Γονείς

Κάποιες φορές συμβαίνουν πράγματα στες ζωές φίλων ή τελοσπάντων γνωστών μας που σε ταράσσουν τζιε κάμνουν σε να δεις τα δικά σου με άλλο μάτι τζιε να εκτιμήσεις πράματα που ήσιες δεδομένα. Με κάποια πράματα που έγιναν τελευταίως (ή που έμαθα τελευταίος) εκτίμησα τους γονείς μου. Που τους έχω. Δίπλα μου. Τζιε τους θκιο.
Πρώτο περιστατικό: Μαθαίνω ότι εδώ και κάτι μήνες ένας καλός μου φίλος μεινίσκει μόνος του. Τζιε εν εννοώ σε δικό του διαμέρισμα ή κατι. Εννοώ ότι στο σπίτι που μεγάλωσε, μεινίσκει μόνος του. Εφύαν οι γονιοί του στες Αγγλίες για δουλειά. Δις σαξ. Πρώτον, γιατί προφανώς φαίνεται μια οικονομική εξαθλίωση της χώρας που οι αρμόδιοι τωρά την επήραν χαπάρι τζιε πετσοκόφκουν αλλά κυρίως εν το ατομιστικό μέρος που με ετάραξε. Εν στρατιώτης το παιδί, όπως εμένα, τζιε ξέρω τι σημαίνει να έρκεσαι σπίτι πτώμα τζιε να θέλεις να έβρεις ένα πιατό ζεστό καλό φαί, ρούχα καθαρά, σεντόνια να τζιοιμηθείς τζιε ένα σπίτι γενικά σε μια κατάσταση που να σε ξεκουράζει. Ο φίλος μου όμως εν τα σιει τούτα. Εν ξέρω αν επροσπειοίτουν για να μεν δείξει κάτι αλλά εν έδειξε να τον κόφτει. Εν έδειξε να τον κόφτει που εσιει τρεις πόντους σκόνη παντού. Εν έδειξε να τον κόφτει που αναγκάζεται να τρώει ότι έβρει, όπως καταφέρει να τα μαειρέψει (κυρίως ρύζια τζιε μακαρόνια για ευνόητους λόγους). Εν έδειξε να τον κόφτει που εν θα έβρει την στοίβη με τα ρούχα που να πάρει αύριο στο στρατό έτοιμη πάνω στο κρεβάτι, πλυμένη, σιδερωμένη. Που την άλλη τωρά που τον θυμούμε που μου τα λάλε (όταν εγώ τον εθώρουν σαν χάννος) εν ήταν τζιε χαρούμενος. Απλά μπορει να εκαρτέρουν πιο drama queen αφήγηση (όπως θα έκαμνα εγώ!) Τεσπά, μήπως τελικά ακόμα τζιαι οι γονιοί εν πολυτέλεια; Οι κυπραίοι σίουρα! Πρόθυμοι ακόμα τζιε να μασήσουν το φαί του (20χρονου) μωρού για να μεν κουραστεί! Επίσης οι δικοί μου έχουν με στα ώπα ώπα η αλήθκια (που εν με χαλά) απλά τωρά εσυνηδητοποίησα πόσο συνηθισμένος είμαι να τους έχω γυρώ μου. Μετά που μου είπε τι περνά ο παρέας έθελα να πάω σπίτι τζιε να τους αγκαλιάσω (πράμα που εν έκαμα γιατί όταν επήα ετζιοιμούνταν τζιε την επομένη επεράσαν μου οι συναισθηματισμοί μου).

Δεύτερο περιστατικό:
Εχτές επέθανε ο παπάς κάποιου φίλου μου. (Πάλε στρατιώτη). Απλά εν εξύπνησε το πρωί. Ο φίλος μου μέσα στο σοκ (ήμασταν έξω την προηγούμενη τζιε ήβραν τον το πρωί που θα πηένναμε μέσα) ήρτε κανονικά στη στάση του λεωφορείου για να πάμε μέσα. μετα τες τυπικές καλημέρες, εν εμίλαν αλλά οκ, εν 6μιση το πρωί ας πούμε! όταν εφάνηκε το λεωφορείο τζιε ήταν να μπούμε μέσα λαλεί μου "¨να σου πω κάτι αλλά μεν πεις τίποτε. επέθανε ο παπάς μου" στήλη άλατος εγώ  ο μαλάκας ρωτώ "τι εννοείς;" "τζίνο που άκουσες" τζιε έμπηκε στο λεωφορείο. στη μισάωρη διαδρομή εν είπα τίποτε για να σεβαστώ την επιθυμία του. όταν επήαμε στους θαλάμους επήε να ξιουριστεί όπως κάθε μέρα (!!!) τζιε ήβρα την ευκαιρία να πάω να του μιλήσω. Βασικά εξήγησεν μου ότι ήσιεν ανάγκη να φύει που σπίτι. Κατανοητό. Το πόσο ψύχραιμος ήταν εν περιγράφεται. Στα πολλά έπεισα τον να πάει να μιλήσει του λοχαγού του τζιε όπως αναμένετο έφυε με άδεια. Εντυπωσιαστήκαμε ούλλοι με την ψυχραιμία του τζιε ερίξαμεν το ότι εν θα συνηδητοποιήσε τι έγινε ακόμα.
Σήμερα επήαμε στην κήδεια. Εννα ακουστεί πολλά παράξενο αλλά επιτέλους είδα τον να ξεσπά.

Η ουσία της ιστορίας είναι ότι έχασεν τον παπά του. Τζιε μπορεί να τον χάσω τζιε εγώ. Πόψε, αύριο, του χρόνου. Πέραν του προφανές σοκ τζιε της ψυχικής οδύνης εννά του αλλάξει τζιε την τροπή της ζωής του τωρά τούτο κυρίως λόγω οικονομικών... Κατ'αρχάς εννά απολυθεί τωρά λογικά, ενώ έχει χάσει τον ακαδημαικό χρόνο (εκτός τζιε αν σταθεί πολλά τυχερός) άρα εννά πρέπει να βρει μια κουτσοδουλειά να περάσει ή να κάθεται δέκα μήνες. Τι δουλειά να έβρει με ένα απολυτήριο λυκείου τζιε στην παρούσα χώρα. Δεύτερον, ας πούμε ότι εννά φκάλει τον χρόνο. Μετά; Ελέεν μου πολλές φορές πόσο πολλά θέλει να πάει να σπουδάσει Αμερική για να φύει που δαμέσα. Τωρά με τι πόρους τζιε με τι ψυσιή να πάει... Εν πολλά τα εμπόδια που εννα έβρει μπροστά του ο Χ... Τόσα που με κάμνει να θυμούμε να ευχαριστώ τον Θεό που έχω τους γονιούς μου τούντην στιγμήν να με καρτερούν να φάμε. Καλή δύναμε φίλε...

ΥΓ: Το ποστ αφιερωμένο σε όλους τους γονείς του κόσμου και ειδικά στον μακαριστό κ. Αντωνάκη.