"Don't be ridiculous. It was outlawed at the Hague Convention." I said.
I actually said that. I actually believed that the principles of our civilisation, our civilisation that has developed further than any other in the history of the world, giving us telephones and trains and flying, for God's sake, we can fly, I thought, surely such a civilisation, that prides itself on conquering the beast in man and seeks only to bend towards beauty and prosperity, surely, surely, surely, it would not shatter in such a vile and disgusting way.
The Hague Convention sought to make war more humane. We had reached a point in history where we believed it was possible to make war humane.
And then more Algerians came flooding by. Some were only choking, but others were coughing up scrambled bits of lung, their lungs were melting inside them and drowning them. They scrabbled at their throats - I have tried to keep things from you, Elly, you are so fresh and clean, and I did not want to be the one to open your eyes, but I must write, I must describe, I must tell you about the man I saw trying to claw open his own windpipe without seeming to realise that he was missing a hand and was only succeeding in smearing the blood and tendons of his blasted arm all over his blackening face - I stood as he pressed by, and I thought, Why are you at Ypres? Why are you not sitting in a courtyard in Algiers, eating a ripe orange? We have conquered the world with promises that could not be kept. We told those Algerians that their civilisation was no good, that they must have ours instead, we carried our white man's burden dutifully, enlightening Indians - Indians! They who built the Taj Mahal! And Egyptians! For we knew better than their pyramids! We swarmed through Africa and America because we were better than they, of course we were, we were making war humane, and now it has broken down and they are dragged into hell with us. We have doomed the world with our advancements, with our democracy that is so much better than whatever they've thought of, with our technology that will so improve their lives, and now Algerian men must choke to death on their own melted insides in wet Belgian trenches and I -
How I should like to be in England now..."
Το πιο πάνω είανι απόσπασμα από το βιβλίο που διαβάζω αυτή τη στιγμή, το In Memoriam, της Alice Winn. Ακολουθεί τις ζωές μερικών αγοριών 16-20 χρονών. Ξεκινούν όλοι από ένα ιδιωτικό σχολείο στην Αγγλία και καθώς ενηλικιώνονται, στρατολογούνται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιοι εθελοντικά, κάποιοι πιο υποχρεωτικά. Το βιβλίο μες στην πλοκή έχει αρκετά γράμματα που στέλλουν μεταξύ τους από το μέτωπο. Το πιο πάνω είναι από γράμμα του κεντρικού ήρωα σε φίλο του που είναι ακόμα στο σχολείο πίσω στην Αγγλία. Ακόμα να τελειώσω το βιβλίο για να το συστήνω αλλά το απόσπασμα αυτό μου βγάζει το αίσθημα της απόγνωσης και της απότομης ενηλικιώσης που φαντάζουμαι τόσοι νέοι πέρασαν τότε. Στο σχολείο, μαθαίνοντας για τους πολέμους σκεφτόμουν πάντα 40άρηδες αλλά μεγαλώνοντας με ντοκιμαντέρ, βιβλία κτλ καταλαβαίνω πόσοι 20αρηδες ήταν μες στα θύματα.
Και εδώ και δύο χρόνια βιώνουμε τους πολέμους στα σύνορα της Ευρώπης. Εννοείται ότι δε σταμάτησαν οι πολέμοι ποτέ αλλά καθημερινά πλέον βλέπουμε αφιλτράριστες εικόνες βαρβαρότητες από Παλαιστίνη και Ουκρανία και διαβάζοντας το πιο πάνω μου ήρθε ένα κύμα θλίψης που 100 χρόνια μετά φαίνεται ότι πάμε πίσω στον κύκλο. Και με τις εκλοφές που έρχονται στο 2024 σε Αμερική όντως νοιώθω μια απίστευτη απαισιοδοξία για το μέλλον. Σκατά Ντρήμερ.
