Η αλήθεια βέβαια, βλέποντας ότι το τελευταίο μου ποστ γράφτηκε όταν ερχόμουν Αγγλία μετά το Easter break δικαίως παραμέλησα το μπλογκ. Που την πρώτη μέρα της επιστροφής, μπήκαμε σε πρόγραμμα εξεταστικής με λογικά, θεωρώ, διαλείμματα όταν υπήρχε ευκαιρία. Σας διάβαζα βέβαια και σας σημάδευα "read later".
Από τον Απρίλη, μπας και σώσουμε τα σπασμένα.
Το διάλειμμα θα έπρεπε να γράφεται αλλιώς. Όπως και η Θεσαλλονίκη.
Δεν σώθηκαν τα σπασμένα φοβάμαι. Αλλά θα τα πούμε όλα σιγά σιγά. Ίσως και όχι. Το μπλογκ δεν το έχω για να δεσμεύομαι.
Επιστρέφω Κύπρο σύντομα. Να ανασυνταχτώ, να βρω λίγο δύναμη γιατί προς το παρών μόνο απογοήτευση. Από μένα. Για όσα δεν έκανα, για όσα δεν κατάφερα. Όχι μόνο φέτος. Η αυστηρότητα με την οποία κρίνω τον εαυτό μου με αναγκάζει να ανατρέξω μέχρι και στο δημοτικό και να θυμηθώ αποτυχίες και στόχους που δεν κατέκτησα. Φορές που άκουσα το "δεν πειράζει, έκανες ότι μπορούσες", φορές που φόρεσα δικαιολογίες για να ντύσω την αδυναμία μου και την ανικανότητα μου, φορές που απογοήτευσα.
Dreamer όνομα και πράμα. Που να ήξερα όταν διάλεγα το username πόσα θα φανέρωνε για την προσωπικότητα μου. Γιατί δε με είπα ούτε achiever, ούτε winner, ούτε καν warrior. Dreamer με είπα, ό,τι πιο παθητικό και αξιολύπητο.
