Σέλμα

Παρακολουθώ την ταινία Σέλμα στο Netflix. Τελικά το ειδος ταινιών που μου αρεσκουν εν τα δράματα. Οικογενειακά, κοινωνικά, ότι θες. Όσο πιο σκοτεινά, τόσο τα αγαπώ. Άσε που τείνουν να αφήνουν και μια αισιοδοξία στο τέλος. (Ψες είδα το what Maisie knew που το λες και Ματίλντα χωρίς μαγικά κόλπα).

Αλλά βλέποντας το Σέλμα ξέρετε τι σκέφτομαι; Και συγκεκριμένα τις σκηνές που οι ειρηνική διαμαρτυρία διαλύεται με βία; Πώς γίνεται γαμώτο να μην έκανε βήμα μπροστά η ανθρωπότητα πάρα μόνο φαινομενικά. Σκέφτομαι την Καταλονία, που σωστό ή λάθος το αίτημα τους, νόμιμο ή αντισυνταγματικό χτυπήθηκαν όπως όλοι είδαμε τις περασμένες μέρες στην Ευρώπη που κατά τα άλλα καταδικάζει τη βία και προστατεύει τους πολίτες.
Σκέφτουμαι Στοουνγολ, που επι χρόνια οι άνθρωποι στερούνταν τα πιο βασικά τους δικαιώματα, θύματα βίας, θύματα φονικών επιθέσεων μέχρι και σήμερα σε πολλές χώρες, κρυφά και φανερά.
Κι εμείς; Εμείς έχουμε την πατρίδα μας μοιρασμένη, πολιτικούς να μας υποτιμούν τη νοημοσύνη νυχθημερόν, είδαμε καλώς ή κακώς τις αποταμιεύσεις μας να εξανεμίζονται για να καλύψουν λάθη άλλων. Και η μεγαλύτερη συγκεντρωση διαμαρτυρίας ήταν για τα αμπελοπούλια ρε φίλε.
Η γενιά μας για τι θα παλέψει; Τα βρήκαμε όλα έτοιμα και δεν έχουμε να παλέψουμε για κάτι; Πόσο διαβρωθήκαν οι ψυχές μας; Πόσο νέρωσαν οι ιδεολογίες;
Πάμε πάλι. Απαρτχάιντ, Σέλμα, Στοουνγολ, Βιετνάμ, Γουντστοκ, Βερολίνο. Τι θα έχει να λέει η γενιά μας; Βάλε σε κατηγορίες. Καλό κακό. Χαρούμενο λυπημένο. Η γενιά μας έζησε άραγε τη μεγάλη της στιγμή; Την καλή ή την κακή; Κι αν αυτή η στιγμή πέρασε και δεν την προσέξαμε επειδή βλέπαμε την οθόνη;