Εσκεφτουμουν πριν λλιες μερες τζινα που προβληματιζουν (ή θα επρεπε να προβληματιζουν) καθε νεο τουντην εποχη. Το πως εν η χωρα μου, εντα προοπτικες εχω, τι θελω να καταφερω, τι μπορω να καταφερω, πως, που κτλ. Τζιε συνειδητοποιεις οτι τουτο που καμνεις για τωρα εννα συνεχιστει πολλα χρονια. Εσιεις πολλες βιντεοκλησεις να καμεις ακομα με την οικογενεια, πολλα τραπεζια να χασεις, πολλα μωρα να μεγαλωνουν χωρις να σαι τζιαμε, γιορτες, στιγμες. Αντιλαμβανεσαι οτι τουτη ενναν η ζωη σου. Μες στα αεροπλανα 3-4 φορες τον χρονο για να θωρεις τους δικους σου, τζιε να μετρας μερες ωσπου να παεις πισω. Να φανταζεσαι πως εννα αντιδρουσαν αν ηταν δαμε οι δικοι σου. Να φανταζεσαι το παραληρυμα της μανας σου αν μαθει οτι εφυες μονος σου περπατητος που το σινεμα εψες η ωρα 1 γιατι εθελαν να παν σπιτι οι αλλοι τζιε εσυ ηταν να παεις να εβρεις τους αλλους για ενα ποτο ή το οτι εξω σιονιζει τζιε εβαλες κοντομανικη κατω που τον σακκο γιατι εν επλυννες κομα τες μακρομανικες. Σκεφτεσαι τουτα ουλλα τα χαριτωμενα τζιε μετα καμνεις man up. Οτι εσιεις στοχους της ζωης σου, ονειρα τζιε για να καταφερεις καποιες επιλογες πρεπει να γινουν. Που κατι πρεπει να χασεις. Κατι πρεπει να αφηκεις πισω.
Τζιε μπαινει τουτο.
Τα καράβια μου καίω, τα καράβια μου καίω, τα καίω
δε θα πάω πουθενά.Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Ποσο κινηματογραφικο θα ηταν αν μετα που τελιωνε το τραγουδι εφκαλα την βαλιτσα που το ερμαρι, εσυρνα μεσα 7 ρουχα τζιε εβουρουν στο αεροδρομιο με δακρυα στα ματια; Δυστυχως νικο εν θα γινει ετσι. Τα καραβια μας, εκαψαν μας τα αλλοι. Το θεμα ειναι οτι εκρουσαν τα σε στιγμη που εξεμειναμε στο εξωτερικο.
Αφιερωμενο στους εμπρηστες των καραβιων μας.
ΥΓ: γιατι λιγο χιουμορ ειναι παντα απαραιτητο. ανηκω στην γενια που πιστεφκει οτι ο πορτοκαλογλου γεννηθηκε με γκριζους κροταφους. το βιντεο ηταν μια αφυπνηση.