Ξανά μανά

 Να το ξαναξεκινήσω το ρημάδι να δούμε τι θα γίνει. Επιστροφές, καταστροφές αλλά δεν επέστρεψα  και μόνος. Αφού υπάρχουν πράγματα που δεν χωρούν στους 280 χαρακτήρες του τουίτερ και ούτε το θρεντ ικανοποιεί την αναγκή για συνοχή στη σκέψη όπως ο συνεχής λόγος. Α ναι, στην επανεκκίνηση αυτή θα προσπαθήσω να είμαι και (πιο) ορθός ελληνικά, μέχρι και τόνους ξεκινήσα να βάζω - οπόταν αν είναι λάθος τα 'συνοχή' και 'συνεχή' που είπα ενημερώνετε. Αν θα γράφω κυπριακά ή ελληνικά δεν αποφάσισα. Χαλαρά. Νόμιζα στα τέλη του 2021 ότι εν κοινωνικούς/πολιτικούς προβληματισμούς που θα θέλω να εκφράζω, έρχονται και εκλογές, θα έχουμε πολλά να πούμε (ποιοι;) αλλά όπως βρέθηκα ξύπνιος στις 3 το πρωί εψές, εγώ και το ταβάνι, σκέφτηκα τρία άσχετα ποστς στο τσακ μπαμ. Κορδόνι μας πάει η επικαιρότητα, αφορμές θα βρίσκω πολλές, χρόνος και συνέπεια χρειάζεται. Οπόταν ό,τι θέλω θα γράφω. Εκτός τα προσωπικά. Πάθαμε και μάθαμε. 

Σκέφτομαι ότι το τουιτερ παρομοιάζεται με το να κάθεσαι σε ένα παγκάκι στην πλατεία, όχι απαραίτητα τα σκάφη λέιζερ ολυμπιακού ιστιοπλόου στην Ελευθερίας, τζιαι να φωνάζεις δυνατά τις σκέψεις σου. Πολλοί περνούν παραδίπλα, ακούν και αγνοούν, περισσότεροι δεν σε ακούν καν που τη φασαρία γύρω αλλά θα βρεθεί τζιαι ο κάθε τυχαίος που θα σου απαντήσει ή και να σε βρίσει. Το μπλογκ όπως έγινε, ή μάλλον όσοι μείναμε είναι σαννα τζιαι είσαι στην άκρη της ίδιας πλατείας με τη μύτη να ακουμπά το κρύο τούβλο τζιαι να λες τις ίδιες σκέψεις. Λιγότεροι θα σε ακούσουν και ακόμα λιγότεροι θα σου απαντήσουν. Και κάποτε, αυτό είναι καλύτερο.