησε λέξη ελληνικά. Προς το τέλος της χρονιάς που αρχίσαν οι ζέστες, δε θυμούμαι πλαίσιο συζήτησης ακριβώς, έσυρε μας την πιο πάνω φράση.Κλείνει παρένθεση.
 Χαραλαμπίδου, Δημητρίου, Κουκκίδη-Προκοπίου πλέον. Προφανώς κάποιοι θεωρούν ότι μια γυναίκα μπορεί να φέρει ψήφους όντας ένα λιγότερο εχθρικό πρόσωπο εκ φύσεως. Ως τζιαμέ. Επιτελείο.
Ντάξει, εν θα μηδενίσω τα πάντα, υπήρξαν και υπάρχουν γυναίκες σε υψηλά πόστα.
Προσωπικά, δεν είμαι υπέρ της ποσόστωσης (και ελπίζω να χρησιμοποιώ το σωστό όρο). Για τους αυτονόητους λόγους. Γιατί να σταματήσεις στο 50% αν εβρεις γυναίκες άξιες για περισσότερες θέσεις στα υπουργεία (και σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις), και γιατί να πιεστείς να φτάσεις το 50% αν για κάποια πόστα υπάρχουν άντρες ικανότεροι.
Ετοποθετήθηκε τελικά η Χαραλαμπίδου για τη θέση του Μαλά περί 50% (ενώ παλαιότερα η ίδια ήταν κατά;)
Και τώρα μια δυσάρεστη αλήθεια. Δεν θεωρώ ότι επί του παρόντος μπορούμε να έχουμε στα μισά υπουργεία γυναίκες. Πριν με σταυρώσετε στα σχόλια να εξηγήσω.
Δυστυχώς τα πράγματα όπως έχουν στην Κύπρο, στα υπουργεία ΣΥΝΗΘΩΣ μπαίνουν πρόσωπα με κάποια προϊστορία στην πολιτική, που είναι ήδη σε κάποιες άλλες ηγετικές θέσεις και που είναι κάποιας ηλικίας.  Κακώς. Αλλά έτσι είναι. Και η αλήθεια είναι ότι πριν 30 χρόνια (αν θεωρήσουμε ότι η μέση ηλικία των κατόχων καίριων θέσεων είναι τα 50), ελάχιστες γυναίκες σπούδαζαν. Και από αυτές ελάχιστες κυνήγησαν καριέρα, και από αυτές ελάχιστες ανελίχθησαν και ελάχιστες μπορουύν να θεωρηθούν κατάλληλες από τον νικητή στις εκλογές, ειδικά όταν μπει και ο παράγοντας κόμμα. Βεβαίως και μπορεί να μπει μια τριαντάρα, σαραντάρα με τα διδακτορικά της που έσιει μια σχετική εμπειρία, αλλά δεν πιστεύω να παίζει εύκολα τέτοιο σενάριο.
Καταλήγω ότι δε θα ισορροπήσουν τα πράγματα στην Κύπρο, εν μια νυχτί. Θέλει να αλλάξουμε νοοτροπία, που τα πιο μικρά στα πιο μεγάλα.
Μπορεί και να υπερβάλλω, διαφωτίστε με.

ΥΓ: Θυμούμαι πέρσι όταν επιλέχθηκε η Τερέζα Μέι να ηγηθεί του ΗΒ μετά το δημοψήφισμα εσκέφτηκα ότι εν η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός μετά τη Θάτσερ. Και ότι τα χρόνια που έρχονται ίσως να είναι τα πιο δύσκολα για το ΗΒ, μετά τα χρόνια της Θάτσερ. Και είναι πάλι γυναίκα στο πηδάλιο. Τελικά δεν έπιασε το μάτι μου ούτε και ένα τίτλο να ασχολείται με το φύλο.

Edinburgh - Fringe

‘Ημουν στο Εδιμβούργο αρχές Αυγούστου στα πλαίσια του Fringe festival.  Εν είχα πάει Εδιμβούργο στα πέντε μου χρόνια στο ΗΒ έτσι εν εμπορούσα να αρνηθω την προσκληση του συμφοιτητη πριν μερικους μηνες – παρ’ολο που την επόμενη εβδομαδα ειχα Λονδινο σχεδιασμενο τζιαι την προηγουμενη επροεκυψε Νιουκαστλ. Τζιαι ευτυχως δεν το εκαμα.

Εκαταλαβα γιατι πολλοι εν ερωτευμενοι με το Εδιμβουργο. Εν ομορφη πολη με πρασινο ακομα και στο κεντρο τζιαι δεν εσιει ενα κτηριο ασχημο. Υπαρχουν τα υπερμοντερνα, γυαλινα κτλ, τζιαι τα παλια. (βρισκεις τα κτηρια περασμενων δεκαετιων πιο εξω). Προσωπικα εν θα μπορουσα να ζησω ομως. Εν μου εκαμνε το κλικ που μου εκαμε το Μαντσιεστερ (το Λονδινο, το Παρισι, η Αθήνα, η Βαρκελωνη). Grim ειναι η λεξη που βρηκα να το μεταφρασω, μια λεξη που καταλαβαινεις τι σημαινει που τον ηχο τζιαι μια λεξη που χρησιμοποιειται συνηθως για το Μαντσιεστερ. Πολλά δρομάκια, διαφορετικά επίπεδα, δύσκολος προσανατολισμός. Μπορεί να ξαναπάω τζιαι να αλλάξω γνώμη, όπως είχε γίνει με το Λίβερπουλ.

Στα του φεστιβαλ. Εμειναμε σε φοιτητικες εστιες επειδη τα ξενοδοχεια τις εβδομαδες του φεστιβαλ εν πλησιαζουνται οικονομικά. Τζιαι κατανοητο, η πολη κινειται στους ρυθμους του φεστιβαλ με καθε μπαρ, χωρο συνεδριασεων ξενοδοχειου, παρκο, εκκλησια, αποθηκη να γινεται χωρος φιλοξενιας εκδηλωσεων φεστιβαλ. Με 100+ τετοιους χωρους, που το πρωι ως τη νυχτα για 3 εβδομαδες αντιλαμβανεστε οτι εχει τοσα, τόσα πολλα να δεις. Ειδαμε 7 performances, με συνολικο κοστος 60 λιρες.

Ξεκινησαμε την Παρασκευη νυχτα με την αφιξη μου για το Priscilla: Queen of the Desert. Θα ηταν μια ‘συμπιεσμενη’ διασκευη, με τοπικο καστ τζιαι χαμηλο προυπολογισμο φυσικα. Αυτα τα ξεραμε. Αλλα αυτο που συναντησαμε, δεν το περιμεναμε. Το καστ ηταν δεν ηταν 20 χρονων, το χαρτινο σκηνικο εκατερρεε σε καθε σκηνη και παραπανω και οι ηθοποιοι ξεχνουσαν τα λογια τους ή εγελουσαν. Αλλα τουτα δεν ηταν προβλημα. Πραγματικα απολαμβαναμε το σοου που ηταν απενεχοποιημενο του προυπολογισμου τζιαι οι ηθοποιοι παρ’ολα τα παραπανω τζιαι τη μεγαλη αμηχανια στα πρωτα acts μετα επηραν τα πανω τους. It was so bad it was good. Αλλα καποια φαση δεν εφκαινε κανενας στη σκηνη. Οι κοπελες-γλαστρες ειπαν ενα τραγουδι στα παρασκηνια, εφκηκαν τζιαι θκιο ηθοποιοι ντυμενοι φανερως βιαστικα απλως για να γεμισουν χρονο αυτοσχεδιαζοντας αλλά προφανως κατι δεν πηγαινε καλα. Και οντως μετα που δεκα λεπτα μας ειπαν οτι λογω τεχνικου προβληματος, το οποίο μετα εγινε ανικανοτητα ενος βασικου ηθοποιου να συνεχισει, η παρασταση θα σταματουσε στη μεση.

Την επομενη ειχαμε ενα πρωινο σοου ταχυδακτυλουργιας αλλα επειδη ηταν δωρεαν και δε ειχαμε εισιτηριο στο προγραμμα, το ξεχασαμε. Ειχαμε κατι κλεισμενο παρομοιο νωρις το απογευμα (επισης δωρεαν). Το προγραμμα του συγκεκριμένου περιειχε τοξοβολια με το προσωπο της Τερεζας Μει και αποκοπη σελιδων απο το βιβλιο του Τραμπ. Αρα ολα καλα. Ηταν λιγο κωμωδια, λλιο ταχυδακτυλουργια, λιγο περισυλλογη για σημερινα θεματα (social networks, politics, aspirations). Ευχαριστο για απογευμα, Chris Cook ο τυπος εντωμεταξυ

Μετα ειχαμε κλεισει τσιρκο, την παρασταση Ethiopian Dreams απο το Circus Abyssinia. Εξαιρετικη παρασταση με ακροβατικα, ζογκλερ, νουμερα ισορροπιας και ευλυγισιας. Ομως τοσο εγω, οσο και ο συμφοιτητης μου νιωσαμε μια αμηχανία γιατι ηταν ενα κοινο αποκλειστικα με λευκους, σχετικα προνομιουχους ανθρωπους, να διασκεδαζουν με την παρασταση Αφρικανων. Ενοχη ισως. Ακομα και αν φαινονταν να το διασκεδαζουν, ειδικα για τους μικροτερους του θιασου νιωθαμε μια αμηχανια για το τι ευκαιριες εχουν και τι ξερουν ως ζωη μεγαλωνοντας σε ενα θιασο τσιρκου. Highlight το τραγουδι στο κλεισιμο, τραγουδι των Bang La Decks που εχω την εντυπωση ειναι Ελληνες DJ

Για να πεσουν οι τονοι και να χαλαρωσουμε απο τη βαρια νυχτα που ακολουθουσε στο προγραμμα, κλεισαμε για  Comedy Improv show. Τεσσερις κωμικοι αυτοσχεδιαζουν επι τοπου με ό,τι τους δωσει το κοινο. Να δω ποσα μπορω να θυμηθω. Στο πρωτο ρωτησαν τι μπορει να αγορασε ο ενας απο το καταστημα των υπολοιπο τριων: Τσαγιερα ειπε καποιος στο κοινο. Και τι πηγαινε λαθος μαζι της για να θελω να την επιστρεψω: Ηταν μαγικη ειπε αλλος. Και εφτιαξαν επι τοπου κωμικο νουμερο. Το αλλο ηταν διαλεξαν ενα ζευγαρι απο το κοινο, γυρω στα 60-70, τους ρωτησαν το σκελετο της γνωριμιας τους και προσπαθησαν να αναπαραστησουν τα πρωτα τους ραντεβου με το ζευγαρι να κρατα κορνα και κουδουνι για να τους διορθωνει ή να επικροτει αν αυτα που εβλεπαν ειχαν καποια βαση αληθειας.Το τελευταιο σκετς που μου ερχεται τωρα ηταν που βγηκαν οι τρεις εξω, ρωτησε ο τεταρτος το κοινο για τυχαια τοποθεσια, επαγγελμα και αντικειμενο (με απαντησεις Μορντορ, πυρηνικος επιστημονας και πιτσα με πορτοκαλια) και προσπαθησε να εξηγησει στο δευτερο (και ο 2ος στον 3ο και ο 3ος στον 4ο) την ιστορια μονο με παντομιμα και μιλωντας μωρουδιστικα. Στο τελος ειπαν ο καθενας τις μαντεψιες του. Ειχε κι αλλα νούμερα, κάποια λιγοτερο καλά από άλλα οπως αναμενεται σε παραστασεις αυτοσχεδιασμου. Σε καμια περιπτωση δε μετανιωσαμε το χρονο μας ομως.

Επομενο σοου: Χοροδρομα. Lady Macbeth: Unsex me here. Τρεις αντρες χορευτες στη σκηνη ερμηνευουν και οι τρεις το ρολο της Λαιδη Μακβεθ συγχρονως ισορροπωντας μεταξυ των φυλων. Δε θυμομουν λεπτομερως την ιστορια αλλα εμεινα αφωνος. Ηταν εξαιρετικη δουλεια, δε σε αφηνε να παρεις τα ματια σου που πανω τους για μια ολοκληρη ωρα. Απο τους Company Chordelia. Μετα το τελος της παραστασης, ειδα στο προγραμμα, οτι η χορογραφια βασιζοταν στη BSL (British Sign Language) που εξηγουσε την πρωτη σειρα με κωφαλαλους στο κοινο και καποιες χειρονομιες των χορευτων που δεν ηταν χορευτικης φυσεως.

Αργά το βράδυ ειχαμε το Anathema στο προγραμμα. Η ιστορια ενος φοιτητη που επεσε θυμα βιασμου σε φοιτητική εστια. Οσοι εμειναν σε φοιτητικη εστια ξερουν τις επιπροσθετες επιπλοκες που εχει τουτο στην κοινωνικη ζωη οταν ζεις με καθε λογης ατομα. Η παρασταση επηεννε μπρος πισω με αξονα τη νυχτα του βιασμου. Εσυγκινησε με απροσμενα, τζιαι η σκηνη του βιασμου που εκλεισε την παράσταση ηταν αρκετα ωμη για να μας πάρει λιγο χρόνο να συνελθουμε μετα την αυλαια. Να σημειωθει οτι και αυτα πιπινια σαν την πρωτη νυχτα αλλα ετη φωτός μπροστα σε επιπεδο προετοιμασιας, ερμηνειας (και οχι προυπολογισμου)

Τη νύχτα του Σαββάτου επηαμε σε ενα παρτυ στα πλαίσια του φεστιβαλ (την Παρασκευή αφου ειχαμε τελιωσει πιο νωρις που την παρασταση επηαμε σε μπαρ της πολης). Τουτο που εκαταλαβα τζιαι επιβεβαιωσα με αλλους εν οτι για νυχτερινη ζωή το Εδιμβούργο δεν. Ταξιδευουν Γλασκόβη για τετοια. Περιεργο.

Κυριακη εδωσαμε μας χρονο να γυρισουμε λιγο στην πολη. Επηαμε στο λοφο πανω απο την πολη αλλα οχι στη γνωστη Arthur's seat που θα επαιρνε χρονο μαλλον (και ενέργεια που δεν διαθεταμε). Και μετα στο Εθνικο Μουσειο Σκωτίας. Που συστήνω ανεπιφύλακτα. Ειχαμε μπει και την προηγούμενη που είχαμε λιγη ωρα μεταξυ σοους και περνουσαμε απο εξω αλλα εκλεινε. Ωρες στο κομματι φυσικής ιστοριας. Τις ενοτητες με τα κοινωνικά και τους πολιτισμούς τα ψιλοβαριεμαι. Τις επιστημες και τις εφευρεσεις ομως αλλα κουβεντα. Ειδικα οταν γινεται τοσο καλα. Με διαδραστικα παιχνίδια, μεσα ολων των ειδων για ολες τις αισθησεις. Ξέρουν πως να στήσουν μουσεια δαμεσα. Και ολα δωρεαν.

Τελευταίο σοου για το σουκου Cathy. Θεατρο. Η ιστορία μιας μητερας που μεγαλωνει μονη την κορη της στο σκληρο Λονδινο. Μενει πισω στα ενοικια, εξωση και παρακολουθουμε την κατρακυλα. Υπηρεσιες ανικανες να της προσφερουν ουσιαστικη βοηθεια αφου τη βαζουν προσωρινα σε μια τρωγλη, της βρισκουν σπιτι στο Νιουκαστλ και της ζητουν να περιμενει εκει μεχρι να βρεθει κατι στο Λονδινο. Και αν. Και μπορει να παρει 8 χρονια. Η αδερφη της τις φιλοξενα για λιγο μονο, ο πατερας του παιδιου σε χειροτερη μοιρα. Παρακολουθουμε την Καθυ να βαζει την κορη της προετεραιοτητα σε ολα αφου πλησιαζουν οι καθοριστικες εξετασεις των GCSE. Καταληγουν στους δρομους, σε σπιτια μεθυσμενων αντρων που γνωριζει σε μπυραριες. Τελικα τη χανει και αρκειται να την παρακολουθει στη σταση του λεωφορειου. Ακομα ενα βαρυ σεναριο, ακομα πιο βαρυ οταν ξερεις ποσες χιλιαδες ιστοριες σαν αυτες εξελισσονται κοντα σου. Μετα το τελος της παραστασης ακολουθησε συζητηση. Πισω απο τον θιασο υπαρχει ολοκληρη πολιτικη δραστηριοτητα και ο παραγωγος εχει μιλησει στο παρελθον στη βουλη για την οικιστικη κριση στην Αγγλια.

Το ταξιδι αξιζε με τα χιλια και το εισηγουμαι σε οποιονδηποτε εχει το παραμικρο ενδιαφερον για τετοια κουλτουριαρικα. Θελει λιγο τρεξιμο προηγουμενως, με διαμονη και με τις τοσες επιλογες. Μεχρι τοτε, φεστιβαλ Κυπρια! Ατε και μακρηγορησα

ΥΓ:  Δε σαμποταρω τα Κυπρια απλα αν το Εδιμβουργο καταφερνει επι χρονια κατι τοσο μεγαλο επί χρόνια, γιατί δε μπορεί η Κύπρος ολόκληρη να κάνει κάτι παρόμοιο; Το Κυπρια βεβαια εχει μεγαλυτερες παραγωγες, στις πλειστες παραστασεις του Fringe το κοινο εν γυρω στα 20 ατομα με ανωνυμους καλλιτεχνες να παιρνουν βημα στις πλειστες περιπτωσεις

Avocado on toast

Κάθε φορά μου γίνεται και πιο δύσκολο να συντάξω κείμενο στα Ελληνικά. Ίσως να είναι και ο λόγος της αναβλητικότητας μου, διότι το συγκεκριμένο ποστ προσπαθώ να κάτσω να το γράψω ένα μήνα μες στο νερό.

Στο ζουμί. Ο Τιμ Γκάρνερ, Αυστραλός εκατομμυριούχος, είπε τον περασμένο μήνα ότι όταν προσπαθούσε να αγοράσει το πρώτο του σπίτι δεν αγόραζε αβοκάντο σε τοστ 19 δολαρίων και καφέδες στα 4 δολάρια στοχεύοντας  με αυτό του το σχόλιο τους millenials. Η αλήθεια είναι ότι τόσο καιρό που εσκέφτομουν το ποστ ενόμιζα ότι ο τύπος εν ένας ασπρομάλλης, με λιγοστή ουσιαστική επαφή με τη νέα γενιά. Τελικά εν 35άρης, και αυτό με μπερδεύει. Θα γράψω όσα εσκέφτουμουν όμως.

Στο μεταξύ, ρίξτε και ένα βλέφαρο εδώ αν δεν κάνει κόπος.

Και εδώ, στην κυρία Ταντζελα που με πρόλαβε να απαντήσει στον κ Γκάρνερ. Τουίτερ βλέπετε.

Εγώ θέλω να πω στον κύριο Γκάρνερ να κοιτά τη δουλειά του και να μη μας κρίνει περί τούτου. Γιατί ο κ. Γκάρνερ, μπορεί να είναι νεότερος από ότι αρχικά νόμιζα, αλλά και πάλι η δική του γενιά σπούδασε με δίδακτρα πολλές φορές μικρότερα των δικών μας, η οικονομία είχε πολύ περισσότερο ρευστό, οι τόκοι των δανείων χαμηλότεροι, τα σπίτια δεν είχαν φτάσει εξωφρενικές τιμές ακόμα κτλ. Τώρα στρέφομαι σε ΗΒ μεριές με τις αναφορές μου, αλλά είναι η αγορά που γνωρίζω στο συγκεκριμένο θέμα. Εδώ η νέα γενιά κρίνεται αρκετά για τις αποταμιεύσεις της, ότι δεν μεριμνά για τη χρυσά χρόνια.

Και ξεκινώ.

Η γενιά μας είναι η γενιά που δεν έζησε κανένα πολυδάπανο πόλεμο, παρ'όλα αυτά η ενήλικη μας ζωή σε ένα μεγιστό βαθμό στιγματίζεται από μέτρα λιτότητας. Πήραμε δάνεια που δε θα ξεπληρώσουμε ποτέ για να μορφωθούμε (ρομαντικό) και να βγούμε στο παζάρι (ρεαλιστικό). Μισθοί καλοί δε λέω, υπήρξαν και χειρότερα, αλλά οι εισφορές μας στις κοινωνικές ασφαλίσεις στηρίζουν κυρίως τη γενιά των baby boomers που συνταξιοδοτείται τώρα με σχέδια καθορισμένων παροχών, τριπλές κλειδωνιές κτλ. Για το δικό μας μέλλον επιφυλασσόμαστε, Θα δείξει. Η γενιά μας κληρονομεί ένα πλανήτη με ημερομηνία λήξης, που μπορεί να μη ζήσουμε εμείς να βιώσουμε, αλλά τις συνέπειές της θα τις πληρώσουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στα επόμενα χρόνια. Η γενιά μας, αυτή που δεν έζησε πόλεμο, στιγματίστηκε από την εικόνα ενός αεροπλάνου να ρίχνεται σε ένα ουρανοξύστη, και μαθαίνει κάθε χρόνο να ζει με την απειλή της τρομοκρατίας στις πόλεις που ζει, που ταξιδεύει, στο σπίτι της. Είναι μια γενιά  κατακρεουργήμενη με προβλήματα ψυχικής υγείας, των οποίων οι αιτίες δεν είναι της παρούσης. Πάντως δε ζήσαμε ακόμα (σε ηλικία που να θυμόμαστε τουλάχιστον) ένα γεγονός φαινομενικής αισιοδοξίας και χαράς να μας τροφοδοτεί για χρόνια (πχ Γούντστογκ, πτώση τείχος Βερολίνου). Μου διαφεύγει κάτι; Ενώ ζούμε σε μια σχετικά μακροχρόνια παγκόσμια ειρήνη βλέπουμε τον κόσμο να διαιρείται με τρόπο πρωτόγνωρο που με δυσκολία θα εξηγήσουμε στα παιδιά μας (βλ Τραμπ, Brexit και τώρα κρίση μεταξύ των Αραβικών χωρών).

Οπόταν ναι, μη μας κρίνετε για το τοστ, τα μπραντς και τα ταξίδια. Δικαίωμά μας. Έχει δίκαιο ο κύριος Γκάρνερ; Μάλλον. Αλλά μάθαμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Κτίζουμε εταιρίες που στην αίθουσα συνεδριάσεων έχουν τραπέζια πινγκ πονγκ. Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα αγνώστων που παραγγείλαμε από το κινητό μας. Ταξιδεύουμε και μένουμε σε σπίτια αγνώστων. Μαγειρεύουμε ελάχιστα αλλά έχουμε στην πλεοψηφία συνδρομές σε γυμναστήρια, πιέζουμε την αγορά με τις ενίοτε εμμονές μας για οργανικά προιόντα, "καθαρές" τροφές κτλ. Μεγαλώνουμε χωρίς πάθη να μας τυφλώνουν όπως πατρίδες και θρησκείες. Κάποτε πληρώνουμε αυτή την άγνοια/υπεροψία αλλά είναι και αυτή που μας επέτρεψε να κάνουμε βήματα μπροστά στα δικαιώματα ομοφυλοφίλων, στην νομιμοποίηση ναρκωτικών κτλ. Και ακόμα δεν είμαστε νομοθέτες. 

Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι συνομήλικοι μου να σκέφτονται, και κάποιοι να τολμούν, να παρατούν τις δουλειές τους, να ξοδεύουν τις αποταμιεύσεις τους σε ταξίδια στην Ασία και την Αφρική. Ανεύθυνο ίσως. Εγώ δεν είμαι τόσο τολμηρός, κάνω τα πράγματα με το συμβατικό τρόπο, εκ φύσης. Και ας πούμε ότι έχω πολλά να βάλω σε τάξη στη ζωή μου για τέτοιους αντιπερισπασμούς.

Κάποιες από τις πιο πάνω αναφορές μπορεί να είναι ατυχείς, χοντροκομμένες ακόμα και λάθος και μάλλον αδικώ άλλες γενιές στην προσπάθεια να υπερασπιστώ τη δική μου. Να με συγχωρείτε, σχόλια και διορθώσεις καλοδεχούμενα.

The Lovebomb

Ξαπλώνω δαμέ στην αμμουδιά της πόλης του Ζήνωνα φίλες και φίλοι και σας σκέφτομαι. Δε σας γράφω όμως γιατί δε μου βγαίνει όπως παλιά. Τι να σας πω κιόλας από όλα όσα συμβαίνουν; Δεν είναι και λίγα. Αν και επί της ουσίας λίγα άλλαξαν. Ακόμα στην ίδια πόλη (όι του Ζήνωνα), στην ίδια δουλειά που παλεύω να βρω προσωπικό χώρο, στον ίδιο αγώνα να παλεύω να βρω και να καταλάβω κι εγώ ποιος είμαι. Και ίσως τότε αφήσω και τους άλλους να δουν μέσα. Δε θα γράψω για το χαμό εκείνο όμως σήμερα. Θα σας πω για ένα podcast που ακούω τώρα τελευταία. Επειδή ακούω μουσική στο γυμναστήριο, στο τρέξιμο και κάποτε στο γραφείο, στο λεωφορείο βάζω να ακούσω κάτι άλλο, εκεί που μπορώ να δώσω μιαν άλφα προσοχή. Κατ'αρχάς, απορία. Υπάρχουν ελληνικά podcasts; Τα podcasts στα ελληνικά; Θα ήθελα να έβρισκα κανένα ελληνικό να ακούω. Προς το παρόν ακούω το lovebomb του Nico Tortorella. Εισήγηση ενός φίλου ξενιτεμένου πιο πέρα κι από μένα. Δεν ξέρω αν τον ανάφερα στο μπλογκ ξανά, θα τον πω Κουρδιστό Πορτοκάλι. Ο Nico εν ηθοποιός, που ενώ εν το κλασσικό ομορφόπαιδο του Λα ΛΑ λαντ εννεν καθόλου κλασσικός στο πώς αυτοπροσδιορίζεται. Στο podcast (αχού σκόρσο η αλλαγή γλώσσας α;) κυρίως πραγματεύεται την αγάπη, το σεξ, την ταυτότητα του ατόμου πάντα όμως πέραν του συνηθισμένου binary, man loves woman, woman loves man. Man loves man and woman loves woman εν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Φιλοξενεί φίλους και φίλες που πηδιοντουσαν ανά διαστήματα, φιλοξενεί πορνοσταρ, drag queens, ένα φωτογράφο πρώην μέλος της εκκλησίας των Μορμώνων (ίσως το πιο ενδιαφέρον επεισοδιο). Πώς να αγαπάς τον εαυτό σου, να τεστάρεις τα όρια σου κτλ. Μόνο στο ινστα του παιθκιου να πάτε θα πάρετε μιαν ιδέα πώς παίζει.
Ενώ δεν ταυτίζομαι σε κανένα σημείο με το 95% όσων ακούω τζιαι μιλούν ένα τρόπο σκέψης που από ουτοπικός έως σατανιστικός θα φαίνεται στους πλείστους από 'εμάς' σε τούντη πλευρά του κόσμου, ιντριγκάρει με τζιαι πυροδοτεί μια σειρά ερωτήσεων και σκέψεων μέσα μου που μόνο κακό δεν κάμνουν.
Έχω άλλα podcasts στη σειρά όταν με το καλό τελειώσει τούτο (20κάτι επεισόδια είναι). Το επόμενο μου ποστ θα προσπαθήσω να είναι πριν τελειώσετε τη σεζόν (πριν που μένα)

2016

Γεια χαρα!

Ακομα μια αποχη. Εντωμεταξυ το μπλογκ μπορει να το σκεφτουμαι τζιαι καθε μερα τζιαι να χω ιδεες. Ωρες δεν εχω. Να ανακαλυψουν κατι να γραφουν τες σκεψεις μας ρε παιδι μου. Περκει μιτσιανει το to do list μου. Τελοσπαντων, εχω τιτλους μες στα ντραφτς (ετσι καμνω αμα μου ρτει καμια ιδεα, για να αναπτυξω μετα) που θελω να καμω ποστς αλλα δεν μπορώ να αγνοήσω ένα μισοτέλιωτο ποστ-τίτλο. Να το αφήκω να πάει ενώ το ξεκίνησα, δε λέει. Είχα πάρει την ιδέα που το ποστ του Αντίχριστου που ήρτε λίγο μετά που έπιασα τα ετήσια στατιστικά μου που το spotify. Σοβαρά όμως, με το spotify έχει καταστραφεί η προσωπική μου μουσική συλλογή.
Τελοσπάντων, αυτά άκουγα το 2016¨


24819 λεπτά λαλεί. Να σας γλυτώσω από τον κόπο, 414+ ώρες, 17+ ημέρες. Ντάξει δεν κακό. Θα μάντευα παραπάνω. Εξαιρούνται οι μουσικές εκτός spotify. Ντάξει μόνο το lemonade ήταν. Χαχα.
624 καλλιτέχνες. Ε αυτά συμβαίνουν λόγω playlists.
1535 νέα τραγούδια. Χμ

Δημοφιλέστερα τρία:
what i did for love - josh groban
when we were young - adele
bring him home - josh groban

Πολύ το δράμα α. Μια καταθλιψούλα την περνούμε ενίοτε εμείς οι χορεύτριες. Παίζει πολλύς groban, πολύ musical, μεν το ψάχνετε.

Δημοφιλέστεροι καλλιτέχνες
muse - λόγω συναυλίας και νέου δίσκου
il divo - συγκεκριμένα το Live in Japan που εν τραγούδια που μιούζικαλ. κυκλοφόρησε το 14, παίζει ναν το 15 που το ανακάλυψα και συνεχίζει δυνατά. #kaimenoulis
josh groban - συγκεκριμένα stages. Δίσκος με τραγούδια που μιούζικαλς. #tosokaimenoulis
radiohead - καταθλιψούλες που λέγαμε. Και επικείμενη (;) συναυλία
years and years - guilty as charged.

Δημοφιλέστερα ρεπερτόρια. Κυριολεκτικά ό,τι χορεύκω παίζε μου
pop
pop rock
rock
dance pop
post-teen pop <- p="">
Μέρα που ακούω την περισσότερη μουσική
Δευτέρα. Αυτονόητοι οι λόγοι. Ποιος δεν το έχει αναγκή Δευτέρα πρωί για να μεν καταπιεί το πληκτρολόγιο ολόκληρο;


Και ένα screenshot από το playlist που έφτιαξε το spotify με τα δημοφιλέστερα μου τραγούδια. Γιατί εν άλλα που τα τοπ 3 που μου είπε στο ήμειλ δε γνωρίζω. Με ένα μόνο ελληνικό. Ώρες ώρες θέλω να ακούω ελληνική μουσική. Το spotify με δυσκολεύει πολύ. Ράδιο εν υπάρχει περίπτωση. Η αντοχή μου σε διαφημίσεις και σκυλλούρες είναι μηδαμινή πλέον. Κατεβασμένη μουσική δεν έχω πλέον. Πείτε μου πώς θα γίνει να δούμε. Μια Αρβανιτάκη ρε παιδί μου, τέτοια θέλω

Εν το πιστεύκω ότι έγινε Μάρτης σχεδόν να το τελιώσω τούντο ποστ.

Εν το πιστεύκω ότι εν 2017 τζιαι είμαι 26 τζιαι είμαι δαμέ ακόμα τζιαι τόσο μακριά που το σχέδιο που είχα στα 20κάτι μου

Και κάτι άσχετο για το finish

Στο ναό

Πριν πάρα πολλύν τζιαιρό που λέτε έγινε κάτι στο γυμναστήριο που αναστάτωσε με, επροβλημάτισε με κτλ. (ντάξει, λίγο δραματικό αλλά τωρά εννά με μάθετε;) Ετουίταρα τζιόλας περί τούτου, ότι θα εμπλόγκαρα (περί τούτου) αλλά ένα θεματάκι με τη διαχείριση χρόνου έχω το.
Ετελιωσα την προπόνηση μου που λέτε τζιαι επηα στα αποδυτηρια τζιαι ειδα ενα Ασιατη, γονατιστο χαμε πανω που το cedar wood estate hoodie του (μαρκα Primark) να προσευχεται. Εεε, το ερμαρακι μου ήταν διπλα του. Πώς αντιδρας τζιαμε; Εν ξερω αν υπαρχει καποιο, έστω θεωρητικο πρωτοκολλο στο τι επρεπε να καμω (πχ αμα δεις βουδιστη να διαλογιζεται νιωθεις οτι πρέπει να καμεις ησυχία τουλαχιστον). Εκαμα τζιεινο που θα εκαμνα υπό κανονικες συνθηκες. Εποτιναξα την ποξω τζιαι επηα να καμω το ντους μου. Αλλα ενιωθα αβολα, χωρις να ξερω αν ενιωθε τζιαι τζιεινος.
Ασχετως της αντιληψης μου για τες θρησκειες γενικα ή της αντίληψης μου περι του Ισλαμ συγκεκριμενα, σεβουμαι το δικαιωμα σου να εσιεις μια θρησκεια, να εισαι θρησκοληπτος ως τα μπουνια τζιαι να καμνεις οσα σου επιβαλλει/προνοει η θρησκεια σου. Εν ξερω αν υπαρχει καποια περιπτωση που επιβαλλει να προσευχηθεις σε ανύποπτο χρονο, ενομιζα ηταν συγκεκριμενες φασεις της ημερας. Οποταν εθεωρησα ενοχλητικη τη συμπεριφορα του παρεα. Εφερε με σε δυσκολη θεση, αρα επαραβιασε δικα μου δικαιωματα τζιαι ελευθεριες κατα καποιο τροπο. Γιατι την ωρα που παω γυμναστηριο εν δικη μου ωρα τζιαι εν εσιει θεση μια θρησκευτικη διαδικασια θεωρω.
Επαναλαμβανω οτι δεν ξερω τις συνθηκες της προσευχης του αλλα εν εμπορουσε να "προγραμματιστει" αλλη ωρα; σε νοσοκομεια, αεροδρομια, εμπορικα κεντρα ακομα καταλαβαινω να υπαρχουν χωροι για προσευχη γιατι εν χωροι που μπορει να βρεθει καποιος για απροσμενα πολλες ωρες τζιαι να θελει να προσευχηθει οπως επιβαλλεται (νταξει τα νοσοκομεια εχουν τζιαι ενα λογο παραπανω). Αλλα ρε φιλε εν εμπορουσες να ρτεις γυμναστήριο μιση ωρα μετα; Στο κατω κατω υποθετω εννεν ουτε για σενα ο, τι καλυτερο να προσευχεσαι με πουτσες να περιφερονται γυρω σου με το παρδον. Ουτε το χουντι του πραιμαρκ αρμοζει για προσευχη φαντάζουμαι.
Τελοσπαντων εννα αφηκω τζιαι ενα περιθωριο να τον δικαιολογησω (μπορει να πιασε ενα μηνυμα για οικογενειακο θεμα υγιειας ξερωγω τζιαι να θελε να προσευχηθει επι τοπου, μπορει να απειχε που γυμναστικη ο ιδιος για λογους υγιειας για καποιο διαστημα τζιαι να θελει να δοξασει το θεο του που εν καλα τωρα). Αλλα ναι, λιγο μη μας σπατε τα αρχιδια οι μουσουλμανοι. Παεις στες χωρες τους πεντε μερες, πρεπει να υιοθετεις τον τροπο ζωης τους, ερκουνται στο Δυτικο κοσμο για μια ζωη τζιαι απαιτουν να προσαρμοστουν οι υπολοιποι. Καπου ωπα φιλε. Φαε το χοιρινο μπεικον στο μπερκερ και σκασε λιγο ή παρε το μπερκερ χωρις μπεικον γαμωτη (μπερκεραδικο διπλα που σπιτι μου σερβιρει μπεικον γαλοπουλας -.-)
Δηλαδη καπου καταλαβαίνω τζιαι την αγανακτηση των Βρετανων με τους μεταναστες τζιαι το brexit. Εν οντως παρα πολλοι με καταγωγη που τες χωρες μεταξυ Τουρκιας τζιαι Ινδιας τζιαι επειδη εχουν τζιαι τουντη νοοτροπια αδιαλλαξιας εν λλιο καπως. (το Συριακο τζιαι η ανθρωπινη αλληλεγγύη αλλο θεμα).
Τελοσπαντων, βεβαιως τζιαι η ανάπτυξη του θεματος εν δυσαναλογη με το συμβαν αλλα κουβεντα να γινεται. Επισης ειμαι εν πτήση τζιαι βαρκ