Συνήθως στο κινητό βάλλω 100-150 τραγούδια τυχαία επιλεγμένα που το library του λάπτοπ τζιε ανανεώνω τα όποτε τα βαρεθώ. Για την πτήση τωρά είπα να βάλω μόνο όσα άκουσα ζωντανά τούντα δυόμιση χρόνια στην Αγγλία. Άρα έχουμε thirty seconds to mars, placebo, hurts, neighbourhood, kodaline. Και muse. Που εν τους είδα αλλά εν ο πόνος μου για τούντο μήνα. Τζιε είμαι στη φάση που εννά τα ακούσω ούλλα παρά να τζιοιμηθώ.
Άσε που ο νυχτερινός ουρανός εν παράδοξα φωτεινός. Να θυμηθώ να ψάξω για πανσελήνους κτλ όταν θα έχω ίντερνετ.
Εν θυμούμαι που πότε έσιει να ταξιδέψω με τόσο άδειο αεροπλάνο. Πλειοψηφία Βρετανοί συνταξιούχοι με μονοψήφιο αριθμό outliers. Σκέφτουμαι (και γραφω) να τους ανοίξω κουβέντα για τα συνταξιοδοτικά τζιε τες πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στις σχετικές νομοθεσίες του ΗΒ. Αλλά τζιοιμούνται ήδη οι παραπάνω, μετά τα κρασάκια/μπύρες.
1994-2001: Δεν θυμάμαι πολλά από τα όποια ταξίδια αυτής της περιόδου. Άγνοια κινδύνου σε αυτές τις ηλικίες μάλλον. Αλλά θυμούμαι ότι αρέσκεν μου το ταξίδι με το αεροπλάνο. Adrenaline rush τζιε ξερωγώ.
2001-2005: λίγο καμιά ταινία που είδες, λίγο η 9/11 σταυροκοπιέσαι πριν την κάθε απογείωση. Τσιεκκάρεις συνεπιβάτες. Ποιός θα μπορούσε να μας ξεκάνει; Ποιός θα μπορούσε να παίξει τον Μπρους Γουίλις και να μας σώσει; (don't judge, it's the post 90s era) Άγνοια της ανυπαρξίας της Κύπρου στα παγκόσμια δρώμενα (καλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση).
2005-2012: Η μετά Ήλιος εποχή. Ντάξει, μεγάλωσες, αντιλήφθηκες τις πιθανότητες να έσιει τρομοκράτη σε μια πτήση Λάρνακα - Αθήνα. Αλλά δεν μπορείς να μη σκέφτεσαι το Δήμο, τη Μαργαρίτα, τη Σοφία και την Ιωάννα σε κάθε πτήση. Ήταν και η πρώτη φορά που είδες τη μάνα σου να κλαίει. Και η πρώτη φορά που συνειδητοποιείς το μέγεθος της τυφλής εμπιστοσύνης που δείχνεις σε πιλότους, αεροσκάφους, μηχανικούς. Με το που πατάς το πόδι σου στην άτρακτο ελάχιστο έλεγχο έχεις πάνω στη ζωή σου για τις επόμενες ώρες.
2012-2013: με τρία ταξίδια (αλέ-ρετού) το χρόνο απέκτησες πλέον ανοσία/ ασυναισθησία. Ξέρεις πλέον τις ελάχιστες πιθανότητες για ανεπανόρθωτη μηχανική βλάβη, για κενά ασφαλείας κτλ.
2014-2015: πετούμε πάνω που χώρες με καθεστώς πολεμικό ή σε ανακωχή; (Ειρωνία: Η Κύπρος εν σε καθεστώς ανακωχής εδώ και 40 χρόνια. Τι; Δεν το ήξερες;) έσιει κανέναν η πτήση που κάποιος μπορεί να θέλει νεκρό; Να κάμω activate το sharing location με τους κολλητούς μπας κα χαθούμε; Δεν μας έφταναν αυτά, να ανησυχούμε και για τον πιλότο αν εν σε καλή διάθεση, αν τον παράτησε η γκόμενα ή αν ασπάστηκε το Ισλάμ. Τσκ τσκ τσκ...
ΥΓ: χοντρά χοντρά η ομαδοποιήση των χρονολογιών, με μικρές ανακρίβειες, υπερβολές για τη χάρη του κείμενου. Για την πουτανιά, τη χαριτωμενιά και την τσαχπινιά.
ΥΓ2: δε γεννήθηκα το 94 μάνα μου. Απλά σκέφτηκαν οι γονείς μου ότι καλά θα ήταν να ελέγχω το σκατό μου πριν την πρώτη μου πτήση. Πού να ξεσκατίζεις μωρό στους αιθέρες.
ΥΓ3: είμαι σε καλή διάθεση όπως μπορεί να κατάλαβες. Γιατί δεν ξέρω, με τα όσα έπονται.
Εν νώθω. Κάμνω μια σκέψη να βάλω το σταυρό μου αλλά οι κύριες μου έννοιες περιορίζονται σε θέματα τύπου ποιόν έννα κάτσουν δίπλα μου, αν θα μεινει όφκερη θέση/σειρά με έξτρα λέγκρουμ (καιρός cyprus που εκρατούσαν τες θέσεις άδειες για να τες δίνουν σε security personel κρατικών αποστολών ή μέλη σάντζετ), πώς θα φατσάρω φάουσα αναίσΤητη για να μεν έρτει κανένας να κάτσει δίπλα μου (σε πτήσεις που εν είχαν προ-ανάθεση θέσης), αν θα εν ένα ζευκάρι γεναίκας υποτακτικής και άντρα βούρκαρου, αν θα μου σιωνώσουν τον καφέ, κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις αναταράξεις χαμογελώ τζαι ηρεμώ τζαι λαλώ να συνεχιστούν ελαφρώς αλλό ένα μισάωρο να τζοιμηθώ, αλλά πάντα σταματούν.
Κατά τα άλλα συνήθως τζοιμούμαι πριν την απογείωση τζαι ξυπνώ για φαΐ, τζαι στην προσγείωση. :)
Ντουντ ευτυχώς που διευκρίνισες οτι δεν γεννήθηκες μετά το 94, γιατί δε θα το άντεχα, πλησιάζουν και τα γενέθλια μου και είμαι ευαίσθητη ;-P. Είχα την ίδια συζήτηση με τη μάνα μου χτες παρεπιπτόντως όταν με ρώτησε πότε θα ξαναπάω Κύπρο και της απάντησα όταν αποφασίσει ο πιλότος!
ΑπάντησηΔιαγραφήαεροπλανικές οι αναρτήσεις σήμερα. Εγώ είμαι γαούρι αλόπως εν νώθω τίποτε
ΑπάντησηΔιαγραφή