Κοστουμαρισμενο ποστ

Σημερα το ποστ μας θα ειναι σοβαρο, ωριμο με αναδρομες, φλασμπακ, προβληματισμους, αποριες και συμπερασματα. Α και θα ειναι μεγαλο.
.
.
.
Τζιαι τωρα που εμειναμε εμεις τζι εμεις (εφυαν οσοι καρτερουν τιρι-τιριτακτα ποστ) να ξεκινησω.
Η οικονομικη κριση εξεκινησε πριν 4 χρονια ουσιαστικα. Θυμουμε ηταν Σεπτεμβρης τζιε εχρεωκοπησεν η Lehman Brothers, μια αγνωστη μου τραπεζα, καπου μακρια. Τζιε ομως επαιξε στες ειδησεις πολλα. Καθε εβδομαδα οι ειδησεις ετονιζαν το προβλημα που ηταν ακομα μακρια. Εν μας εφοητσιαζεν, στο κατω κατω ειμαστε μια μικρη κουκκιδα τοσο μακρια. Τελικα η χρεωκοπια της Lehman Brothers εξελιχθηκε σε μια παγκοσμια οικονομικη κριση, με τες κυβερνησεις να περνουν μετρα (εγκαιρα ή οχι), χωρες ολοκληρες στο χειλος του γκρεμου, το χασμα μεταξυ φτωχων και πλουσιων να μεγαλωνει, την μεσαια ταξη να αφανιζεται, την ανεργια στους νεους να τσακιζει κοκκαλα, και τα πτυχια κρεμασμενα στους τοιχους να σκονιζουνται. Θυμουμε οταν ημουν τελειοφοιτος εκαμα την σκεψη οτι μπορει τα 2 χρονια στρατου να μου φκουν σε καλο περκι κοπασει τουντο κακο πριν μπουμε στην αγορα εργασιας. Τα 2 χρονια επερασαν τζιε στην Κυπρο το γλεντι τωρα αρκεφκει.

Στο μεταξυ επρεπε να καμω επιλογες για σπουδες. Εχοντας φοιτησει σε ιδιωτικο αγγλοφωνο σχολειο, με το βρετανικο συστημα εξετασεων κτλ, το ρευμα οδηγουσε προς Αγγλια μεριες. Σιουρα οι πορτες εν ανοιχτες τζιε για αλλου αλλα καθε φορα που συναφερνα την Αμερικη η μανα μου εκαμνε μια γκριματσα μεταξυ σοβαρου τζιε αστειου. Αλλοι προορισμοι στην Ευρωπη εν ηταν τοσο ελκυστικοι ακαδημαικα τζιε το να μεινω Κυπρο εν το ηθελα τζιε εθεωρουν το waste of potential.

Αρα εκαταληξαμε στην Αγγλια στην οποια τα διδακτρα ακουετουν οτι θα ψηλωναν αποτομα οπως και εγινε στα ενδιαμεσα χρονια του στρατου. Ερωτησα πολλες φορες τον παπα μου κατα ποσο μπορουμε. Φυσικα τζιε ειπεν οτι να καμω οτι θελω τζιε να μεν εχω εννοια, παντα ηταν σκοπος του να μας σπουδασει κτλ. Παντα ετσι ηταν.
Τωρα να εβρουμε κλαδο. Με την παροδο των 2 χρονων που εκαμνα τα επιλεγομενα στο σχολειο (φυσικη, μαθηματικα, οικονομικα, λογιστικη) εκαταλαβα οτι ο εμπορικος κλαδος εν για μενα. Φυσικη δεν ειχα την πελλαρα, τζιε μαθηματικα δεν ειχα εμφυτη κλιση αλλα ημουν καλος. Στα αλλα 2 ομως, τζιε ενδιαφερον για την υλη ειχα τζιε ημουν τζιε καλος. Το θεμα ειναι οτι τα οικονομικα ηταν πολλα θεωρητικα τζιε η λογιστικη παρα πολλα απλη. Just a series of steps. Σιουρα θα εισιε τζιε περισσοτερο βαθος αλλα εν ενιωθα την λογιστικη σαν προκληση. Ο κοσμος ομως των επιχειρησεων κτλ ετραβαν με. Αρα εγυρεψα κατι που να τα συνδυαζει ουλλα. Εμιλησα με αποφοιτους, με φοιτητες, (η συμβουλος του σχολειου θα μπορουσε να ηταν βοηθητικη αν δεν εκαμνα research που μονος μου, εν μου ειπε κατι που εν εξερα δηλαδη), εκαμα online tests να εβρω τι μου τερκαζει, επηα στην εκθεση πανεπιστημιων 2 φορες (την μια εφυα με θκιο βαλιτσες prospectus τζιε την αλλη απογοητευμενος που το ποσο κατωτερο των προσδοκιων μου εν το παναυρι τζιαμε). Εκαταληξα στο επαγγελμα του αναλογιστη.

Αρεσεν μου η ιδεα του να υπολογισω αν με συμφερει να καμω ασφαλεια ζωης μιου 28χρονου χτιστη που καπνιζει που τα 12 του τζιε οδηγα μοτορα. Εσυνδιαζεν ουλλα τα 3 μαθηματα που εκαμνα, ηταν ενδιαφερον σαν σπουδη, οι χωροι εργοδητησης αρεσαν μου σαν περιβαλλον τζιε προοπτικη (ναι ειμαι ο τυπος του γραφειου), οποταν i went for it.
Λλια τα πανεπιστημια που το προσφεραν σαν πρωτο πτυχιο (συνηθιζεται ενα πρωτο πτυχιο μαθηματικων τζιε μετα ειδικευση σε τουτο αλλα εγω επηα κατευθειαν στο ειδικο καλως ή κακως. Εκαμα τες αιτησεις μου τζιε ουσιαστικα ημουν μεταξυ 2. Μιας μεγαλουπολης με πολλα ωραια ζωη, παρα πολλους κυπραιους τζιε το επιπεδο του πανεπιστημιου αρκετα καλο τζιε μιας πολλα μικρης πολης με ελαφρως καλυτερο πανεπιστημιο. Ι went for the lifestyle. Οι γονιοι μου αν τζιαι ειπαν την γνωμη τους εν επιμεναν. Για ψηλα ακαδημαικα παμε μεταπτυχιακο που ουτος ή αλλως εγινε ψιλοαπαραιτητο.

Και ερχομαστε στο σημερα. Αυριο πετω. Ξεκινω μια νεα ζωη, την οποια εδω και χρονια περιμενα. Εν ειμαι ενθουσιασμενος. Ισως γιατι τους τελευταιους μηνες εκατασταλαξα σε φιλικα προσωπα, εδεθηκα μαζι τους τζιε ξερω οτι ποτζι που παω (που παω με εναν χρονια φιλο) εν θα εχω τουντην φιλια. Με τουντον φιλο ειμαστε πολλα καλα αλλα εν εχουμε βαθος, ουσια πιστεφκω.

Εν ξερω πως να εκφραστω. Μισω το που ειμαι μελαγχολικος ετσι μερα.

Ακομα να κατασταλαξω για λαπτοπ. Σημερα ξαναβαρω στην επιλογη του μακμπουκ.

Ειχα πολλα να γραψω αλλα ωσπου να γραψω το ποστ (εξεκινησα που το πρωι) εσβηστηκαν ουλλα τζιε ενας λογος εν οτι εποσιερετησα τζιαλλους φιλους. Που τους εθωρουν καθε μερα τζιε τωρα εννα καμω μινιμουμ μηνα. Ουφφου τι με επιαεν τωρα ολαν;