Κάθε φορά μου γίνεται και πιο δύσκολο να συντάξω κείμενο στα Ελληνικά. Ίσως να είναι και ο λόγος της αναβλητικότητας μου, διότι το συγκεκριμένο ποστ προσπαθώ να κάτσω να το γράψω ένα μήνα μες στο νερό.
Στο ζουμί. Ο Τιμ Γκάρνερ, Αυστραλός εκατομμυριούχος, είπε τον περασμένο μήνα ότι όταν προσπαθούσε να αγοράσει το πρώτο του σπίτι δεν αγόραζε αβοκάντο σε τοστ 19 δολαρίων και καφέδες στα 4 δολάρια στοχεύοντας με αυτό του το σχόλιο τους millenials. Η αλήθεια είναι ότι τόσο καιρό που εσκέφτομουν το ποστ ενόμιζα ότι ο τύπος εν ένας ασπρομάλλης, με λιγοστή ουσιαστική επαφή με τη νέα γενιά. Τελικά εν 35άρης, και αυτό με μπερδεύει. Θα γράψω όσα εσκέφτουμουν όμως.
Στο μεταξύ, ρίξτε και ένα βλέφαρο εδώ αν δεν κάνει κόπος.
Και εδώ, στην κυρία Ταντζελα που με πρόλαβε να απαντήσει στον κ Γκάρνερ. Τουίτερ βλέπετε.
Εγώ θέλω να πω στον κύριο Γκάρνερ να κοιτά τη δουλειά του και να μη μας κρίνει περί τούτου. Γιατί ο κ. Γκάρνερ, μπορεί να είναι νεότερος από ότι αρχικά νόμιζα, αλλά και πάλι η δική του γενιά σπούδασε με δίδακτρα πολλές φορές μικρότερα των δικών μας, η οικονομία είχε πολύ περισσότερο ρευστό, οι τόκοι των δανείων χαμηλότεροι, τα σπίτια δεν είχαν φτάσει εξωφρενικές τιμές ακόμα κτλ. Τώρα στρέφομαι σε ΗΒ μεριές με τις αναφορές μου, αλλά είναι η αγορά που γνωρίζω στο συγκεκριμένο θέμα. Εδώ η νέα γενιά κρίνεται αρκετά για τις αποταμιεύσεις της, ότι δεν μεριμνά για τη χρυσά χρόνια.
Και ξεκινώ.
Η γενιά μας είναι η γενιά που δεν έζησε κανένα πολυδάπανο πόλεμο, παρ'όλα αυτά η ενήλικη μας ζωή σε ένα μεγιστό βαθμό στιγματίζεται από μέτρα λιτότητας. Πήραμε δάνεια που δε θα ξεπληρώσουμε ποτέ για να μορφωθούμε (ρομαντικό) και να βγούμε στο παζάρι (ρεαλιστικό). Μισθοί καλοί δε λέω, υπήρξαν και χειρότερα, αλλά οι εισφορές μας στις κοινωνικές ασφαλίσεις στηρίζουν κυρίως τη γενιά των baby boomers που συνταξιοδοτείται τώρα με σχέδια καθορισμένων παροχών, τριπλές κλειδωνιές κτλ. Για το δικό μας μέλλον επιφυλασσόμαστε, Θα δείξει. Η γενιά μας κληρονομεί ένα πλανήτη με ημερομηνία λήξης, που μπορεί να μη ζήσουμε εμείς να βιώσουμε, αλλά τις συνέπειές της θα τις πληρώσουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στα επόμενα χρόνια. Η γενιά μας, αυτή που δεν έζησε πόλεμο, στιγματίστηκε από την εικόνα ενός αεροπλάνου να ρίχνεται σε ένα ουρανοξύστη, και μαθαίνει κάθε χρόνο να ζει με την απειλή της τρομοκρατίας στις πόλεις που ζει, που ταξιδεύει, στο σπίτι της. Είναι μια γενιά κατακρεουργήμενη με προβλήματα ψυχικής υγείας, των οποίων οι αιτίες δεν είναι της παρούσης. Πάντως δε ζήσαμε ακόμα (σε ηλικία που να θυμόμαστε τουλάχιστον) ένα γεγονός φαινομενικής αισιοδοξίας και χαράς να μας τροφοδοτεί για χρόνια (πχ Γούντστογκ, πτώση τείχος Βερολίνου). Μου διαφεύγει κάτι; Ενώ ζούμε σε μια σχετικά μακροχρόνια παγκόσμια ειρήνη βλέπουμε τον κόσμο να διαιρείται με τρόπο πρωτόγνωρο που με δυσκολία θα εξηγήσουμε στα παιδιά μας (βλ Τραμπ, Brexit και τώρα κρίση μεταξύ των Αραβικών χωρών).
Οπόταν ναι, μη μας κρίνετε για το τοστ, τα μπραντς και τα ταξίδια. Δικαίωμά μας. Έχει δίκαιο ο κύριος Γκάρνερ; Μάλλον. Αλλά μάθαμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Κτίζουμε εταιρίες που στην αίθουσα συνεδριάσεων έχουν τραπέζια πινγκ πονγκ. Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα αγνώστων που παραγγείλαμε από το κινητό μας. Ταξιδεύουμε και μένουμε σε σπίτια αγνώστων. Μαγειρεύουμε ελάχιστα αλλά έχουμε στην πλεοψηφία συνδρομές σε γυμναστήρια, πιέζουμε την αγορά με τις ενίοτε εμμονές μας για οργανικά προιόντα, "καθαρές" τροφές κτλ. Μεγαλώνουμε χωρίς πάθη να μας τυφλώνουν όπως πατρίδες και θρησκείες. Κάποτε πληρώνουμε αυτή την άγνοια/υπεροψία αλλά είναι και αυτή που μας επέτρεψε να κάνουμε βήματα μπροστά στα δικαιώματα ομοφυλοφίλων, στην νομιμοποίηση ναρκωτικών κτλ. Και ακόμα δεν είμαστε νομοθέτες.
Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι συνομήλικοι μου να σκέφτονται, και κάποιοι να τολμούν, να παρατούν τις δουλειές τους, να ξοδεύουν τις αποταμιεύσεις τους σε ταξίδια στην Ασία και την Αφρική. Ανεύθυνο ίσως. Εγώ δεν είμαι τόσο τολμηρός, κάνω τα πράγματα με το συμβατικό τρόπο, εκ φύσης. Και ας πούμε ότι έχω πολλά να βάλω σε τάξη στη ζωή μου για τέτοιους αντιπερισπασμούς.
Κάποιες από τις πιο πάνω αναφορές μπορεί να είναι ατυχείς, χοντροκομμένες ακόμα και λάθος και μάλλον αδικώ άλλες γενιές στην προσπάθεια να υπερασπιστώ τη δική μου. Να με συγχωρείτε, σχόλια και διορθώσεις καλοδεχούμενα.
