Ξενερουα

Επηα ταχυδρομειο σημερα. Το οτι επερπατησα 10 λεπτα για να παω σε ενα περιπτερο να αποδωσω φορο τιμης στον παραδοσιακο τροπο επικοινωνιας εν θα το σχολιασω περαιτερω αλλα σαν εστρεφουμουν ακουω ενα μικρομεγαλο μπουμ.

Ουψ! Εττουμπαραν. Εμπηξεν την ο παρεας με το σαλουν του ταξιτζη. Σε ωρες αιχμης.

Ψυχραιμα, επιασαν τζιε οι θκιο παντα, να μεν κοφκουν την κινηση. Εφκηκαν, ειδαν την ζημια τζιε εμιλουσαν ψυχραιμα δια την ανταλλαγη στοιχειων. Ψυχραιμα. Ησυχα και αθορυβα.

Στην Κυπρο, μα να ττουμπαρει ο ταξιτζης ολαν;;; Να τον ακουσει η γειτονια ουλλη. Να καμουν κινηση 4-5 χιλιομετρα τζιε που τες θκιο λωριδες, να γυριζουν ουλλοι οι περαστικοι οδηγοι (διοτι οι πεζοι εν ειδος προς εξαφανιση στο πολυπαθο νησι) να δουν τι εγινε, την ζημια, τα νουμερα (μπορει ναν κανενας γνωστος, οικογενειακος φιλος, πρωην της ξαδελφης του κουμπαρου που εγνωρισαμε προχτες σε τζιντον γαμο στο Trikkis Palace κτλ).

Αλλα ποσο ξενερωτο ηρεμο πραμα δαμεσα ρε κουμπαρε.

Προχωρω πεντε βηματα, ενας μιτσης στην σταση του λεωφορειου εφκαλλεν φωτογραφια που το iPhone. Hope still lives