Κύκλοι

Πάει σχεδόν ένας μήνας που έγραψα τούντο κείμενο μια μέρα που επήα θάλασσα μόνος μου. Δεν το δημοσίευσα τότε γιατί έθελα να το ξαναπεράσω. Τζιαι εθυμούμουν το τες επόμενες μέρες ότι εξέμεινε μες στα drafts μου. Τζιαι ελάλουν θα το ξαναπεράσω στο αεροπλάνο. Για την ατμόσφαιρα. Θα το περάσω την νύχτα πριν τη δουλειά, για το συμβολισμό. Νομίζω ότι τελικά τις μέρες που ακολούθησαν την πρώτη αυτή γραφή του κειμένου, άλλαξε απλώς ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα.
Παρ'όλα αυτά σας το παρουσιάζω. Εν το επείραξα α. Πρόμις.





Δεν μπορεί να ανοίξει ένας κύκλος χωρίς να κλείσει ο προηγούμενος. Κάθε αρχή είναι και ένα τέλος. Όταν μαθαίνεις να περπατάς, σταματάς να αρκουδίζεις. Πας γυμνάσιο αφού τελειώσεις το δημοτικό. Έτσι και με τους ανθρώπους, καλούμαστε συχνά πυκνά να κλείσουμε ή να ανοίξουμε κύκλους. Σχέσεις τελειώνουν αλλά ο καινούριος κύκλος δεν είναι απαραίτητα ο αντικαταστάστης αυτού που αποχαιρετάς αλλά ο καινούριος σου εαυτός που κουβαλά όσα έμαθες και έπαθες. Και αυτά που δεν έμαθες παρ'όλο που έπαθες.

Τίγκα στις μεταφορές το κείμενο σήμερα. Κάποιους κύκλους καταφέρνεις να τους κλείσεις με χάρη, επειδή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, επειδή η πορεία ήταν νοητά προδιαγεγραμμένη. Αλλους κύκλους δεν καταφέρνεις να τους κλείσεις. Σπάζεις τον διαβήτη, σκίζεις το χαρτί και σου απομένει μια άμορφη μάζα. Απροσδιορίστου ταυτότητας, μεγέθους και πορείας. Μάλλον που δεν θέλησες ποτέ να κλείσεις τον κύκλο. Κι ας θέλεις σαν τρελός όσο κι αν σε τρομάζει, να ανοίξεις έναν άλλον κύκλο.

Φεύγω εντός των ημερών. Βρήκα μετά που μήνες δουλεία στην Αγγλία. Βρήκα δουλειά ακριβώς πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου, παρ'όλο που τους τελευταίους μήνες λόγω 'απόγνωσης', έστειλα αιτήσεις και σε άλλα πεδία. Δεν θα ζήσω αυτό που φανταζόμουν όμως. The big life σε μια (καταθληπτική) μητρόπολη δουλεύοντας σε γυάλινα πολυόροφα για καλά λεφτά που θα εξαγόραζαν όσα θα μου έλειπαν. Αντ'αυτού, σκέφτουμαι αν θα τα βγάζω πέρα στο τέλος του μήνα. Με αυτοτιμωρώ κατά κάποιον τρόπο έτσι, για όσα δεν κατάφερα. Μα κανείς δε μπορεί να με κατηγορήσει ότι δεν προσπάθησα. 

Και μες στη σύγχηση των ημερών, έγινες άλλος άνθρωπος. Λύσσαξες να φύγεις και ξέχασες να ζήσεις αυτό που σου έμεινε. Κι ακόμα κι αν πείσεις τον εαυτό σου ότι θα σε τιμωρήσεις με αυτό, που θα φύγεις ξέροντας ότι δεν έπραξες σωστά αυτό τον ένα μήνα διακοπών, δεν είσαι μόνος σου στο ταμπλό αυτό.

Νοσοκομείο

Επήα σήμερα στο Γενικό Λάρνακας μισή ώρα να δώσω αίμα. Γράφεις βιβλίο με τα τραγικά που παρατηρούνται. Ή έστω stand-up comedy.

Τζιαι ξεκινούμε με το μαρτύριο "Στάθμευση".
Ένας χάος ο χώρος στάθμευσης τζιαι ίσως ο πιο κακοσχεδιασμένος που είδα ποτέ. Λλίο μετά την είσοδο μια προχειροστημένη καντίνα, με τέντες τζιε αρκετό κόσμο στα τραπεζάκια που κάτω. Μυρίζει σάντουιτς, οι παραπάνω φορούν άσπρα. Εν προσωπικό, εν εκπαιδευόμενοι, εν ξέρω. Χαμέ τζίνο το πράσινο χαλί που τάχα υποτίθεται ότι πρέπει να σε ξεγελά για τεχνητό χλοοτάπητα. Κάτω που το χαλι (ο τόνος όπου θέλετε), άσπρο τσιακκίλι. Που το βάλει σε εξωτερικό χώρο για να προσθέσεις επίπεδο, αφού όμως προνοήσεις για αγριόχορτα ή έστω να ξεχορτίζεις συχνά. Περιττό ότι δεν έγινε κανένα που τα δυο.
Γίνουνται έργα για επέκταση τζιαι εννοείται εν τζίντα ττέλια, κυγκλιδώματα, φράκτες γουατέβερ με τους πράσινους μουσιαμάες. Τριτοκοσμία. Στην Αγγλία μπαίνουν κατάλληλα πλακάτ, να μεν θωρείς, με διαφημίσεις ή με τα σχέδια και πληροφορίες για το τι κτίζεται τζιε τα πλακάτ έχουν στρατηγικά τοποθετημένες τρύπες για να θωρεί μέσα ο κόσμος.
Το πλακόστρωτο χαμέ σπασμένο σε σημεία. Εν τζείνο με τες πέτρες μέσα, εν ξέρω αν εν κατάλληλο για νοσοκομείο. Πρέπει να σιονωσαν καμιά σύκλα με νερό πριν μερικές ώρες, ή εν λάθκια. Να και ένα σκυλάκι στην είσοδο. Φαίνεται καλοδιατηρημένο, ελπίζω ότι περιμένει τον ιδιοκτήτη του αλλά ελεύθερο και με κολλάρο μάλλον εν αδέσποτο. Έξω που το νοσοκομείο. Περίφημα.
Μπαίνω τζιαι στρίφω αμέσως για τη σκάλα να πάω πάνω. Περιττό ότι γενικά εν ένα σαγλίκκι μέσα. Vending machines ποτζί ποδά, καροτσούθκια, κόσμος πάει έρκεται, ούλλα βγαλμένα που τα 90ς, τα αλουμινία των παραθύρων που φαντάζουμαι έννεν καθόλου μονοτικά τζιαι ίσως εν τα ίδα με τα δωμάτια.
Φκαίνω στον πρώτο όροφο, έσιει εξοπλισμό μες στους διαδρόμους, ψυγεία (ιατρικά), φορεία, ο κόσμος περιμένει την ουρά του. Μουντίλα, οι καρέκλες οι ίδιες με τότε που έρκουμουν πριν 15 χρόνια πιο συχνά για ένα μικροπροβληματάκι. Επήα στο χημείο-τραπέζα αίματος.
Εκάθουνταν οι κυρίες μέσα στο γραφείο τζιαι ασχολούνταν με γραφειακά ενώ εμιλούσαν περί ανέμων κα υδάτων. Εδουλεύκαν τα κλιματιστικά φουλ, οι πόρτες ορθάνοιχτες όμως, η τηλεόραση στην κύρια αίθουσα ανοιχτή χωρίς να θωρεί κανένας, ένα αυτοκόλλητο Αη-Βασίλη κολλημένο στα πλακάκια του τοίχου. Έσιει χρόνια που εν τζιαμέ. Θρησκευτικές εικόνες, αποφθέγματα για την αιμοδοσία, μίγματα και των δύο.
Εσυμπλήρωσα τη φόρμα όπως με καθοδήγησε, είπα της ότι έδωκα αρκετές φορές αίμα τζιαι επερίμενα να έρτει κάποιος γιατρός. Ήρτε η γιατρός με καταγωγή από ΕΣΣΔ, φιλική δεν τη λες, μονολεκτικά μου εμίλαν, έπιασεν μου τη πίεση, εξαιρετική πάλε (win).
Εντομεταξύ πάλια εν έκαμναν τζιαι μιααιματολογική μικροεξέταση; Τες τελευταίες φορές εν μου κάμνουν.
Ήρτε η κοπέλα να με ετοιμάσει, ενώ ελάλουσαν τα δικά τους. Ετρύπησε με τζιαι επήε να αλλάξει κανάλι ρωτώντας τη γιατρό αν ξέρει κάτι νεότερο για την Ελλάδα. (έδειχνε κάποιο παλιό ελληνικό σίριαλ τζιαι έβαλε ειδήσεις). Τι ήθελε να τη ρωτήσει. Εξεκινήσαν κουβέντες του καφενέ. Πώς εβρεθήκαμε να συζητούμε για την Κύπρο, εν εκατάλαβα. Αλλά πάντα έτσι γίνεται, έννε;
Εδοκίμασα να προσθέσω κανένα θκιο σχόλια να κατευθύνω τη συζήτηση στην ουσία αλλά δεν. Υπήρχε και μια μικροένταση όταν η κυπραία, πρόσφυγας νοσοκόμας ελάλεν της ότι όταν επήε το 88 στο Κίεβο εν είχαν ούτε κωλόχαρτο ενώ η Ρωσσίδα ελάλεν ότι είχαν από όλα και για παράδειγμα είπε ότι είχαν άφθονα μήλα ενώ τώρα πρέπει να εισάγουν που Πολωνία. Η θέση της ήταν ότι οι κλειστές οικονομίες έχουν την καλύτερα. Πέρασε στην αντεπίθεση ισχυριζόμενη ότι στην Κύπρο εν είχαμε τίποτε πριν την εισβολή. Αντάκοσε η άλλη για το Βαρώσι τζιαι το χωρκό της που είχαν τηλεόραση. Βεβαίως έγινε και αναφορά στους Άγγλους που μας εβοηθήσαν, είχαμε κτηματολόγιο ενώ οι καλαμαράες ιδέα, τα γνωστά.
Με αυτά και με αυτά, έφυε η γιατρός αφού εμίλησε τζιαι λλίο στα τηλέφωνα τζιαι είδε ότι είμαι οκ. Ήπια τη λεμονάδα μου της ΚΕΑΝ, τα μπισκοτούθκια τα bakandys τα μαλακά (πλέον), που το ίδιο μεταλλικό σκεύος που είχαν πάντα τζιε έφυα. Τα ίδια.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα, στο ανοιχτό παράθυρο, Κύπριος μεσήλικας, του γνωστού είδου Gadarus εκάπνιζε. Μες στο νοσοκομείο!
Εφαντάστηκα το διάλογο που θα ακολουθούσε οπόταν εν είπα τίποτε. Σόρρυ.

Δεν επροσπάθησα να γράψω κάτι λογοτεχνικής αξίας δαμέ. Απλά το νοσοκομείο Λάρνακας εν ένα μαύρο χάλι. Τζιαι μιλώ για το καινούριο.