Die alone

Τον τελευταίο χρόνο ο άνθρωπος που περνώ τις περισσότερες ώρες των πλείστων ημερών εν νοσοκόμος στο επάγγελμα στην μονάδα εντατικής φροντίδας του τοπικού νοσοκομείου. Θωρεί διάφορα εννοείται, έμαθα να εκτιμώ το επάγγελμα μέσω του (εν σωστή τωρά η έκφραση τούτη).

Ελάλε μου εψές στο νυχτέρι του ότι είχαν ένα άστεγο (πολλοί άστεγοι στην πόλη, πολύ συχνά στη μονάδα για διάφορους λόγους). Μάλλον θα καταλήξει ο άνθρωπος τζιαι επροσπαθούσαν μέσω και της αστυνομίας να εβρούν κάποιο γνωστό του, οικογένεια, φίλους, άλλους άστεγους να τον ξέρουν κτλ. Καμία πληροφορία. Αρκετά απίστευτο τζιαι θλιβερό. Να πεθάνεις μόνος σου σε ενα νοσοκομείο τζιαι να μεν σε γυρέψει κανένας. Να μεν το μάθει κανένας.
Έλεα πάντα ότι εν θα ήθελα να μείνω ως τα βαθιά γεράματα με ένα σωρό αρρώστιες τζιαι καθηλωμένος κτλ. Τζιαι τούτο όμως εξίσου άσχημο.

Εν ετέλιωσα τες σκέψεις μου εψές αργά που έπεφτα να τζιοιμηθώ τζιαι εστραβοκατάπια. Έβηχα, έβηχα, κάμε χάζι λαλώ. Ντάξει έχω συγκάτοικους αλλά μια τρομάρα την πήρα. Που το σάλιο ρε φίλε;