Τις προάλλες ήμουν λυπημενος. Και τουιταρα περί τουτου γιατί εχουμε 2016.
Motivation to live: 0— dreamer in a cubicle (@Skeftomekegrafo) July 13, 2016
Και τωρα θα το γραψω στο μπλογκ μου γιατι πεθυμω το 2008.
Ίσως να ήταν μια που τζιεινες τις μερες απλώς. Που επιτρεπεται να εχουμε ολοι. Να ειναι ολα μαυρα, ματαια. Ισως να ηταν η κουραση και η ενταση των προηγούμενων ημερών. Να τα προλαβεις ολα, να διαβασεις, να μαγειρεψεις και να μην ενδωσεις στα φαστ φουντ, να πας γυμναστηριο, να κρατας το σπιτι σε μια οκ κατασταση, να πετυχεις τον αποταμιευτικο στοχο του μηνα, να διαβασεις το αρθρο που πετυχες στο φβ και φυλαξες για μετα, να μη στερηθεις κοινωνικη συνευρεση, να δεις ολα τα νεα βιντεο των καναλιων που εισαι συνδρομητης στο γιουτουμπ. Καλα, ενταξει, εκει κανω περικοπες. Αγνοουσα την υπαρξη του ορου fomo, μεχρι που μου εισηγηθηκαν οτι πασχω. Ε μαλλον, υποθετω. Ειχα και ενα αθλιο Κυριακοδευτερο που συνεχιστηκε με δυο πενταωρες νυχτες. Ω ναι, ο υπνος ειναι αυτος που την πληρωνει συνηθως. Και η παραγωγικοτητα στη δουλεια βουλιαζει χερι χερι με τα βλεφαρα την επομενη.
Τελοσπαντων, εφερα και λιγο τα πανω κατω στα προσωπικα ζητηματα προσφατα. Και νομιζα θα εβρισκα μια εσωτερικη ηρεμια κάπως. Οτι θα ημουν ενταξει με τις αποφασεις μου, αποδοχη κτλ. Ατε να περασω τζιειντη διαδρομη της απορριψης, θλιψης, πενθους, θυμου κτλ τζιαι να περασει. Ελα που ομως που τωρα μας περισσευει το αγχος, και η αγωνια και τα νευρα για το μελλον. Περι τουτου. Σκατα φιλε αναγνωστη. Κανενα πλανο στο μελλον επι του παροντος.
Ουτε τα επαγγελματικά δεν είναι στα φορτε τους. Δεν ηταν ποτε δηλαδη απο τοτε που αρχισα να έχω κατηγορια "επαγγελματικα" στη ζωη μου αλλα τωρα τελευταια σκεφτομαι διαφορα. Να μην μακρηγορω.
Ειδα ονειρο το σπιτι τζιαι τους δικους μου την προηγούμενη. Αφου ακολουθησαν μερικες μερες μοναξιας. Επειδη αν εκφραζεις επιθυμία να ζησεις στο εξωτερικο να εισαι ετοιμος για μερες μοναξιας. Και ημουν. Οι τρεις μηνες με το σπιτι σε ασκητικη ησυχια το απογευμα πεσανε βαρετοι ομως. Κι ας μην τρελαίνομαι για τον συγκατοικο εν παση περιπτωση. Κι ας κουβαλω φιλους ενιοτε να σπαζει η μονοτονια. Ηρθαν ολα κι εδεσαν το πρωι εκείνο λοιπον. Στο λεωφορειο για τη δουλεια. Τη νεροβραστη δουλεια. Ακουστικα στα αυτια, δε θα πω ποιο τραγουδι, μη μας παρουν με τις πετρες. Θκιο νοτες αρκουσαν και ξεχειλισαν το ποτηρι. Και τα ματια. Ποταμος ρε φιλε εξω που το γραφειο. "Τι καμνω δαμε; Γιατι εν παω πισω γαμωτο να τα βρω ουλλα ευκολα τζιαι κανει; Τι που τουτα που εχω δαμε αξιζει τι στερουμαι τζιαμε;"
Ακομα εν ηβρα απάντηση η αλήθεια ειναι.
Αλλά εντάξει, λιγος ηλιος και μιας βραδιας καλος υπνος μου αλλαξε προοπτικη. Προς το παρων. Μεχρι τις επομενες μαυριλες.
