Για την Αλισαβού

 Όι που εν θα έγραφα ποστ.

Έγινε ένα περιστατικό προχτές, σε σχέση με το θάνατο της βασίλισσας, ένα περιστατικό που τζιείνα που αν ήμουν της γενιάς Ζ θα εκάθουμουν μες στο αυτοκίνητο να κάμω τικτοκ τζιαι να χρησιμοποιήσω λέξεις που εν υπήρχαν πριν 10 χρόνια για να εξηγήσω πόσο θύμα υπήρξα

Επήα να κουρευτώ, κουρεύκει με μια εγγλέζα κυρία, γύρω στα 50+, αρκετά ευκατάστατη, χαμογελαστή. Εννοείται η κουβέντα έπεσε στον πρόσφατο θάνατο της βασίλισσας τζιαι ερώτησε με πώς το βρίσκω. Είπα ότι πάντα εν λυπηρό να πεθαίνει κάποιος, εν ιστορικές μέρες, ενναν πολλά προκλητικό να δούμε τα έξοδα που εννα γινούν τις επόμενες μέρες στη χρονιά που ζούμε. (υπ΄όψην ότι Πέμπτη πρωί η νέα ΠΘ έφκαλλεν άρων άρων σχέδιο για τους λογαριασμούς του χειμώνα τζιαι που το απόγευμα που ανακοινώθηκε ο θάνατος της βασίλισσας, εν μιλά κανένας για τούντην κρίση - ούτε για τις εξελίξεις στην Ουκρανία).

Ε τζιαι τί τα ήθελα να πω έτσι πράμα, αφόπλισε.

Προφανώς φαν της βασίλισσας, ακολούθησε παραλήρημα. 70 χρόνια υπηρεσία, πάντα σταθερή στο καθήκον, έπιασε μια χώρα κατεστραμμένη μετά τον πόλεμο, σέβουνται την οι ηγέτες παγκόσμια, αξίζει τα ούλλα, αντιπροσωπεύει το πνεύμα της χώρας, επήεννε, επήεννε, νομίζω εν έπαιρνε ανάσα καν. Κάποια φάση εγύρισεν το πάνω της, τζιαι μένα λαλούν για τα λεφτά που ξοθκιάζω αλλά μόνη μου τα έκαμα, όι σαν την αρφή μου που ζιει με τα επιδόματα έσιει 25 χρόνια, ο κόσμος πάντα εννά μιλά κτλ κτλ.

Έκρυψα τζιαι εγώ τζιιαι ένεφκα καταφατικά, "όντως, όντως". Τι να έκαμνα, εξάλλου εκράτεν ψαλίθκια 5 πούντους που το λαιμό μου!

Στα σοβαρά τωρά, τζιείντην ώρα επήρα το στη χαριτωμενιά, μάνα μου τα εγγλεζούθκια. Αλλά όσο το εσκέφτουμουν πιο σοβαρά, ήταν μια μορφή καταπίεσης. Ένιωσα ότι μου επιβάλλετουν να πενθήσω, τζιαι όποια άλλα συναισθήματα απαγορεύουνται. Οπόταν αμολώ δαμέ μεριικές σκέψεις που έκαμα τες περασμένες μέρες, χωρίς να είμαι ειδικός, ζώντας 30 χρόνια σε τούντον κόσμο, 10 στην Αγγλία, 20 στην Κύπρο, πλέον ανεξάρτητο κράτος, μέλος της Κοινοπολιτείας.

- Ήταν βασίλισσα για 70 χρόνια, ενός κράτους που πρωταγωνίστησε στην αλλαγή που είδε ο κόσμος τον περασμένο αιώνα. Ήταν η σταθερά σε τούντην εξέλιξη, ο μισός κόσμος ήταν πάνω στα γαούρκα όταν εφκήκε στο θρόνο τζιαι τωρά μιλούμε για μεταβέρσες. Ανέβηκε στο θρόνο πολλά μιτσιά, λόγω συνθηκών, έζησε πέραν του μέσου όρου. Εν θα ξαναδούμε μονάρχη να βασιλεύκει τόσα χρονια θεωρώ, στο Δυτικό κόσμο τουλάχιστον. Για το τρίβια, εν δεύτερη η βασιλεία της σε διάρκεια, πρώτος ένας  Λούης της Γαλλίας, που έγινε βασιλιάς σε ηλικία 5 χρονών. Οπόταν ναι, όποια γνώμη τζιαι να έχουμε, η διάρκεια της βασιλείας της προκαλεί ένα δέος τζιαι ένα σεβασμό. Τζιαι έκαμεν το με μια συνέπεια, ήταν μέχρι το τέλος καλά νοητικά φαίνεται.

- Το σχόλιο που έκαμα για τα έξοδα, ίσως να ήταν άστοχο. Εν λεφτά που θα εξοθκιάζουνταν κάποια φάση, εν θα φκουν που τον φετινό προυπολογισμό. Τζιαι ενώ η οικογένεια όντως ζει που την πούγκα του φορολογούμενου, φέρνουν πολλά λεφτά που έξω. Εννοώ τουρισμό (προς το παρών). Έτσι merchandise εν έσιει ούτε η Κοακόλα. Έρκεται κόσμος που παντού να δει τα ανάκτορα, να κάμει το αστείο ότι επήε Μπάκινκχαμ να πιει τσάι με τη βασίλισσα κτλ. Τα λεφτά που έννα ξοδευτούν τωρά έννεν τίποτε στες μίζες του Μπόρις τζιαι των υπολοίπων ομοίων τα περασμένα 3 χρόνια. Τζιαι αφού εν μας εφκάλαν τζιείνα στους δρόμους, γιατί να μας φκάλουν τούτα.

- Η παρπέρισσα είπε μου τζιόλας ότι έκαμε τζιαι τόσα για τις χώρες της Κοινοπολιτείας. Τζιαμέ έπρεπε να αντιδράσω. Εν τζιαι νάκκον αντροπή. Κοινοπολιτεία εν απλώς ένα ριμπράντινγκ της Αυτοκρατορίας. Για να μεν νοιώθουν οι χώρες εξευτελισμό που μαζεύκουνται τζιαι πισκαλιούν η μια της άλλης καθε 4 χρόνια στους αγώνες. Δηλαδή πέραν των γνωστών σφαγμών, εγκλημάτων, κλοπών φυσικού τζιαι πολιτιστικού πλούτου τόσων χωρών, η πολιτική επίδραση τζιαι τα συμφέροντα που επέβαλλε το ΗΒ τούντα 70 χρόνια εν αδιανόητα.

- Εν λογικό να κρατούμε εμείς κατζία τωρά για όσα εγίναν πριν τόσα χρόνια. Εν έχω καταλήξει κάπου. Ζω Αγγλία όμως, θα ήταν υποκρισία τουλάχιστον να πω ότι μισώ τη χώρα για όσα έκαμε της δικής μου χώρας. Έτυχε να ήμασταν μπυραρία την ώρα της ανακοίνωσης τζιαι κάτι ροκόλοι εγγλέζοι εξεκινήσαν τραούθκια, lizzie is in a box κτλ κτλ. Ήταν άβολο τουλάχιστον, αλλά ήταν αντίδραση εφηβική απλώς, τζιαι εμείς αλλάξαμε τραπέζι. Παρόμοιες αντιδράσεις όμως σε Σκωτία, Β. Ιρλανδία τζιαι σε άλλα κράτη εν πιο δικαιολογημένες διότι υπάρχει ένα ιστορικό υπόβαθρο.

- Εν ξέρω επίσης αν στέκει ο ισχυρισμός ότι ενώ φαινομενικά πολλοί επικριτές βλεπουν στη βασίλισσα την αυτοκρατορία τζιαι τα δεινά που επροκάλεσε, στην πραγματικότητα, εν η μονάρχης που στη θητεία της εκαταλύθηκε η αυτοκρατορία τζιαι 'επέτρεψε' τόσα κράτη να προχωρήσουν. Εκληρονόμησε την αυτοκρατορία που έναν περασμένο κόσμο τζιαι επήε με τα νερά των καιρών. Ούτε δαμέ καταλήγω κάπου τζιαι λογικά εν κάτι που σηκώνει ειδικούς τζιαι μελέτες πολλές. (Με το θάνατο της, o ΠΘ της Antigua and Barbuda, ανακοίνωσε δημοψήφισμα για να φύουν που την Κοινοπολιτεία. Επίσης έμαθα ότι στην Κοινοπολιτεία μπήκαν τζιαι χώρες που δεν ήταν στην αυτοκρατορία οικοιοθελών. Τροφή για σκέψη που λαλούν τζιαι οι ψεκ.)

-Αναχρονιστική η μοναρχία, βασιλιάες κτλ. Τούτο εν σωστό. Είναι. Αλλά βασιλιάες έχουν πολλές χώρες. Τζιαι στα παλάτια στη Σουηδία, στην κάθε Τσεχία, Ισπανία κτλ πάμε χωρίς να μας ενοχλεί. Τζιαι συντηρούνται τζιαι τζιαμέ οικογένειες που τα λεφτά των φορολογουμένων. Όντως φυσικά εν σε άλλο επίπεδο δαμέ. Αλλά εν είμαι υπέρ της κατάργησης. Εν μέρος της ταυτότητας του λαού. Εν ο Παρθενώνας τους, εν ότι οι μακαρονάδες για τους Ιταλούς, τα καγκουρώ για τους Αυστραλούς. Πρέπει σιγουρα να εκμοντερνιστεί ο θεσμός, να κάμει λλίο πίσω, ας έχουν λλιότερες εκτάσεις, παλάθκια, προσωπικό. Αλλά εν ένας θεσμός που διαφοροποιεί τη χώρα που ούλλες τες άλλες τζιαι εν βλέπω τι απομένει αν καταργηθεί εντελώς. Με το περασμά των γενεών τζιαι των διαδόχων είμαι σίουρος θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράματα τζιαι θα ισορροπήσουν. (Εν είμαι φαν του στέμματος όπως μπορει να εννοηθεί που τούντην παράγραφο, αλλά αναγνωρίζω τι σημαίνει για το κράτος, την κοινωνία τζιαι τον πολιτισμό της χώρας). Επίσης, υποκριτικό που τον Κούλλη της Τριμίκλινης να λαλεί αναχρονιστική τη βασιλεία στο Φβ, ενώ επροσκύναν τα οστά του κάθε Αγίου που του έφερε η Μητρόπολη στην ενορία του περιοδεία.

- Τέλος, τα δικά μας. Ακούεται πολλά ο ισχυρισμός ότι ευθύνεται για τον απαγχονισμό του Παλλικαρίδη. Εν συμφωνώ. Όντως αμφιβάλλω, αν θα μπορούσε να σταματήσει η ιδία τον απαγχονισμό. Ήταν μια νεαρή βασίλλισα ακόμα, που επεριβάλλετουν που ένα σωρό γέρους σε μια άλλη εποχή. Τζιαι ίσως συνταγματικά να μεν εμπορούσε να κάμει κατι. Εν ξερω. Απίθανο εν θεωρώ τζιαι το να μεν έφτασε ποτέ η επιστολή που ζητούσαν χάρη στα δικά της σιέρκα, ή να ήθελε να δώκει χάρη τζιαι ένας διοικητής δαμέ να το άκουε τζιαι έκαμνε μιαν επίσπευση της εκτέλεσης διότι αρκετά τους επελλάναν οι χωρκατοκυπραίοι. Το γεγονός είναι ότι η βασίλισσα, ή το στέμμα γενικά, ουδέποτε απολογηθήκαν για τα όσα επροκαλέσαν εν το πρόβλημα. Ακόμα τζιαι στον εκσυγχρονισμό τζιαι στη διάλυση της αυτοκρατορίας τζιαι του αποικισμού (βάλει νερά η κατάργηση ξέρω το), αφήκαν πίσω του πόνο, ορφανά, μάνες χωρίς παιθκιά τζιαι δεν το αναγνωρίσαν ποτέ. Αλλά. Εμείς τωρά, να λέμε ότι ατιμάζουμε τον Παλλικαρίδη αν λέμε μια καλή κουβέντα για τη βασίλισσα εν μεγάλη υποκρισία. Αρέσκει μας να έσιει άλλους κακούς να επιρρίπτουμε ευθύνες για τα κακά μας. Τι έχουμε κάμει εμείς που τότε για να σεβαστούμε τη μνήμη του Παλλικαρίδη; Εσύ που θέλεις βασανιστικό θάνατο για ούλλη τη βασιλική οικογένεια για το 55-59 γιατί εν είσαι κάθε μέρα έξω που το προεδρικό τωρά που φαίνεται να πηέννουμε για διχοτόμηση. Γιατί εν είσαι στη Λήδρας με ένα πανώ, στες βάσεις, στες πρεσβείες; 

Αφήνω το δαμέ, εμακρυγόρησα τζιαι πρέπει τζιαι να μαειρέψω. Εν σκέψεις για συζήτηση που άφηκα δαμέ τζιαι όι απαραίτητα την οριστική μου άποψη. Θα μπορούσα να βάλω disclaimer κάθε δεύτερη πρόταση για να μεν μου την πέσουν καλύτεροι γνώστες τον όσων έθιξα ή απλώς πιο ένθερμοι αθκιασεροί. Αλλά εν το κάμνω, εν σκέψεις πεταμένες σε ένα μπλογκ που πιανει δέκα βιους. Τζιαι εν σκέψεις δικές μου που διαβουλεύουμαι στην κκελέ μου. Γεια.

Upd:  άλλο που εθυμηθηκα μετά που έφυα που το κουρείο ότι έπρεπε να πω. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ρόλος της βασίλισσας ήταν τις τελευταίες δεκαετίες να μην παίρνει θέση, ειδικά στα πολιτικά.  Αλλά γίνουνται πολλά σημαντικά γεγονότα που σηκώνει συζήτηση αν εν σωστό πλέον τόση αμεροληψία. Επεράσαμε το Μπρεξιτ, που τάχα πήρε θέση με ένα μπλε συνολάκι που εφόρησε με κίτρινες λεπτομέρειες. Αν υποθέσουμε ότι οι περισσότεροι φαν της βασίλισσας εψηφισαν υπέρ μπρεξιτ (ηλικίες, τάξη και πολιτικές απόψεις συνάδουν αρκετά), αν έπαιρνε θέση μπορεί να άλλαζαν αρκετά. Είπεν της ψέματα ο ΠΘ Μπόρις, ζουμε κλιματική καταστροφή, οικονομική δυσκολία ξανά τζιαι η νέα ΠΘ φαίνεται κόσμο της τζιαι για τα 2. Μήπως το στέμμα να πει κάτι;

Επίσης έγιναν κάποια σκάνδαλα πρόσφατα. Τζιαι εν εννοώ το megxit. Ο πρίγκηπας Άντριου εν μες στο σκάνδαλο Επστέιν, με ανήλικες μάλιστα. Ο πλέον βασιλιάς Κάρολος πρόσφατα ενεκατώθηκε με offshore, βαλίτσες με μετρητά τάχα δωρεές. Οπόταν εν μια άλλη σκοπιά στη συζήτηση για τη μοναρχία. Άσκηση επιρροής, αν εν πρόσφορο εδαφοςγια διαφθορά τζιαι πόσα άλλα γίνουνται που εν ξέρουμε 

Η νήσος των χαμένων δεντρών

 Ο τίτλος προφανώς εν η μετάφραση του τίτλου του βιβλίου της Έλιφ Σιαφάκ. the island of missing trees. Το βιβλίο διακρίθηκε παγκόσμια μπαίνοντας στο shortlist για το women's prize of fiction. Εσύστησε το ενθουσιωδώς ο γιουτουμπερ που ακολουθώ για εισηγήσεις βιβλίων τζιαι γενικά ακούστηκε, σαν σειρά του netflix που την θωρούν ούλλοι για κάποιο διάστημα. Τζιαι έσιει να κάμει με την Κύπρο. Οπόταν εθκιάβασα το.

Τζιαι ενθουσιάστηκα. Έχοντας ζήσει πλέον τόσα χρόνια εκτός Κύπρου, σίγουρα κάποια πράματα "εκρομαντίκευσα" τα, θωρώ τα σε ένα ροζ συννεφάκι τζιαι ας διαβάζω ειδήσεις καθημερινά, είμαι στο κυπριακό τουίτερ 24/7 τζιαι εν θυμούμαι πότε επέρασε μήνας που εν εθκιάβασα μια είδηση που με έκαμε να ντρέπουμαι για την κατάντια μας.

Το βιβλίο εξελλίσεται ένα περίπου τα τελευταία 70 χρόνια. Ξεκινά με δυο εφήβους την εποχή του '74, αγγίζοντας τζιαι τις πρόσφατες δεκαετίες, τζιαι η ιστορία φτάνει μέχρι την προηγούμενη δεκαετία. Δεν προδίδω τίποτε αν πω ότι πραγματεύεται τον απαγορευμένον έρωτα ενός Εκ τζιαι μιας Τκ. Τα ιστορικά δρώμενα αγγίζει τα όσο όσο. Προσπαθώντας να πει αρκετά για να καταλάβει ο αναγνώστης το πλαίσιο τζιαι τις συνθήκες των ηρώων, χωρίς όμως να γίνεται ιστορικό σε καμιά περίπτωση. Οπόταν ενώ εν μια πλοκή χιλιοειπωμένη, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Γκλέτσος Παπαχαραλάμπους, το ιστορικο τζιαι γεωγραφικό πλαίσιο προφανώς κάμνει το ξεχωριστό για μένα, τζιαι ίσως κάθε κύπριο αναγνώστη.

Το αντισυμβατικό στοιχείο εν ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αφήγησης γίνεται που ένα δέντρο, μια συκιά συγκεκριμένα. Οπόταν ίσως να ξενίσει κάποιος που περιμένουν ένα πιο 'σοβαρό' βιβλίο που μιλά για τον πόλεμο. Εδιάβαζα που ήμουν διακοπές στις γαλλικές ακτές τζιαι εγύρεφκα σύκα εξαιτίας του βιβλίου. Τζιαι ας μεν έφαα ποτέ μου σύκα ως πριν 3-4 χρόνια.

Αλλά το βιβλίο μιλά για πολλά άλλα, ίσως ακόμα πιο επιφανειακά. Ισότητα των φύλων, περιβαλλοντικά, μέχρι και ιστορία λοατκι+ υπάρχει. Ακούεται βεβιασμένο τωρά που το γράφω έτσι. Ήταν να γράψω ποστ για το βιβλίο αλλά ίσως επηρέαστηκα που ένα θρεντ στο τουίτερ σήμερα με όλα τα 'κατά' του βιβλίου. Τζιαι ναι, έχει αρνητικά. Τζιαι εγώ επρόσεξα ότι αναφέρει το τζατζίκι τζιαι το σαγανάκι σαν φαγητά των Εκ τζιαι αναφέρει τις κοινότητες σαν Έλληνες τζιαι Τούρκους (αντί Εκ τζιαι Τκ). Τούντο τελευταίο ομολογώ μου διέφυγε στην πρώτη ανάγνωση, ίσως επειδή κάποτε το σκεφτούμαστε έτσι για λόγους βολικούς (εννοώ ειδικά στο εξωτερικό που πρέπει να εξηγήσεις το κυπριακό).

Οπόταν ναι, μάλλον έχει πολλά θέματα το βιβλίο. Αλλά ειναι μια Τουρκάλα συγγραφέας, τζιαι το κυπριακό εν πολύπλοκο πρόβλημα που για κάθε πτυχή του υπάρχουν δεκάδες απόψεις, ερμηνείες τζιαι 'αλήθειες'. Το χάρηκα, ως ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται στην πατρίδα μου. Μάλλον πρέπει να μείνει ως τζιαμέ. Ας μεν περάσουν ούλλα που μικροσκόπιο.

Μετά που τέλειωσα το βιβλίο, μια απορία που είχα, εν γιατί το βιβλίο δεν είναι πιο γνωστό στον πιο "μέινστριμ" κύκλο. Εν ένα βιβλίο για την Κύπρο που έγινε παγκοσμίως γνωστό, μέχρι τζιαι η Ρις Γουίδερσπουν εδιάβασεν το (έσειι εταιρία παραγωγής ταινιών, με προτίμηση σε βιβλία γυναικών, οπόταν αν γίνει οτιδήποτε, you heard it here first). Η Χίσλοπ έγραψε βιβλία για την Ελλάδα τζιαι έπιασε μέχρι τζιαι υπηκοότητα, κάποτε γίνεται είδηση επειδή ένας Κυπραίος εν σε μια ομάδα επιστημόνων που εκάμαν πρόοδο ξερωγω σε ένα φαρμάκο κατά του καρκίνου. Τζιαι τούντο βιβλίο νομίζω εν έχει καν ελληνική μετάφραση; κανένας εκδοτικός οίκος; Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι εν λόγω της Τουρκάλας συγγραφέας. Εκτός αν εχει τόσες ανακρίβειες το βιβλίο που θεωρείται άχρηστο για την Εκ κοινότητα τζιαι εδιαφύγαν μου. Εμένα έφκαλε μου μια αγάπη για την Κύπρο πάντως, τζιαι εν γιαυτό που με τράβησε τόσο πολλά. Θα δείξει.

Στο θρεντ  αναφερτήκαν άλλα βιβλία που κυπρίους/για την Κύπρο οπόταν προωθώ τα τζιαι δαμέ. Έννεν εισηγήσεις απαραίτητα

margarita's husband - andriana ierodiaconou

the women's coffee shop - andriana ierodiaconou

the cypriot - andreas koumi

plucked in a far-off land - taner baybars

ledra street - nora nadjarian

don't go back to kyrenia - mehmet yasin

eastern meditteranean - ivi meleagrou

maistotramountana: a kyrenia sea story - andreas keleshis

the traitors' club = marina christofides

the crescent moon fox - metin murat

the secret history of sad girls / nese yasin (no greek/english translation)

η αϊσέ πάει διακοπές - constantia soteriou

φωές από χώμα - constantia soteriou

πικρία χώρα - constantia soteriou

a watermelon, a fish and a bible - christy lefteri

the cypriot - andreas koumi

το βουνί - λουίζα παπαλοίζου

Εθκιάβασα τζιαι τη βιογραφία της Ζήνας Κάνθερ αν κάμνει κανένας ράφι στη βιβλιοθήκη του με κυπριακό θέμα

'Ημαρτον

Upd: Έκαμα μια αναδιάρθρωση του ποστ. Ανασύνταξα λλίο τες σκέψεις μου, κάτι ορθογραφικά/γραμματικά. Ένα επίλογο.

Τρέχουν οι εξελίξεις φίλες και φίλοι

Υπόθεση Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη, υπόθεση Βαξεβάνη στην Αθήνα. Στην Ουκρανία συνεχίζεται το δράμα τζιαι εμείς συνηθίσαμε. Στο Αμέρικα σκοτώνουν μωρά τζιαι φταιν οι ντραγκ κουίνς. Στον Ακάμα θέλουν να χτίσουν τζιαι τους πλείστους εν τους κόφτει. Πολλά τα ποτκαστ τζιαι οι εκπομπές για προεδριλλίκι. Η ανθρωπότητα οδεύει ακόμα προς τον αφανισμό. Αναπνοή.

Μα όπως φαίνεται παγιώνεται η θέση του μπλογκ ότι εν μπορώ να ενημερώνουμαι αρκούντως (άτσα) τζιαι να αγχώνουμαι για ούλλα. 

Οπόταν συγκεντρώνουμαι για απόψε σε μια συγκεκριμένη ιστορία

The Lady of Heaven

Εξωφρενικό;

Στο ΗΒ, που έχει μιαν άλφα θέση παγκοσμίως στον κινηματογράφο και τον πολιτισμό τη σήμερον ημέρα, ακυρώνεται η προβολή μιας ταινίας διότι θίγεται μια μερίδα πολιτών. Μια μερίδα, που κακά τα ψέματα, λόγω θρησκείας ζουν τη ζωή τους με αρχές και συνήθειες που εν κάπως πιο οπισθοδρομικές

Προσπαθώ λλίο να αναλύσω την πρώτη μου αντίδραση, την ενστικτώδη. Τζιαι τα επιχείρηματα που μου ήρταν στον νου μετα. Στο στυλ του γνωστού reddit thread 'am I the asshole?', ερωτώ, 'am I the racist?'

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν λλίο πιο χλιαρή που ένα 'ρε τους παλλιομουλλάες, δαμέσα εν λογοκρίνουνται ταινίες. Εν θα φέρετε τις συνήθειες μουσουλμανικών κρατών δαμέσα'.

Η τέχνη οφείλει να προκαλεί κάποτε αισθήματα. Η τέχνη εν λογοκρίνεται. Το Benedetta πέρσι πήρε τόσες διακρίσεις σε τόσα φεστιβάλ τζιαι δείχνει θκιο μοναχές να χρησιμοποιούν σταυρό για ντίλντο. Εμείς είμαστε πολιτισμένοι.

Μα μετά συνειδητοποιώ ότι όταν κτυπά σπίτι (λολ, when it hits home), είμαι πολλά πιο ανεκτικός τζιαι λλιότερο έτοιμος να απελάσω κόσμο πχ. Εν θεωρώ τον εαυτό μου καθόλου θρήσκο αλλά εν μου αρέσκει να γελοιοποιούνται τα πιστεύω άλλου, που τα έχει ιερά κτλ. Εν πρόκειται να ειρωνευτώ πχ τη θεία μου που θα προσευχηθεί για τα πάντα. Που το κέικ, ώς τη βροή, ως ιατρικά θέματα. 

Όταν ήταν ένας γιατρός φίλος στο νοσοκομείο με Γκιλέν-Μπαρ το 2018 η μάνα του είπε του ότι ακούστηκαν οι προσευχές της τζιαι εξεπέρασεν το. Του γιου της του γιατρού. Εκνευριστικό. 'Οταν επέθανε μια φίλη μου το 18 που καρκίνο, οι γονιοί της επαουρίζαν μες στους διαδρόμους του νοσοκομείου ότι εν επειδη ήταν λεσβία. Εξοργιστικό.

Αλλά σίουρα, ούλλοι οι νοήμωνες Κυπραίοι γυρίσαμε τα μάθκια μας (rolled our eyes) στους χριστιανούς που θιχτήκαν που το El Diablo τζιαι εμαζευτήκαν έξω που το Ρικ. Αλλά είμαι εναντίον του να προσβάλλω το αίσθημα του άλλου που απλά πιστεύκει σε κάτι ανώτερο που για τζιείνον έσιει σημασία.

Σε άλλο επίπεδο, κάποια αστεία σε stand up comedy εν low hanging fruit πλέον. Σχεδόν σίουρα θα ακούσεις αστείο για τους καθολικούς πάτερ τζιαι τα αγοράκια αλλά πολλά πιο δύσκολα για τα εξωφρενικά εγκλήματα στο όνομα του ισλάμ. Θυμούμαι ένα επεισόδιο του Χιστορικόν που το βρήκα προκλητικό. Τα αστεία εγίνουνταν για να γίνουν τζιαι για να προσβάλουν - ένιωσα. Εν λαλώ κάτι καινούριο - εν λαλώ κάτι γενικά υποθέτω. Είπαμεν τα τότε με το Charlie, με τον ζωγράφο Γαβριήλ. 

Δύο σημαντικές διαφορές εν ότιοι άλλοι που επεριπαίξαν το Ισλάμ επληρώσαν το με τη ζωή τους. Η κυβέρνηση έκαμε λάθος που εδίωξε τον Γαβριήλ αλλά δε θα τολμούσαν να του απαγορεύσουν να εξασκεί την τέχνη του. Τα σχολεία μας εν θεοκρατικά και οπισθοδρομικά, τζιαι έφταιξεν τους ο Γαβριήλ.

Μα έννεν γελοίο που υπάρχει τζιείνη η σειρά με τον Παίσιο; Ε τι; Εννά την κόψουμε; Τόσοι θωρούν την. Την υπόθεση με την παράσταση στο Χυτήριο εννα την ξιάσουμε, εν ήταν φασίστες τζιείνοι που εθέλαν να την κατεβάσουν; Μια σειρά που είχε ο Τσιάκκας που ήμουν Κύπρο με μοναχές τζιαι πολλή προσευχή εθώρουν την τζιαι άρεσκε μου - υπέροχη Μπεμπεδέλη. Τζιαι εφκήκα όπως εφκήκα. Αν μια σειρά με Χριστιανισμό εν σε κάμνει πιο Χριστιανό, γιατί μια σειρά με ύβρις θεωρείται υβριστική;

Η ουσία είναι ότι η τέχνη δε λογοκρίνεται. Χρειάζεται ένα επίπεδο τουλάχιστον, ένα κόντεξτ. Του Γαβριήλ ήταν πάντα έτσι η τέχνη του, μια ταινία εν ένα ολοκληωμένο πρότζεκτ που έσιει ένα σκοπό. αν πχ κάποιος κάμει γκραφίτι στην εκκλησία της Φανερωμένης θα το θεωρήσω ύβρις όμως. Νομίζω εν είμαι παράλογος - τελικα.

Καταλήγω ότι εν είμαι ρατσιστής. Προκατειλημμένος μάλλον λόγω ανατροφής; Ξέρω ότι η προβολή της ταινίας έπρεπε να γίνει τζιαι έβαλα τη λογική μου κάτω να καταλήξω κάπου. Μακάρι να εκάμναν ούλλοι την προσπάθεια που κάμνω.

Πάντως η υπόθεση έκαμε φοβερό πρόμο μιας χαμηλού μπάτζετ ταινίας τζιαι θα προσπαθήσω να τη δω αν τελικά προβληθεί. Τζιαι στο κάτω-κάτω έγραψα ολόκληρο κείμενο για μια ταινία που εν είδα καν, άρα τι άποψη να έχω. Αν όντως θίγει κάποια ιερά για κάποιους έννεν λάθος; Εν πρέπει να υπάρχουν όρια;

Derry Londonderry Κορμακίτης Koruçam

 Ετέλειωσε προχτές η σειρά Derry Girls που το κανάλι 4 του ΗΒ. Τρεις μικρές σεζόν, λίγα και σύντομα επεισόδια, ξεπετάσσετε την εύκολα αν θέλετε, την εισηγούμαι. Είναι στο Netflix uk, δεν ξέρω αν είναι και στο κυπριακό. (θα χρειαστούν υπότιτλοι λογικα!)

Είναι κωμική σειρά και περιστρέφεται γύρω που τις ζωές 4 μαθητριών που το Derry της Β. Ιρλανδίας. Το Ντέρρι (έτσι θα το γράφω εγώ, κάμετε καλά), έχει την ιδιαιτερότητα ότι κάποιοι το αποκαλούν Ντέρρι, άλλοι Λάντοντερρι αναλόγως της θέσης του καθενός στην κόντρα Προτεσταντών και Καθολικών στη Β. Ιρλανδία. Η σειρά παραμένει κωμική θίγοντας την κόντρα αρκετά. Εν θα μάθει την ιστορία της Β. Ιρλανδίας ούτε του ζητήματος κάποιος άσχετος που εννα δει τη σειρά αλλά το ζουμί θα το πιάσει (ή θα απολαύσει τη σειρά ακόμα τζιαι αν δεν!)

Εντωμεταξύ αρέσκει μου που τα κανάλια παίρνουν τούντες πρωτοβουλίες τζιαι κάμνουν σειρές πολλά 'τοπικιστικές' (βλ. Still Game με τα γερόντια στη Γλασκόβη, επίσης συστημένη ) που φαντάζουμαι θωρούν τες κάτω στο Νότο τζιαι στο Λονδίνο τζιαι ξιουν την κκελέ τους.

Το φινάλε της σειράς διαδραματίζεται της μέρες του δημοψηφίσματος του 1998, το λεγόμενο Good Friday Agreement, που ηρέμησε τις συγκρούσεις μεταξύ των δύο κοινωτήτων. Επήα Μπέλφαστ 2-3 φορές τα τελευταία χρόνια. Η διαίρεση υπάρχει. Ίσως όχι στα μπαρ το Σάββατο τη νύχτα κάτω στο κέντρο αλλά όταν περπατάς στης γειτονιές, υπάρχουν οι Καθολικές περιοχές τζιαι τζιείνες των Προτεσταντών. Βλέπεις το στις πινακίδες, στα πολύ ιδιαίτερα murals/graffiti (κάποια άλλη λέξη χρησιμοποιούν που μου διαφεύγει τωρά) αλλά κάμετε γκουγκλ, εν σαν πινακοθήκη η πόλη.

Ήβρα το επεισόδιο αρκετά συγκινητικό τζιαι αναπόφευκτα έκαμνα τον παραλληλισμό με το δημοψήφισμα στην Κύπρο τζιαι πόσο ανίκανοι είμασταν τότε. Τζιαι πόση άγνοια κινδύνου φαίνεται να έχουμε σήμερα. Είχα θκιαβάσει τζιαι για το νέο άνοιγμα στα Βαρώσια πρόσφατα τζιαι εβούρκωσα. Αν δε σας έπεισα να δείτε τη σειρά, δείτε τουλάχιστον τούντο απόσπασμα που συζητούν παππούς-εγγονή τι να ψηφίσουν. Αλλάξετε τη γλώσσα, μόνο

Every girl deserves a Granda like Joe to guide them through life. What a guy 🥺 @SaoirseJackson #DerryGirls pic.twitter.com/7RddMocPWv

— Channel 4 (@Channel4) May 18, 2022

ΨΥ

 Η εβδομάδα που ψυχομαχεί να τελειώσει εν εβδομάδα ενημέρωσης για την ψυχική υγεία - η λεγόμενη mental health awareness week - .Εκαθιερώθηκε έχει μερικά χρόνια και γίνουνται διάφορες δράσεις. Στους χώρους εργασίας, προγράμματα στην τηλεόραση, φαντάζουμαι σε σχολεία κτλ. Γενικά ο διάλογος για την ψυχική υγεία έχει ανοίξει πολλά τα τελευταία χρόνια, σίγουρα καλώς.

Ακόμα τζιαι τζιείντην μια μέρα κάθε τόσο που ξυπνάς τζιαι νιώθεις το βάρος του κόσμου να σε κρατά στο κρεβάτι, εν καλυτερα να ξέρεις τι σου γίνεται, ότι εν εντάξει, παρά να το αγνοείς τζιαι να κάμνεις push through τις μέρες, κάτι που έχω την εντύπωση ότι μας περνάς πολλά στην Κύπρο. Που την άλλη εν θα κρύψω ότι κάποτε σκέφτουμαι ότι παραέγινε ίσως τζιαι η γενιά μας μπορεί ναν όντως χιονονιφάδες τζιαι πιαννουν άδεια που τη δουλειά να μείνουν μες στα σεντόνια επειδή εξυπνήσαν 'μπλε'. Αλλά για κάθε 'υπερευαίσθητο' μιλλένιαλ εκεί έξω, μπορεί να υπάρχουν δεκάδες άλλοι που ακόμα εν ξέρουν πώς να χειριστούν ή έστω να αναγνωρίσουν κάποια προβλήματα τζιαι φτάνουμε να χάνουμε μέχρι και ζωές. Οπόταν η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί. Ακόμα τζιαι αν το εκμεταλλεύουνται οι εταιρίες τζιαι εννα φτάσει να γίνει σαν το ρεζίλι του pride κάθε Ιούνη.

Στη συζήτηση για πιο σοβαρά περιστατικά που μπορεί να χρίζουν προσοχής επαγγελματιών, εν πρόκειται να μπω διότι εν έχω καμιά τέθκοια εμπειρία. Αλλά φκείτε έξω, μοιραστείτε τες σκέψεις σας, τους φόβους τζιαι τες ανησυχίες σας. Με κάποιον δικό σας, ένα φίλο ή συγγενή, ανώνυμα σε φόρουμς, μπλογκς τζιαι τουίτς.

Εκαθούμαστας τες προάλλες μιια παρέα τζιαι εσυνηδειτοποίησαμε ότι το 75% έπαιρνε κάποια φαρμακευτική αγωγή, 100% έψαξε βοήθεια που κάποιον επαγγελματία,  50%, έπιασε εβδομάδες άδεια για να νοιώσει καλύτερα. Έχω φίλους νοσοκόμους, γιατρούς τζιαι άλλους επαγγελματίες του χώρου. Οι πλείστοι έχουν όντως φτάσει στα όρια τους. Ένα Γεσυ που ζητά όλο τζιαι παραπάνω ενώ δίνει όλο τζιαι λλιότερα, μια πανδημία που τους εγονάτισε τζιαι τούτη ούλλη η συζήτηση στην κοινωνία... γυρώ που τα άτομα που έχουν τις απαραίτητες γνώσεις.

Τζιαι ακούω πρόσφατα τζιαι περιστατικά στην Κύπρο, ατόμων που ψάχνουν βοήθεια τζιαι είναι ένα βήμα μπροστά. Μπορεί ναν η αρχή του τέλους για αρκετές που τες παθογένειες της κυπριακής κοινωνίας. Αλλά εθυμήθηκα πρόσφατα που εφκήκαμε που την εκκλησια μια Κυριακή τζιαι έισε κάποιου είδους έρανο που το ΚΕΨΥ. Τζιαι εν είχα ίδεα τι είναι. Όταν είδα τα αρχικά εφαντάστηκα ότι εν για περιστατικά σχιζοφρένειας, τύπου Μαρία της γειτονιάς που έσουζε την κούκλα που είσιε για μωρό τζιαι επαραμίλαν. Τούτα εθωρούσαμε, τούτα εξέραμε. Γι'αυτό τέτοιες εκστρατείες εν τόσο σημαντικές

*δυσκολεύκουμαι να πιστέψω ότι το συγκεκριμένο ΚΕΨΥ έκαμνε τζιαι δραστικές ενέργειες για τα περιστατικά τζιαι μάλλον ήταν κάποιες κυράτσες που με κάθε καλή πρόθεση βλέπουν το σαν κάποιου είδους φιλανθρωπία ή οίκτο ακόμα αλλά ας μείνουμε στα αισιόδοξα

Choose your battles

 Ήταν να το γράψω εχτές τούντο ποστ. Εκατεκλύσθην το τουίτερ μου και το ινστα με ποστ και στορις εξοργισμένα για το τι μπορεί να γίνει στην Αμερική με το δικαίωμα στην έκτρωση. Είχα γεμάτη μέρα τζιαι δεν είχα διαβάσει περί τίνος πρόκειται. Οπόταν έκαμα μια συνειδητή επιλογή την ώρα του σκρολ τζιαι είπα ότι θα μείνω εκτός. Εν θα ενημερωθώ, εν θα κάμω ριτουίτ. Είμαι αρσενικός, εν στην Αμερική, εν με αφορά, εν θα μπω να μάθω παραπάνω. Εν έχω τη δύναμη να εξοργιστώ για ακόμα ένα βήμα που κάμνει ο κόσμος προς τα πίσω. Έτσι ένιωθα εχτές. Εφκήκε η ιστορία με το Ρικ με τον Φοινικαρίδη, ο πλανήτης καίγεται, συζητήσεις για τις προεδρικές εν μπορώ να με κόφτει τζιαι τούτο τωρά. 'Ηταν τζιαι η κουβέντα  με τον μιτσή που εσχεδίαζε επίθεση σε σχολείο, που τελικά εν εσχεδίαζε. Εν εύκολο μέσω του ίντερνετ να 'κινητοποιηθεί' η μάζα, εξού τζιαι τόσα ποστ στο ελληνόφωνο μου τουιτερ. Εμάθαμε να δείχνουμε πολλά νωρίς μόλις ξεσπάσει κάτι μιαν επιφανειακή, έντονη αλλά σύντομη ευαισθησία. Έτσι είχα δικαιολογήσει τζιαι τα τόσα ποστ που είδα. Έλειψε η μέρα, εν έκαμα το ποστ που απλά θα ελάλεν ότι εν με αφορά, εν θα σκοτιστώ τζιαι ότι ούλλοι πρέπει να προσέχουμε πόσο εκθέτουμε τον εαυτό μας σε ειδήσεις κτλ

Σήμερα στο reading list έπεσα πάνω σε τούτα

https://www.lifo.gr/now/world/explainer-ti-ginetai-epiteloys-stin-ameriki-me-tis-ambloseis

http://woofisarfkai.blogspot.com/2022/05/blog-post.html

https://cupofjo.com/2022/05/abortion-rights/

Οπόταν πήρα μιαν περιληπτική ιδέα για τις εξελίξεις. Φαίνονται τρομακτικές, σαν πρόλογος του handmaid's tale. Η άποψη μου εννοείται ότι είναι εναντίον (τούντων εξελίξεων που φαίνεται ότι τροχιοδρομούνται). Αλλά εξακολουθώ να πιστεύκω ότι εν με αφορά. Επίσης, η Αμερική εν ένα σύστημα που εν καταλάβω. Κογκρέσσο, γερουσίες, πολιτείες, ομοσπονδία. Εν ξέρω αρκετά για να έχω θέση στο τι πιστεύκω ότι πρέπει να γινεί πέραν του γενικού 'υπερ του δικαιώματος της γιναίκας για το σώμα της'.

Δαμέ στην Αγγλία, αν ξεσπάσει κάτι έτσι, μπορείς να στείλεις email του βουλευτή σου, του 'δημοτικού συμβούλου', υπογράφεις ονλάιν (τζιαι όντως σε χ αριθμό υπογραφών το θέμα πάει Κοινοβούλιο). Κάμνεις κάτι δραστικό. Στην Κύπρο κάμνεις βαβούρα ονλάιν τζιαι πάει το μήνυμα θεωρώ τζιαμέ που πρέπει - εξανάγινε. Δαμέ νοιώθω τζιαι ανήμπορος να κάμω κάτι ουσιαστικό. Οπόταν εν νομίζω να παρακολουθήσω το θέμα ιδιαίτερα. Μακάρι βέβαια να ανατραπεί η εξέλιξη. Αλλά όταν προκύψει συζήτηση στην Κύπρο (γελόκλαμα) γυρέψετε με, εκεί μάλιστα.

Το ποστ σήμερα τελικά έχει μιαν απάθεια που εν με χαρακτηρίζει. Αλλά έννεν τόσο για το θέμα, όσο για το πόσο ξένο μου είναι.

Checks and Balances

 Τα τελευταία θκιο χρόνια έχω ακούσει άπειρες ώρες podcast τζιαι πολιτικές εκπομπές. Η αιτία φαίνεται να είναι και πάλι η πανδημία. Τηλεργασία που σπίτι,  πόσα playlists να έχεις για να σπάζει η νεκρική σιγή του σαλονιού;

Ξεκίνησα με legal matters, επήε pint of politics, ο Ψυλλίδης έκαμε κάποια επεισόδια με πολιτικό χρώμα, επήε nicosia uncut, figure it, netcast zone και lifo politics.

Εν γράφω το ποστ για να κρίνω τις εκπομπές τούτες, ούτε για να εισηγηθώ κάποια συγκεκριμένη. Εν για κάτι πολλά πιο εφήμερο ίσως που γράφω. Σε πολλές που τούντες εκπομπές,  ακούεται πολλά συχνά η φράση "checks and balances", είτε που τον καλεσμένο, είτε που τον παρουσιαστή. Ειδικά τις εβδομάδες που υπάρχει κάποιο εγχώριο σκάνδαλο διαφθοράς στην επικαιρότητα. Φάση να παίξεις drinking game. Ή να το βάλεις στο bingo card σου με τες άλλες χιλιοειπωμένες φράσεις ακούοντας μιαν εκπομπή. 

Κάμνει μου εντύπωση διότι εν μια φράση που τωρά φαίνεται να εξεφύτρωσε ενώ άκουα πάντα ειδήσεις, εδιάβαζα πολιτικά άρθρα τζιαι μπλογκς. Το ίδιο το φαινόμενο όμως έννεν τωρασινό (ή μάλλον η απουσία του φαινομένου).

Για όσους δεν ακούν τούντες εκπομπές τζιαι εν ξέρουν προς τι το παραλήρημα, η φράση χρησιμοποιείται στις συζητήσεις περί διαφθοράς. Το Σύνταγμα της Κύπρου εν τέτοιο, που σε συνδυασμό με το Κυπριακό, άφηκε τον πρόεδρο της δημοκρατίας με φαινομενικά άπειρες εξουσίες ή τελοσπάντων χωρίς να είναι υπόλογος σε κάποιον άλλο θεσμό.

Νομικός δεν είμαι, τζιαι καμία πρόθεση δεν έχω να υπερασπιστώ την παρούσα κυβέρνηση (ποιός έμεινε να έσιει έτσι μούτρα πραγματικά). Αλλά η φράση χρησιμοποιείται στο πλαίσιο κριτικής στην κυβέρνηση τζιαι απορώ. Εννεν κάτι που επροκαλεσε ο Αναστασιάδης όπως τζιαι να το κάμουμε. Κανένας πρόεδρος μετά το 74 δεν ήταν υπολογος σε checks and balances τζιαι χωρίς να έχω συγκεκριμένα παραδείγματα (γράφω τζιαι εν πτήση, εν μπορώ να γυρέψω) είμαι σίγουρος ότι ούλλοι εκμεταλλευτήκαν το τζιαι εκάμαν αμφισβητήσιμους διορισμούς για παράδειγμα.

Τζιαι δεν ξέρω τζιαι σε τι οφελεί τούτη η θέση ως κριτική διότι το να αλλάξουμε εμείς το Σύνταγμα μονομερώς, χωρίς τους Τκ, ακόμα τζιαι αν είναι για το ευρύτερο τζιαι μακροπρόθεσμο καλό του τόπου, θα είναι μεγάλο φάουλ. Τζιαι ξέρουν το οι χρήστες της φράσης, διότι τζιαι νούσιμοι είναι τζιαι της σχολής της λύσης με τους Τκ είναι. Η απουσία checks and balances νοιώθω ότι παρουσιάζεται σαν αιτία των κακών του τόπου (που οκ ειναι σε κάποιο βαθμό) ενώ είναι (πρωτίστως) συνέπεια του μεγαλύτερου κακού του τόπου.

Αυτά ρε παιδιά, τούντην αφορμή ήβρα μα φλυαρήσω σήμερα. Το pet-peeve στα ελληνικά έχουμεν το;

ΥΓ: υποψιάζομαι ότι η φράση προέρχεται που κανένα accounting ή legal regulatory directive τζιαι αφού είτε δικηγόροι είτε λογιστές εν οι παραπάνω εφτάσαμε δαμέ

Cancel Hollywood

Άτσα πιασάρικος τίτλος, περιμένω τζιαι τα bots όπου τζιαι να 'σαι

Εν awards season σε μια χώρα μακριά που δαμέ τζιια μετά που θκιο χρόνια με υβρίδιες εκδηλώσεις επιστρέψαν σε όλο τους το μεγαλείο τζιαι τη γελοιότητα.

Εν θα μιλήσω για ταινίες, κόκκινα χαλιά τζιαι εμφανίσεις όμως. Εν ο παλιός Ντρήμερ τζιείνος, σε άλλες εποχές, ένδοξες.

Απλά μια σούμα γελοίων στιγμιοτύπων

Εξεκινήσαμε με τους αστέρες που ύψναν το μεσαίο δάχτυλο στον Πούτιν στα Independent Spirit Awards. Ώπα ρε μάγκες, εσυνθλίψετε τον κακό Πούτιν όπως εθεραπεύσετε τον Als με το ice bucket challenge τζιαι εφέρετε τον κόσμο κοντά με το αλησμόνητο imagine. Το cringe πώς να το πω στα ελληνικά; Εκαταλάβαμε πώς θα πάει η σεζόν.

Συγχωροχάρτι στην Κρίστεν τη Στιούαρτ που όντας κουίρ πλέον, με σχέση στο κόκκινο χαλί υπάρχει ένας περαιτερω συμβολισμός.

Ε μετά είχαμε τα critics choice. Που εκέρδισε η Campion, σκηνοθέτης του Power of the Dog, σε μια κατηγορία γεμάτοι άντρες, πλην της ιδίας σαφώς. Τζιαι αντί να πει κάτι φεμινιστικό, να στείλει ένα μήνυμα ενωτικό, εθεώρησε καλή στιγμή να πει ότι τουλάχιστον η ίδια, σε αντίθεση με τις αδερφές Γουίλιαμς (που εν παρών για ταινία για τον πατέρα τους), παίζει εναντίον των αντρών τζιαι όι χωριστά. Για τη Γουίλιαμς ρε φίλε, που θεωρείται που τους κορυφαίους αθλητές γενικά. Τζιαι των δύο φύλων. Σε όλα τα αθλήματα. Στην ιστορία.

Μετά ήταν τα Όσκαρ. Εν μπορώ να μεν πω κάτι για τον Σμιθ. Το περιστατικό γνωστό, οι απόψεις πολλές. Η βράβευση του λλίο μετά ξένισε αρκετούς, η ομιλία του περισσότερους. Ομολογουμένως, να αναιρούσε η Ακαδημία τη βράβευση του επί τόπου θα απαιτούσε αντανακλαστικά εξωπραγματικά.Αλλά στις επόμενες μέρες ξεκίνησαν οι συνέποιες να ξεδιπλώνουνται. Διαγραφή που την Ακαδημία, λογικό και αναμενόμενο. Αλλά να ξεκινούν να τον απολύουν που δουλειές, συμφωνίες, ως τζιαι ο ατζέντης του σκέφτεται να τον αφήκει.. μετά που κέρδισε Όσκαρ. Θεωρώ το υπερβολικό. Εκτέθηκε ο ίδιος, τιμωρείται που την Ακαδημία, θεωρώ το cancel προέρχεται που την ορμή των καιρών τζιαι όι που την ουσιαστική ανάγκη να μην ξαναδούμε τον τύπο με προβήματα διαχείρισης θυμού, προβλήματα γάμου, τοξική αρρενωπότητα. Που ότι κι αν προέρχεται, ήταν σε μια αίθουσα που οι μισοί κάμνουν ναρκωτικά στις τουαλέτες, οι άλλοι μισοί έχουν καποιο ιστορικό DUI, καφκά σε κλαμπ. Εννοείται ήταν λάθος του, αλλά να προσποιούμαστε ότι εν βλέπουμε βία κάθε μέρα, ούλλη μέρα ασταμάτητα εν γελοίο.

Την ίδια στιγμή που καταδικάζεται ο Σμιθ για τον τρόπο που εθεώρησε ότι πρέπει να υπερασπιστεί τη γυναίκα του, δοξάζεται (με την ταμπλοϊντική έννοια) ο Μασίν ο Γκαν ο Κελυ που τον λαλούν machine gun, επειδη το δαχτυλίδι που έδωκε της Μεγκαν της Φοξ εν κομμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να πρέπει να σκίσει τη σάρκα του δάχτυλου της για να το φκάλει. Καμιά τοξικότητα.

Τζιαι έρκουνται να κουμπώσουν τα Γκράμμυς. Που εβραβεύσαν τον Λουις Σι Κκέι. Τούτος ηταν κανσελλαρισμένος επειδή αυνανιζόταν μπροστα που κοπελλες. Εν ήταν μια φορά. Εν ήταν σε μιαν έντονη συναισθηματικά νύχτα, που μπροστά που εκατομμύρια μπορεί να θεώρησε ότι θίγεται ο αντρισμός του. Αλλά εβραβεύτηκε φέτος. Υπομονή Γουίλ. 2024 θα σε δούμε στα Όσκαρ. Και ο Τζέιμς ο Φράνκο επιστρέφει σιγά σιγά...

Τα Γκράμυς επίσης εσκεφτήκαν ότι εχορτάσαμε μεσαία δάχτυλα τζιαι μονόλεπτες σιγές τζιαι είπαν τα Γκράμμυς, που εν στο τέλος της σεζόν να φκάλουν τον ίδιο τον Ζελέσκι να μιλήσει. Στα Γκράμυς. Κάποιοα προσομοίωση ζούμε λογικά. Εκάμαν δουλίτσα όμως τα βραβεία. Προφανώς εν είχα αμφιβολία ότι σιγά σιγά θα χάναμε ενδιαφέρον. Ο συγκλονισμός μας γενικά κρατά γύρω στις 10 μέρες. Μαξ 1 χρόνο αν εν μια παγκόσμια πανδημία που επηρέασε τις ζωές μας σε όλους τους τομείς στο παγκόσμιο. Στον ένα χρόνο κουραστήκαμε.

ΥΓ1: είδα εψές το morbius, την καινούρια ταινία του Λέτο. Τούτος που μας εσυγκλόνισε στο requiem, fight club, mr nobody εν σταυρώνει ταινία πρόσφατα. Οκ, dallas buyers club, ταινιάρα, δικαίως βραβεύτηκε. Αλλά μαντέψτε, παντελώς προβληματικός. Μηνύματα σε ανήλικες, σεξ καλτ, διαγωνισμός για τους φαν να κοιμηθουν στο κρεβάτι του.. Αλλά το Χολυγουντ αγρόν ηγόρασε.

ΥΓ2: σε καμιά περίπτωση δεν υπερασπίζουμαι τον Σμιθ. Χειρονομία που περασμένες δεκαετίες ως απάντηση σε ένα απλά κακό αστείο. Για να μεν κανσελ Ντρήμερ

Ουκρανία

Buzzword ο τίτλος. Εν πρόκειται να κάμω κάποια πολιτική ή οποιουδήποτε άλλου είδους ανάλυση. Είχα κάποια πρόχειρα κείμενα για ανάρτηση αλλά με το που ξεκίνησε ο πόλεμος ένοιωθα ότι εν υπήρχε χώρος για κάτι άλλο στο διαδίκτυο. Νομίζω συνειδητά τις πρώτες μέρες δεν έκαμνα ούτε τουίτς (πού με χάνεις πού με βρίσκεις τζιημέσα είμαι, γι'αυτό το λέω). Φυσικά τα meme εν εχάσαν καθόλου χρόνο, κάτι που νομίζω με ξένισε. Πλέον επιστρέψαμε σε κάποιαν κανονικότητα (όι τζείνη προ-πανδημίας, μιαν άλλη).

Αντιλαμβάνομαι την υποκρισία. Οι πολέμοι δε σταμάτησαν ποτέ. Ακόμα και το επιγχείρημα για πρώτο πόλεμο στην Ευρώπη μετά τον Β'ΠΠ δεν ευσταθεί (κούγχου κούγχου μερικοί μερικοί)

Άκουσα, διάβασα και είδα περιεχόμενο ωρών για το ζήτημα. Και πολιτικούς, και κωμικούς και ειδήμονες αναλυτικές. Προβληματίζουμαι για πολλά που δεν έχω απαντήσεις. Τζιαι ενώ το έχουμε συνηθίσει, εν τρομακτικό που βομβαρδιζούμαστε με προπαγάνδα τζιαι που τις δύο πλευρές. Τζιαι για να μεν παρεξηγηθώ, αναφέρουμαι πχ σε τζιείνο το βίντεο που κυκλοφόρησε τες πρώτες μέρες με το τανκ που εχτύπαν το πολιτικό αυτοκίνητο. Τζιαι τελικά ήταν Ουκρανικό τανκ εκτός ελέγχου. Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. 

Ξέρουμε ότι η Δύση έχει αίμα στα χέρια της. Η υποκρισία της ΕΕ στο θέμα είναι εξωφρενική. Εν προφανείς οι ομοιότητες με το Κυπριακό. Αλλά υπάρχουν και οι διαφορές. Ο διαχωρισμός των προσφύγων που δαμέ με τζιείνους που τζιαμέ. Γενικά, δεν ξέρω τίποτε, νοιώθω ότι δε μπορώ να είμαι απόλυτος για τίποτε πλέον. Εκτός του ότι την πληρώνει απλός κόσμος στη μέση εγωκεντρικών παράφρονων.

Αυτά. Απλά ήθελα να γράψω κάτι να μείνει για το Ουκρανικό

Ανθρώπων πάθη

 Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου με όσα ακούσαμε μόνο την τελευταία εβδομάδα. Αναφέρομαι στις δηλώσεις του Ρουβά, την αυτοκτονία στην Κάρπαθο, την ιστορία στην Πάτρα, το περιστατικό στο Ίλιον. Η λίστα μπορεί και να μεγαλώνει με την κάθε μέρα που περνά.

Οι δηλώσεις του Σάκη παραμένουν ακατανόητες για μένα. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να σέβεσαι και να αγαπάς κάποιον που γνώρισες και ταύτισες με μια συγκεκριμένη φάση της ζωής σου που θεωρείς σημαντική (Επίδαυρο). Το παραλληρίζω για παράδειγμα με τη μάνα ενός δολοφόνου για την οποία να είναι πιθανώς βιολογικά αδύνατο να αλλάξει το πώς νοιώθει. Ας νοιώθει ό,τι θέλει ο Σάκης. Αλλά πώς μπορεί να φκαίνει τζιαι να συντάσσεται με τον κατηγορούμενο με αυτόν τον τρόπο; Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν ψυχολόγοι που όντως θεωρούν ότι οι παιδεραστές πάσχουν που κάποιου είδους ασθένεια τζιαι αξίζουν μιας άλφα κατανόησης. Αυτά στον καναπέ του ψυχολόγου/ψυχιάτρου όμως. Στην κοινωνία τα πράγματα είναι διαφορετικά, ειδικά όταν εκμεταλλεύεσαι συνανθρώπους επανελλημένα, πόσω μάλλον παιδιά. Και είναι αντικειμενικά λάθος να ταυτίζεις την όποιαν άποψη έχεις για την κατάσταση του θύτη, με αυτή ενός εξαρτόμενου από ουσίες. Τζιαι άτε τα πιστεύκεις τούτα που είπες. Δε μπορώ να διανοηθώ πώς μετά που ένα χρόνο που εξελίσσεται η ιστορία τούτη, δεν έπιασες τον παλμό της κοινωνίας τζιαι να κρύψεις ή έστω να προβάρεις τζιαι να τριπλοσκευτείς τη διατύπωση. Μακρύ το κατηγορητήριο τζιαι τα ελαφρυντικά στερεύουν

Αφήνω αυτό εδώ 

Για την Πάτρα περιμένουμε ακόμα να μάθουμε τι έγινε. Ενώ φαίνεται τόσο καχύποπτη η μάνα με μιαν απλή ανάγνωση του περιστατικού, εγώ κρατώ την αντίδραση του κόσμου στα ΜΚΔ. Νοιώθω ότι εν είμαστε μακριά που το να δούμε πολίτες να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και τρομάζω. Είδαμε πολλές φορές τα φαινόμενα να απατούν, αλλά είδαμε τζιαι τη δικαιοσύνη να είναι άδικη. Αλλά η τόση σιγουριά που πολλούς για τη μάνα πως εν φόνισσα, δεν ξέρω κλωτσά μου.

Μιλώντας για πολίτες-τιμωρούς. προχωρώ στο Ίλιον. Απ'ότι φαίνεται μια ηλικιωμένη έκλεψε, ή προσπάθησε να κλέψει που υπεραγορά προϊόντα αξίας 30-40 ευρώ, τα καθημερινά. Η υπεραγορά προχώρησε σε μήνυση (τα νομικίστικα τα χάνω, αυτή είναι η διαδικασία που προβλέπεται;). Έφκαλε ρεπορτάζ κανάλι, έκραξαν στα ΜΚΔ, ανακάλεσε η υπεραγορά. Αλλά δεν είναι κι αυτό παράδειγμα που παίρνουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους; διερωτούμαι αν είναι συγκρίσιμο. Δε λέω να μπει η γριά φυλακή, ούτε να εξαθλιωθεί με ένα βαρύ πρόστιμο. Αλλά αν η υπεραγορά δείξει επιείκεια σε μια γριά που δυσκολεύεται σήμερα, γιατί να μη δείξει στην αυριανή; Και επανέρχομαι στην άδικη δικαιοσύνη, στην Κύπρο βάλαμε φυλακή οικογενειάρχη που έκλεψε δυο χαλλούμια...

Και κλείνω με την Κάρπαθο που πατέρας αυτοκτόνησε. Λένε στα ΜΚΔ επειδή δεν άντεχε το χλευασμό των 'συγκαφενιτών' του για το βίντεο του γκέι γιου του. Σε αυτό πώς καταλήξαμε δεν κατάλαβα, άφησε κάποιο σημείωμα; Διότι με αυτό το αφήγημα στρέφεται η οργή της μάζας στους συγκαφενίτες. (Για αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον, κάποιος άλλος θα μας εξοργίσει από Δευτέρας). Εννοώ ότι μπορεί να αυτοκτόνησε που δική του εσωτερική ντροπή μόνο για το γιο του. Τζιαι δεν ξέρω τι να πρωτονοιώσω, οργή ή λύπη. Για τον παπά εννοώ. Για τους συγκαφενίτες εν περιττό να πούμε κάτι. Κάθε παιδί που κάμνει το μαυροσκοτεινό το come out, έχει νομίζω μια 'πισινή' για το 'αν πάθουν τίποτε;', 'αν μέινουν στον τόπο'. Τζιαι τούτη η ιστορία εν μπορώ να φανταστώ πόσα κοπελλούθκια εννα σπρώξει πιο μέσα στην ντουλάπα. Τζιαι λυπούμαι. Τζιαι νευριάζω με τον πατέρα που εν ήβρε τη δύναμη να υπερασπιστεί το γιο του. Να σηκωστεί να πάει σε άλλη πόλη αν δεν αντέχει, να γεράσει με τον γιο του.

Προσπαθώ ακόμα να τα επεξεργαστώ. Μπορεί ναν πολλά πιο απλά τα πράματα που ότι τα κάμνω. Τζιαι να φύουν που τες ειδήσεις πριν καταλήξω κάπου.

Ανακεφαλαίωση αναγνωσμάτων

 Πώς είναι στα ελληνικά το recap ρε παιδιά; Το λεξικό λαλεί ανακεφαλαίωση αλλά εν μου κάθεται*! Είπαμε, παραπάνω ελληνικά, λλιόττερα εγγλέζικα 

Λοιπόν. Ένα αργοπορημένο ποστ, συνήθως ο κόσμος τούτα κάμνει τα Δεκέμβρη, άτε νωρίς Γενάρη. Εγώ προχτές εξανάνοιξα το μπλογκ τζιαι ελοάρκαζα να γράφω εβδομαδιαία αφού είχα 3-4 θέματα στα ντραφτς Πρόχειρα που ήθελα να συντάξω εν ευθέτω χρόνω. Αλλά η αργοσχολία και η ασυνέπεια δεν είναι ξένες έννοιες του ιστολογίου μπλογκ (!!) αυτού.

Στο θέμα μας. Εγώ με τα βιβλία είχα πολλά καλή σχέση που παιδί μέχρι τα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Το έχασα εκεί στα λυκειακά χρόνια. Διαβάσματα, έννοιες της εφηβείας, ξεκινούσαν και τα ΜΚΔ και το broadband. Εξαιρούνται Χάρι Πότερ.

Κάπου στο 2019 ξαναξεκίνησα συστηματικά νομίζω. Ανακάλυψα και το goodreads που ταΐζει την αρρώστια μου με το να φτιάχνω λίστες ατέλειωτες (500+). Ένα βιβλίο το μήνα δηλαδή, τίποτε δραματικό, είχα και διαβάσματα. Φέτος το πήρα στα 15 με προσπάθεια (εξηγώ παρακάτω).

Λόγω καραντίνας, οι βιβλιοθήκες ήταν κλειστές (για κάποιες που τες καραντίνες τελοσπάντων) που ήταν το κύριο μέσο που έβρισκα τα βιβλία που ήθελα. Πήρα kindle λοιπόν και ξεκίνησα με τα δωρεάν του Amazon Prime, που ως επί το πλείστον εν τα κλασσικά βαρετά βαριά. Εξού και κάποιες από τις πιο κάτω επιλογές. Βρέθηκα στην ανάγκη. Στην πορεία αγόρασα κάποια, μπήκα και audiobooks, ντάξει. Μια σχετική απορία την έχω, προς όλους τους βιβλιοφάγους. Τι κάνετε με τα βιβλία; Δωρίζετε κάθε 5 χρόνια κάποια; Βάλλετε ράφια αβέρτα; Θωρώ κόσμο που διαβάζει 30 βιβλία το χρόνο και αυτός είναι ο βασικός μου προβληματισμός. Μακρυγορώ όμως. Σύντομη ανασκόπηση (*ήρτε μου η μετάφραση τωρά αλλά άφηκα τον τίτλο). Εν αρκετά τα βιβλία οπόταν θα πω μόνο θκιο λόγια

1. Animal farm: ήμουν Κύπρο, το βρήκα σπίτι, ήταν στη λίστα. Όλοι πρεπει να το διαβάσουν τζιαι ίσως ναν καλό να διαβάζεται κάθε δεκαετία της ζωής του ανθρώπου, ήταν μόλις η πρώτη μου. 5/5 διότι δεν τολμώ κάτι λιγότερο

2. 1984: έπρεπε να γίνει κι αυτό. Kindle. Τρομακτικό, συμφωνώ με τις εκατομμύρια αξιολογήσεις του βιβλίου στα χρονικά. Υπάρχουν τρομακτικότερα δυστοπικά εκεί έξω που εκδόθηκαν πολλά πιο μετά όμως. 5/5 για τον ίδιο λόγο με πιο πάνω. 

3. Norwegian wood. Δανεικό της Χιονονιφάδας. Τι όμορφο βιβλίο ρε. Ιαπωνία, 60s, κολλεγιόπαιδα. Έκαμα playlist με όλα τα τραγούδια που συναφέρνει, 60s, επίσης χαριτωμένο. Η ταινία εν στη λίστα με τις ταινίες. Λαλώ όμορφο και χαριτωμένο αλλά εν μελαγχολικό βιβλίο, με ευαίσθητα για κάποιους θέματα (κατάθλιψη, αυτοτραυματισμό) 5/5 με την ψυσιή μου

4. Το τρίτο στεφάνι. Αντιλαμβάνομαι την αξία που μπορεί να είχε το βιβλίο πριν χρόνια. Με κούρασε. Πολλά τα πρόσωπα, μου θύμιζε βιβλία λαογραφήματα που εκάμναμε στο σχολείο. 2/5

5. Ι am Cyprus: μικρό βιβλίο, δώρο της Χιονονιφάδας με σύντομες ιστορίες που κάτοικους του νησιού, απόκληρους. Κάποιες σκληρές ιστορίες, σε κάποιες θα μπορούσε ο συντάκτης (editor;) να κάμει καλύτερη δουλειά. 3/5

6. High rise. Εγόρασα το παλιά δώρο της Χιονονιφάδας με σκοπό να μου το δανείσει, όπερ και εγένετο φέτος. Μετά το πρώτο τρίτο περίπου του βιβλίου έχασε το ενδιαφέρον νομίζω. Δε θυμούμαι καν το τέλος να φανταστείτε. Έχει γίνει και ταινία, με χειρότερες κριτικές από του βιβλίου. Ο ήρωας μένει σε μια τεράστια πολυκατοικία, με τις διαφορές κοινωνικές τάξεις να μαλώνουν εν τέλει κτλ. 2/5

7. Seasons of migration to the North: ακόμα ένα που δεν πολλοθυμούμαι. Μπήκε στη λίστα που τον Jack Edwards**. Είχε όμορφη γραφή όμως το θυμούμαι. 3/5 για να μην το αδικήσω αφού δε θυμούμαι πολλά. Mια εισαγωγή τελοσπάντων στην Αφρικανική λογοτεχνία.

**Ο Τζακ ο Έντουαρντς εν γιουτουμπερ που εν άρρωστος με τα βιβλία, τύπου εθκιάβασε 164 το 2021! Παρασέρνει με τζιαι βάλλω πολλές που τες εισηγήσεις του στις λίστες μου τζιαι πρέπει να το κόψω, ειδικά πλέον που καταλάβω διαφορές στα γούστα μας. Μα πόση Τζέιν Όστεν να θκιαβάσει το πλάσμα! 

8. The Great Gatsby: ακόμα ένα που δε χρειάζεται συστάσεις, από Kindle. Λίγο πριν ή μετά που το διάβασα, είδαμε ένα διαδραστικό θέατρο, σε ανοιχτό χώρο παρακαλώ, στο Brighton. Εν ωραίο βιβλίο, με αναπάντεχη κατάληξη, αλλά έννεν συναρπαστικό αρκετά να μείνεις ξύπνιος να το διαβάζεις θεωρώ. Τα πάρτυ των 20ς, γκλαμουριά με μια εσωτερικευμένη μιζέρια. 4/5

9. The man and the sea: Τούτο εν θυμούμαι πώς μπήκε ση λίστα μου, είχαν ανοίξει οι βιβλιοθήκες πάντως. Εμένα ετράβησε με, άρεσε μου η υπόθεση, ένας γέρος να παλεύκει με τη θάλασσα τζιαι ένα κήτος. Άλλοι πιο σαρκαστικοί θα το βρουν κουραστικό φαντάζουμαι, σατζιήν, ας πεθάνει ένας που τους θκιο επιτέλους. 4/5

10. Olive Kitteridge: τζιαι τούτο νομίζω θα το κατατάξω σαν λαογράφημα. Εν καλό, το πώς εν γραμμένες οι ιστορίες τζιαι μπλέκουνται γύρω που την πρωταγωνίστρια που εν ένας δύσκολος χαρακτήρας. Καλό ήταν. Το 3/5 μπορεί να φαίνεται χαμηλό αν πω ότι θα επιδιώξω τζιαι τα υπόλοιπα της σειράς (έχω την εντύπωση εν σειρά με παρόμοιο ύφος τζιαι όι συνέχεια στην ιστορία κτλ)

11. Τα τάπερ της Αλίκης: Είπα να δοκιμάσω την Έλενα Ακρίτα. Εν ένα βιβλίο που διηγείται τις ζωές 3 γυναικών, 3 γενιές. Η Ακρίτα εν καλή στο γράψιμο, εν νομίζω ναν το αριστούργημα της το συγκεκριμένο. Εν χαριτωμένη προσθήκη των ονομάρων της εποχής, Βουγιουκλάκη, Φίνος φιλμ κτλ για τους λάτρεις τις εποχής. Εδιάβασα το παραπάνω στη θάλασσα. Που νομίζω εν κατάλληλο κλίμα για το βιβλίο. 2/5

12. The remains οf the day. Πρώτος Ishiguro. Είδες τον Τζακ, μαθαίνει μου τζιαι τα πρώτα ονόματα στη λογοτεχνία. Εν μου πολλοάρεσε τολμώ να πω αλλά μάλλον εν η υπόθεση που εν με τράβησε. 1950ς, ένας μπάτλερ κάμνει ενα ταξίδι στην Αγγλία για μιαν ανεκπλήρωτη αγάπη. 2/5

Πολλά που τα πιο πάνω βιβλία ήταν επίτηδες μικρά διότι ήθελα να φτάσω τον στόχο των 12 τη χρονιά. Όταν τα κατάφερα, πήρα ένα μεγαθήριο.

13. The count of Monte Cristo: ανυπομονούσα να το τελειώσω. Δεν το έχω με τα κλασσικά. 1/5

14. Η καλύτερη χειρότερη μερα της ζωής σου: Πρώτος Κορτώ, ήταν κάτι μέρες εβδομάδες περίεργες. Είναι όντως λίγο σαν εγχειρίδιο για τις μαύρες μέρες οπόταν δεν ξέρω πώς να το κρίνω. Νομίζω είναι σαν ενα πατ πατ στην πλάτη. Και αυτό κάποτε αρκεί. 4/5

15. Ζήνα Κάνθερ: Τούτο εμπηκε στη λίστα μετα που τουίτς που είδα τζιαι έδωκα πάνω του στο βιβλιοπωλείο. Ήβρα το συναρπαστικό. Εν βιογραφία, αλλά τζιαμέ που εδιερωτούμουν αν έσιει τζιαι λλίο αλατοπίπερο, έπρεπε να μου θυμίζω πόσο άλλαξε η Κύπρος τον 20ο αιώνα. 5/5

16. Exciting times:... που δεν ήταν exciting καθόλου. Μια κοπελίτσα στο Τόκυο, λίγο αναποφάσιστη, λίγο ανώριμη, θα πω και εκνευριστική. Δεν ξέρω αν είναι καλό μαρκετινγκ, αλλά είχα την εντύπωση εδιαβάζαν το ούλλοι για κάποιο διάστημα. Αλλά δεν είδα το γιατί. 1/5

17. Μidnight library: ακόμα ένα που ήταν όντως παντού τους τελευταίους μήνες. Αφορμή για να το πάρω κι εγώ, το bookworm.gr, μια ελληνική λέσχη βιβλίου. Συστήνεται ένα βιβλίο το μήνα, υπάρχει μια zoom κλήση τέλος του μήνα για συζήτηση. Στα ήμειλ ήμουν γραμμένος μήνες (Τζιαι έβαλλα τα απλώς στη λίστα). Τούτο ήταν τζιαι η περιέργεια που είχα για ένα αρκετά δημοφιλές, καινούριο βιβλίο οπόταν πήρα την ευκαιρία. Το βιβλίο εν καλό. Μια νεαρή, με κατάθλιψη, ή τελοσπάντων θέματα ψυχικής υγείας ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο σχεδόν κυριολεκτικά. Στο ενδιάμεσο, μια βιβλιοθήκη με κάθε βιβλίο να αναπαριστά τη ζωή που θα μπορούσε να έχει με άλλες επιλογές. Ξανα, το βιβλίο εν καλό. Η υπόθεση πρωτότυπη, οι χαρακτήρες συμπαθητικοί κτλ. Ακούεται επιστημονικής φαντασίας με τα μεταφυσικά αλλά δεν είναι. Πραγματεύεται θέματα ψυχικής υγείας. Και αυτή είναι ο μεγαλύτερη κριτική του βιβλίου. Περνά τα λλίο ελαφριά τα θέματα τούτα. Εμένα δε με ενόχλησε ιδαιίτερα τούτο, φτάνει να το δεις απλως σαν ένα βιβλίο, όχι σειρά ραντεβού με τον ψυχοθεραπευτή σου. Που την άλλη, όταν ξέρεις ότι θα σε διαβάσουν εκατομμύρια (ο συγγραφέας εν σε μεγάλη ρέντα), οφείλεις να διπλοσκεφτείς κάποια πράματα. Δεν ξέρω, εμένα μου άρεσε ξαναλέω 4/5

Συστήνω τη λέσχη. Τα πλείστα βιβλία μου διεγείρουν το ενδιαφέρον αν και λίγα διαβασα όντως. Η κλήση ήταν χαλαρή, με 30-40 άτομα αλλά καλό συντονισμό, μιλάς μόνο αν θέλεις, κάμερα μόνο αν θέλεις. 

Το βιβλίο του μήνα εν το Travelling in a strange land. 2022 αλλά δε θέλω να ξεχάσω να το εισηγηθώ και μέχρι του χρόνου θα μου περάσει ο ενθουσιασμός. Εν το τέλειωσα ακόμα αλλά το απολαμβάνω! Ένας πατέρας εκ Β. Ιρλανδίας, οδηγά μέχρι το Σάντερλαντ παραμονές Χριστουγέννων που σπουδάζει ο γιος του και εγκλωβίστηκε που το χιονιά γριπωμένος. Το βιβλίο είναι κυρίως οι σκέψεις του και οι αναμνήσεις του, με τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες κάθε πατέρα, άντρα κτλ. Μαθαίνουμε τζιαι μια τραγική ιστορία καθώς εξελίσσεται το βιβλίο. Σχεδόν ο λόγος που σηκώνουμαι το πρωί τούντες μέρες, χα!

Ξανά μανά

 Να το ξαναξεκινήσω το ρημάδι να δούμε τι θα γίνει. Επιστροφές, καταστροφές αλλά δεν επέστρεψα  και μόνος. Αφού υπάρχουν πράγματα που δεν χωρούν στους 280 χαρακτήρες του τουίτερ και ούτε το θρεντ ικανοποιεί την αναγκή για συνοχή στη σκέψη όπως ο συνεχής λόγος. Α ναι, στην επανεκκίνηση αυτή θα προσπαθήσω να είμαι και (πιο) ορθός ελληνικά, μέχρι και τόνους ξεκινήσα να βάζω - οπόταν αν είναι λάθος τα 'συνοχή' και 'συνεχή' που είπα ενημερώνετε. Αν θα γράφω κυπριακά ή ελληνικά δεν αποφάσισα. Χαλαρά. Νόμιζα στα τέλη του 2021 ότι εν κοινωνικούς/πολιτικούς προβληματισμούς που θα θέλω να εκφράζω, έρχονται και εκλογές, θα έχουμε πολλά να πούμε (ποιοι;) αλλά όπως βρέθηκα ξύπνιος στις 3 το πρωί εψές, εγώ και το ταβάνι, σκέφτηκα τρία άσχετα ποστς στο τσακ μπαμ. Κορδόνι μας πάει η επικαιρότητα, αφορμές θα βρίσκω πολλές, χρόνος και συνέπεια χρειάζεται. Οπόταν ό,τι θέλω θα γράφω. Εκτός τα προσωπικά. Πάθαμε και μάθαμε. 

Σκέφτομαι ότι το τουιτερ παρομοιάζεται με το να κάθεσαι σε ένα παγκάκι στην πλατεία, όχι απαραίτητα τα σκάφη λέιζερ ολυμπιακού ιστιοπλόου στην Ελευθερίας, τζιαι να φωνάζεις δυνατά τις σκέψεις σου. Πολλοί περνούν παραδίπλα, ακούν και αγνοούν, περισσότεροι δεν σε ακούν καν που τη φασαρία γύρω αλλά θα βρεθεί τζιαι ο κάθε τυχαίος που θα σου απαντήσει ή και να σε βρίσει. Το μπλογκ όπως έγινε, ή μάλλον όσοι μείναμε είναι σαννα τζιαι είσαι στην άκρη της ίδιας πλατείας με τη μύτη να ακουμπά το κρύο τούβλο τζιαι να λες τις ίδιες σκέψεις. Λιγότεροι θα σε ακούσουν και ακόμα λιγότεροι θα σου απαντήσουν. Και κάποτε, αυτό είναι καλύτερο.