Είδαμε τις προηγούμενες μέρες ορδές προσφύγων Παλαιστινίων να επιστρέφουν στον τόπο τους. Ασχέτως του Παλαιστινιακού, που βρίσκω άσκοπο να τοποθετηθώ τώρα μετά που θκιο (εξηνταθκιο;) χρόνια, η εικόνα των προσφύγων έβαλε με σε σκέψεις.
Οι πλειστοι που τουντους ανθρώπους επιστρέφουν σε χαλαμαντουρα. Οι πιο τυχεροί θα έχουν τεσσερις τοίχους που στεκουν ακόμα. Αλλά καμιά υποδομή άρα πώς ξεκινάς τη ζωή σου; Τζιαι πάλε επήαν.
Τζιαι μετά εδιερωτούμουν για τους δικούς μας πρόσφυγες. Όσοι εμείναν. Διότι "κάπως" έχουμε παραπάνω πρόσφυγες τώρα από ότι το '74 αν εκαταλαβα καλά κάτι που διάβασα μες στο καλοκαίρι. Πόσοι θα επεστρεφαν αν αύριο είχαμε την ιδανική λύση; θυμούμαι ότι ακόμα και το 04, υπήρχαν φωνές που ελέαν ότι πού να ξαναστηνουμε τη ζωή μας ξανά που την αρκή. Τζιαι λέω "ακόμα και το 04" όι επειδή ήταν ιδανική λύση αλλά ήταν άλλη η κατάσταση ποτζιει τζιαι άλλες οι ηλικίες των προσφύγων ποδά. Το τραγικό κόστος του βολέματος.
Εξαναέγραψα νομίζω για τους οικογενειακούς φίλους που το ένα Πάσχα εσηκωναν το ποτήρι με το "τζιαι του χρόνου στην Τζιερύνεια" τζιαι το επόμενο "να μας δωκουν κάτι για τα χωραφκια μας να δωκουμε των παιθκιών μας". Το τραγικό κόστος της απολεσθείσας (!) ελπίδας.
Άλλος συνειρμός που ήρτε στη θέαση των προαναφερθέντων συγκινητικων εικόνων, ήταν τζιαι η σύγκριση με κάτι βιντεο που εκυκλοφορούσαν κάπου τζιαμέ στο 2012 με επιστροφές Αμερικανων στρατιωτών. Που εκαμναν έκπληξη των οικογενειών τους τζιαι εκλέαν ούλλοι μαζί, εκλέαμε τζιαι εμείς, εκλέε τζιαι η Έλλεν (για τζιειντο σκηνικό μιλούμε). Πόσο εξέπεσε η Αμερικη που τότε, πόσο άλλαξε η άποψη του κόσμου για τις αποστολές της Αμερικής σε Αφγανιστάν και περίχωρα, ποσα εμαθαμε και πόσα δε μαθαμε που τότε. Η τραγική φύση της γνώσης της υστερινής.
Τζιαι τέλος, επειδή δυστυχώς όλα είναι περιεχόμενο πλέον αλλιώς δεν έγινε ποτέ, δεν άργησαν να κυκλοφορησουν τζιαι σχετικό τικτοκ με τις επιστροφές των Παλαιστινίων. Με σκηνοθεσία, συγκινητική μουσική. Τζιεινα ήβρα τα λλιον ενοχλητικά. Η επιτηδευμένη επίκληση στο συναίσθημα εν που τα πιο αποκρουστικά φαινόμενα για μένα. Η τραγωδία των καιρών που ζούμε.
Ο tempora, o mores, επίσης πάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου